เช้าตรู่ของปี ๒๕๕๓ ที่อาม่าป๋อจู แซ่อึ้ง เสียชีวิต

บรรยากาศหน้าห้องเก็บศพที่โรงพยาบาลมีอาโก สิริพร แซ่ล้อ (ลูกสาวอาม่า) กำลังเขียนคำร้องขอย้ายศพและขอหนังสือรับรองการเสียชีวิตเพื่อนำไปออกใบมรณบัตร ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลช่วยอาบน้ำแต่งศพ ฉีดยาศพ และเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวให้อาม่า เช่นที่คนไทยก็มีความเชื่อว่าเพื่อให้คนตายมีเสื้อผ้าใส่เมื่อไปถึงโลกหน้า

พิธีแต่งตัวศพลูกชายจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดโปรดให้พ่อแม่ หากพ่อตายจะสวมเสื้อให้สี่ตัว กางเกงสองตัว ถ้าผู้ตายเป็นแม่จะสวมผ้าถุงหรือกระโปรงแล้วทับชั้นนอกรวมเจ็ดชิ้น ตามคตินิยมที่ให้ผู้ชายใช้เลขคู่ ผู้หญิงเลขคี่ สิ่งสำคัญคือวิธีสวมเสื้อต้อง “กลับเอาด้านหน้าที่มีกระดุมไว้ข้างหลัง”

การสร้างความต่างระหว่างคนตาย-คนเป็น คนไทยเองก็มีแนวคิดว่าเสื้อผ้าที่ใส่ให้ผู้ตายต้องทำตำหนิขาดไว้ ถ้าผ้าซิ่นก็ให้นุ่งกลับหัว เป็นสัญลักษณ์ให้ผู้ตายรู้ว่าได้จากโลกนี้แล้ว

เรื่องนี้เมื่อวัยเด็กเคยถูกอาม่าป๋อจูดุ ตอนนั้นพ่อขับรถพาครอบครัวไปบ้านอาม่า อยู่ในรถพ่อแอร์เย็นฉ่ำจึงสวมเสื้อแจ็กเกตคลุมแบบลวก ๆ ให้สอดแขนได้พออุ่น ปล่อยเสื้อด้านหน้าที่ผ่ากลางเป็นกระดุมไปข้างหลัง เมื่อถึงบ้านอาม่าก็สวมทั้งอย่างนั้น ยังไม่ทันสวัสดีก็ถูกอาม่าติเตียนเสียงดังด้วยภาษาจีน แม่ต้องรีบกระซิบให้สวมเสื้อใหม่หรือไม่ก็ถอดเก็บ

วันที่มารับศพอาม่าวัย ๘๑ ปีจึงกระจ่างใจ ธรรมเนียม จีนถือว่ามีแต่คนตายที่สวมเสื้อกลับด้าน การไปเยี่ยมผู้ใหญ่แทนที่จะอวยพรให้อายุยืนกลับแต่งตัวเหมือนสาปแช่งจึงผิดกาลเทศะยิ่ง