“ตั้งแต่เด็กชอบงานศิลปะมากจนอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปากร แต่สังคมสมัยก่อนยังนิยมให้ลูกเรียนสายวิทย์ เราสอบติดที่สถานศึกษาเคมีปฏิบัติ สังกัดกรมวิทยาศาสตร์บริการ ในกระทรวงวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นสถาบันสมทบของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ต้องมาเรียนวิชาของคณะวิทยาศาสตร์ จุฬาฯ ด้วย เลยมาเจอวิชาของภาควิชาเทคโนโลยีทางภาพและการพิมพ์ ซึ่งเราคิดว่ามีองค์ความรู้เกี่ยวข้องกับงานศิลปะที่สุดแล้วถ้าเทียบกับวิทยาศาสตร์สาขาอื่น ๆ”

พอเรียนจบไหมมีโอกาสทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านบรรจุภัณฑ์ของบริษัทค้าปลีกสัญชาติอเมริกัน โดยทำหน้าที่ดูแลความถูกต้องของสีและวัสดุบรรจุภัณฑ์ของสินค้าที่ส่งออกจากภูมิภาคอาเซียน เธอสานต่อความฝันเมื่อครั้งวัยเยาว์ด้วยการลงเรียนคอร์สเกี่ยวกับการวาดภาพและการสร้างงานศิลปะมากมาย จนกระทั่งมาถึงจุดเปลี่ยนสำคัญเมื่อได้พบกับ รศ.ดร. พิชญดา เกตุเมฆ รองคณบดีฝ่ายวิจัยและบริการวิชาการ คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในปัจจุบัน

“คุยเล่นกับอาจารย์พิชญดาว่า ถ้าตกงานแล้วขอทุนมาเรียนต่อหน่อย แต่อาจารย์ชวนมาเรียนเลย เพราะมีทุนเรียนต่อในระดับปริญญาเอกซึ่งเป็นหัวข้องานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์งานศิลปะไทยโดยใช้วิทยาศาสตร์เข้ามาช่วย  ตอนนั้นเราอายุ ๓๐ ปลาย ๆ เงินเดือนก็สูงแล้ว ประจวบกับเริ่มวาดรูปได้ดีระดับหนึ่ง เลยตัดสินใจแบบบ้าระห่ำมาก ๆ ออกจากงานมาเรียนต่อ เพราะดูหัวข้อวิจัยแล้ว ยังไงก็ต้องมาเรียนให้ได้ เลยได้วิจัยเกี่ยวกับเรื่องสีและสารรองพื้นที่ใช้ในงานจิตรกรรมไทย”