หนึ่งในศาสนาหลักของชาวจีน ศาสดาคือเหลาจื่อ มีชีวิตอยู่เมื่อ ๒,๕๐๐ ปีก่อน เชื่อว่าท่านเป็นผู้แต่ง เต๋าเต็กเก็ง (แต้จิ๋ว) หรือ เต้าเต๋อจิง (จีนกลาง)  คำว่าเก็ง (จิง) หมายถึงคัมภีร์ เนื้อหาในคัมภีร์กล่าวถึงมรรควิถีอันลึกซึ้งของจักรวาลและหลักการดำเนินชีวิตที่สอดคล้องกับเต๋า ซึ่งหมายถึงสภาวธรรมอันเป็นบ่อกำเนิดสรรพสิ่งและสมดุลของหยิน (เย็น มืด) กับหยาง (ร้อน สว่าง)

ในสมัยราชวงศ์ฮั่น เต๋าผสมผสานกับความเชื่อพื้นบ้านกลายเป็นศาสนาที่จับต้องได้ ยกย่องเหลาจื่อเป็นเทพเจ้ามีเง็กเซียนฮ่องเต้เป็นเทพเจ้าสูงสุดหรือจักรพรรดิสวรรค์ เชื่อเรื่องการฝึกตนจนเป็น “เซียน” มีอิทธิฤทธิ์ เวทมนตร์ และเป็นอมตะ เช่น โป๊ยเซียน  เกิดศาลเจ้าบูชาเทพเจ้าต่าง ๆ ซึ่งเผยแผ่เข้ามาพร้อมกับชาวจีนในสมัยกรุงศรีอยุธยา

สมัยราชวงศ์หมิงเกิดวรรณกรรม ห้องสิน เล่าถึงการต่อสู้อย่างพิสดารของเซียนและมนุษย์ ซึ่งตอนจบตัวละครจำนวนมากได้รับการสถาปนาเป็นเทพเจ้า วรรณกรรมนี้ได้รับการแปลเป็นไทยในสมัยรัชกาลที่ ๒  ส่วน เต๋าเต็กเก็ง แปลจาก
ภาษาจีนเป็นไทยครั้งแรกปี ๒๕๑๖ โดย จ่าง แซ่ตั้ง

ในยุคสตรีมมิงคนไทยชอบดูละครซีรีส์จีนแนวเทพเซียนมาก เช่น สามชาติสามภพ ป่าท้อสิบหลี่, จันทราอัสดง ฯลฯ

คำว่า “เซียน” ในภาษาไทยยังใช้เปรียบเปรยถึงคนที่เก่งกาจในด้านใดด้านหนึ่ง เช่น เซียนหมากรุก เซียนพนัน 

แต่ “ลูกเต๋า” ในการพนันไม่เกี่ยวกับศาสนาเต๋า