แม้ชาวบาบิโลนจะได้รับการขนานนามว่าเป็นอารยชน กลุ่มแรกผู้ต้นคิดปฏิทิน แต่อีกซีกทางทิศตะวันออกของโลกย้อนไปกว่า ๔,๐๐๐ ปีในสมัยราชวงศ์เซี่ย ต้นราชวงศ์ของมหาอาณาจักรจีน มีหลักฐานประดิษฐ์ปฏิทินใช้ครั้งแรกในอารยธรรมมังกร

พัฒนาการของปฏิทินผันเปลี่ยน เกิดปฏิทินอีกหลายชนิดที่เคียงคู่วิถีชีวิตในลุ่มอารยธรรมแห่งนี้ เช่น ปฏิทินซาง ปฏิทินโจว ซึ่งเรียกตามนามราชวงศ์ในช่วงต้นของจีน

นอกจากนี้ยังมีปฏิทินที่ใช้ตามแคว้นน้อยใหญ่สมัยที่แผ่นดินจีนยังไม่รวมเป็นหนึ่ง ทำให้วันเวลาและฤดูกาลแตกต่างกันในแต่ละพื้นที่ แต่ทั้งหมดใช้การโคจรของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ที่สัมพันธ์กับโลกในการคำนวณวัน เวลา และฤดูกาล

กระทั่งจิ๋นซีฮ่องเต้รวบอำนาจแคว้นต่าง ๆ จากดินแดนห่างไกลศูนย์กลางเป็นหนึ่ง สถาปนาตนขึ้นเป็นจักรพรรดิพระองค์แรกของแผ่นดินมังกร จึงประกาศใช้ปฏิทินจวนซีว์เป็นหลักแต่นั้นมา โดยชื่อเรียกปฏิทินเป็นนามของจักรพรรดิจีนในตำนาน ผู้ที่เชื่อว่าค้นคิดปฏิทินจีนให้เป็นระบบแต่ครั้งบรรพกาล

ครั้นถึงต้นราชวงศ์ฮั่น ปี ๔๓๙ พระเจ้าฮั่นอู่ตี้ทรงประกาศใช้ปฏิทินไท่ชู (太初历) ให้อยู่คู่อาณาจักร

ปฏิทินไท่ชูมีข้อดีที่ความแม่นยำ ทำให้ระบบ ๑๒ เดือนตามการเคลื่อนของดวงจันทร์ใน ๑ ปี (เรียกว่าระบบจันทรคติ) สอดคล้องและไม่คลาดเคลื่อนนักกับระบบปฏิทินสุริยคติที่อิงกับดวงอาทิตย์ ซึ่งมีหลักวิธีคิดที่ ๑ ปีของจีนมี ๔ ฤดูกาล แต่ละฤดูแบ่งย่อยได้ ๖ กาล รวม ๒๔ อุตุปักษ์ เกิดเป็นวันหลัก ๆ ตลอดฤดูกาล

ก่อกำเนิดเป็นเทศกาลและวันสำคัญต่าง ๆ ของจีน อย่างวันตรุษจีน ที่เลื่อนไปในแต่ละปีตามปฏิทินจันทรคติ ส่วนวันเช็งเม้ง เทศกาลตังโจ่ยหรือไหว้ขนมบัวลอย ยึดตามปฏิทินสุริยคติที่อิงตามฤดูกาล ทั้งสองอย่างกลายเป็นแม่แบบของปฏิทินจีนยุคหลัง ที่พัฒนาและมั่นคงกว่า ๑,๐๐๐ ปี  ปฏิทินจีนจึงมีสองระบบเรียกว่าระบบสุริย-จันทรคติ

ปฏิทินไท่ชูเหมาะกับชีวิตคนในอดีตกาลที่เป็นสังคมเกษตรกรรม จึงใช้สืบต่อมาและพัฒนาเป็นปฏิทินจีนในปัจจุบัน เรียกว่าหนงลี่ (农历)  มีความหมายว่าปฏิทิน
กสิกรรม จดจำฤดูกาลตามคำกลอน “วสันต์หว่านไถคิมหันต์เติบใหญ่ สารทไซร้เก็บเกี่ยว เหมันต์เก็บเข้ายุ้งฉาง”