เมื่อถามว่าการศึกษาด้าน Industrial Design มอบอะไรให้ อุปถัมป์ตอบว่ากระบวนคิดที่นำมาประยุกต์ใช้ในการทำงานนั่นเอง

“Industrial Design ของสถาปัตย์ จุฬาฯ ต้องเรียนทั้งผลิตภัณฑ์ เซรามิก สิ่งทอ กราฟิก ภูมิสถาปัตยกรรม โฆษณา โดยให้ความรู้เท่า ๆ กัน เรียกได้ว่าเรียนแบบเป็ด คือรู้ทุกเรื่องแต่ไม่เก่งสักเรื่อง (หัวเราะ) อาจจะไม่เชี่ยวชาญ
เฉพาะทาง ขึ้นอยู่ที่การประยุกต์ว่าจบแล้วเอาไปใช้อะไรบ้าง...ทั้งหมดทั้งปวงที่คณะสอน ผมเรียกว่ากระบวนการคิด (process thinking) เหมือนเราอยากออกแบบอะไรสักชิ้นหนึ่งก็ต้องมีวัตถุประสงค์ของโครงการ ผู้ใช้คือใคร สิ่งที่นำเสนอคืออะไร ทั้งหมดนี้คือกระบวนการเดียวกันกับการออกแบบบ้าน ผลิตภัณฑ์ พอเราถูกฝึกให้คิดแบบนี้ก็จะคิดงานแบบนี้ทุกงาน ทำให้แต่ละงานมีเป้าหมายชัดเจน มีกระบวนการที่ทำให้ผลลัพธ์ตอบโจทย์ เป็นงานที่ค่อนข้างแม่นยำและชัดเจนว่าเราอยากได้อะไร ถึงเป้าหมายนั้นหรือเปล่า ถือเป็นกระบวนการของ Right Man เลยว่าเราจะคิดงานแบบนี้ตลอดทุกงาน

“งานแต่ละงานจะมีลูกค้าต่างกัน มีเจ้าของงาน (owner) และคนที่เจ้าของงานต้องการให้เข้ามาใช้ (user) เช่น owner คือ ปตท. ต้องการให้ user คือผู้เดินทางจากต่างประเทศ คู่ค้า นักเรียน-นักศึกษา ประชาชนมาใช้งาน เมื่อเราได้โจทย์ เนื้อหา รู้ว่าใครคือคนใช้พื้นที่ เราก็จะรู้แล้วว่าเราออกแบบอะไร”

ในอดีตพิพิธภัณฑ์เมืองไทยทางด้านงานศิลปะและโบราณวัตถุต่าง ๆ ต้องขึ้นทะเบียนแล้วดูแลโดยกรมศิลปากร ส่วนด้านวิทยาศาสตร์ สิ่งของจัดแสดงมักมาพร้อมป้ายอธิบาย ผู้เข้าชมเดินชมตามสะดวกเพียงเท่านั้น มักขาดเจ้าหน้าที่ดูแลขาดงบประมาณเพื่อบำรุงรักษา

เมื่อ Right Man ได้รับโอกาสทำงานให้หน่วยงานต่าง ๆ ก็นับเป็นความท้าทายในการออกแบบพิพิธภัณฑ์ให้น่าสนใจ
ยิ่งขึ้น อุปถัมป์เรียกว่าพิพิธภัณฑ์มีชีวิต ซึ่งเกิดขึ้นในประเทศไทยช่วงราว ๒๐ ปีก่อน

พิพิธภัณฑ์มีชีวิตคือการพาผู้ชมให้มีส่วนร่วมมากกว่าซื้อบัตรแล้วเข้าชมเอง ดูเอง เดินออกเอง แต่ผ่านการออกแบบให้ผู้ชมเข้าชมอย่างเป็นระบบ ใช้เทคโนโลยีสนับสนุนเช่นเดียวกับในต่างประเทศ

อุปถัมป์ยกตัวอย่างว่าพิพิธภัณฑ์อาจมีงานศิลปกรรมอย่างธรรมจักรวางอยู่เฉย ๆ “หลักการเดียวกันเลยนะ ยังเป็นธรรมจักร แต่ถ้ามีการนำเสนอที่มากกว่าธรรมจักรชิ้นเดียว เช่น ฉาย mapping ข้างหลัง หรือมีอินเตอร์แอ็กทีฟทัชสกรีน การนำเทคโนโลยีมาใช้และการสร้างประสบการณ์ร่วมกับผู้ชมจะทำให้คอนเทนต์เดิมน่าสนใจขึ้น”

ปัจจุบันเห็นได้ชัดว่าหน่วยงานต่าง ๆ ให้ความสำคัญกับการสร้างหรือปรับปรุงพิพิธภัณฑ์และศูนย์การเรียนรู้ลักษณะนี้มากขึ้น เพื่อสร้างพื้นที่สื่อสารให้ความรู้กับผู้คน ทั้งผู้ชมจากต่างประเทศไปจนครอบครัวที่ต้องการพาลูกหลานมาหาแหล่งเรียนรู้ใหม่ ๆ