ผมเติบโตมาในครอบครัวเดี่ยวที่ไม่ได้เคร่งประเพณีวัฒนธรรมนัก พ่อเป็นคนไทยอีสานแท้ ๆ ส่วนแม่เป็นคนไทยเชื้อสายจีน ความทรงจำไกลสุดที่ผมจำได้คือเราอยู่กันสี่คน พ่อ แม่ พี่ แล้วก็ผม ในบ้านพักราชการหลังเล็กที่ต่างอำเภอ ซึ่งความทรงจำวัยกระเตาะของผมไม่มีญาติคนไหนอยู่เลย

ภาพจำว่าครอบครัวผมเริ่มขยายใหญ่เมื่อผมโตขึ้นมาอีกนิดตอนพ่อแม่ย้ายเข้ามาทำงานในเมืองและอยู่ใกล้ครอบครัวเดิมของพวกเขา ผมได้รู้จักอากง อาม่า อาอี๊ อากู๋ และอีกหลายอา...ซึ่งเป็นญาติพี่น้องของแม่

ผมเคยได้เงินแต๊ะเอียจากญาติ ๆ ในวันตรุษจีนบ้าง และเคยไปศาลเจ้าจีนกับแม่อยู่สามสี่หน แต่บ้านเราไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนจีนมากขนาดนั้น ผมไม่เคยไปร่วมตั้งโต๊ะไหว้บรรพบุรุษในวันสารทจีนไม่ได้อะไรกับเทศกาลกินเจ ปีชง หรือวันมงคลทั้งหลาย แม้แต่วันเช็งเม้งเมื่อต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ไปทำความสะอาดสุสานเหมือนลูกหลานจีนบ้านอื่น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสุสานของตระกูลเราอยู่ที่ไหน

ผมไม่รู้ว่าทำไมเราถึงไม่ไปงานรวมญาติ ความเป็นจีนของบ้านเราหล่นหายไปตอนไหน ก่อนผมเกิดครอบครัวเราเป็นอย่างไร จะให้บอกว่าเป็นลูกหลานจีนก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะปฏิเสธรากเหง้าของตัวเองไปเฉย ๆ ก็ไม่ใช่ ที่ผมรู้มีเพียงความประดักประเดิดในใจ

“กลับบ้านครั้งนี้ถ้าได้คุยกันน่าจะดี” ผมครุ่นคิด โดยไม่นึกเลยว่าบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นเปลี่ยนมุมมองต่อคำว่า “ครอบครัว” ของผมไปอย่างไร