นี่เป็นภาพวาดพฤกษศาสตร์แบบ “ร่วมสมัย” (contemporary botanical art) ที่เน้นความสวยงามและการจัดองค์ประกอบศิลป์ โดยยึดหลักความถูกต้องของลักษณะพืชเป็นหัวใจสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นรูปทรงสีสันสัดส่วน รายละเอียดต่าง ๆ ตำแหน่งของจมูกข้าว รวมถึง “หาง” ของข้าวป่าที่ยาวกว่าข้าวพันธุ์อื่น

“นึกอยากวาดข้าว เพราะข้าวผูกพันกับคนไทย สังคมของเรามีวัฒนธรรมข้าวอยู่แล้ว และข้าวก็มีศูนย์กลางจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  เมืองไทยเป็นเมืองที่ผลิตข้าวส่งออกเป็นหลัก ข้าวจึงเป็นอย่างแรกที่เข้ามาในหัว”

ย้อนกลับไปในปี ๒๕๖๕ (ค.ศ. ๒๐๒๒) สมาคมนักพฤกษศาสตร์แห่งสหรัฐอเมริกา (American Society
of Botanical Artists : ASBA) เริ่มประสานไปยังสมาคมนักวาดภาพพฤกษศาสตร์ในประเทศต่าง ๆ เพื่อร่วมกันจัดนิทรรศการภาพวาดพฤกษศาสตร์โลกครั้งที่ ๒ หลังจากเคยจัดเมื่อ ๗ ปีก่อน โดยกำหนดหัวข้อ “ความหลากหลายของพืชปลูก” ซึ่งรวมถึง “พืชมรดก” “พืชโบราณ” และ “พืชป่าที่เกี่ยวข้องกับพืชปลูก” เพื่อกระตุ้นให้สังคมได้อนุรักษ์พันธุ์พืชที่เคยผูกพันกับวิถีชีวิตมนุษย์มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่า แต่เริ่มสูญหายหลงลืมกันไปในปัจจุบัน และกำหนดให้มีการจัดนิทรรศการภาพวาดพฤกษศาสตร์พร้อมกันทั่วโลกในอีก ๓ ปีคล้อยหลัง ซึ่งต่อมาประเทศไทยกำหนดหัวข้อย่อยว่า “มรดกพืชพรรณธัญญาหารของชาวสุวรรณภูมิ”

ก่อนหน้านั้นผู้วาดภาพเมล็ดข้าว ๓๐ พันธุ์ยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับข้าวมากนัก

“บังเอิญเจอน้องชาวนาคนหนึ่งจากนครสวรรค์ มาออกบูทขายข้าวสารที่งาน Sustainability Expo ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ เขามีรวงข้าวหลายพันธุ์มาโชว์ สะดุดใจก็เลยขอช่องทางติดต่อไว้ บอกเขาว่าถ้ามีข้าวพันธุ์ไหนน่าสนใจช่วยเรียกด้วย อยากไปดู แต่เขาก็ยุ่งจนเราเกือบจะไปวาดพืชชนิดอื่นแล้ว”