ภาพที่ฉันเห็นจนชินตาของร้านจอนยาว บะหมี่-เกี๊ยว คือการรวมตัวโดยมิได้นัดหมายของขาประจำรุ่นลายครามและกลุ่มลูกค้าที่มานั่งกินด้วยกันแบบครอบครัว ช่วงเวลาของการรอคอยจึงกลายเป็นพื้นที่พูดคุยแลกเปลี่ยนของคนคุ้นเคย และเกิดเป็นความผูกพันระหว่างลูกค้ากับร้าน จนเรียกได้ว่าจอนยาว บะหมี่-เกี๊ยว กลายเป็นครัวมื้อเย็นของหลาย ๆ บ้าน

“ลูกค้าประจำตั้งแต่รุ่นอากงก็ยังมากินอยู่ ส่วนรุ่นป๊าคือกลุ่มลูกค้าส่วนใหญ่ บางคนก็เห็นมาตั้งแต่เรายังเด็ก เจอหน้าค่าตากันประจำ เค้าก็จะคอยแนะนำเราเหมือนลูกเหมือนหลาน เราขายเองก็จะรู้ฟีดแบ็กแล้วเอาไปปรับปรุงพัฒนาเส้น” เฮียต้อม ลูกคนสุดท้องของบ้าน แต่เป็นมือวางอันดับ ๑ ในการทำเส้นบะหมี่ พูดระหว่างนำทางไปยังโรงบะหมี่ของบ้านจอนยาว ที่เปิดให้นิตยสาร สารคดีเป็นสื่อแรกที่ได้แง้มดูขั้นตอนการทำเส้นบะหมี่ในตำนานของนครปฐม

โรงบะหมี่หลังย่อมสร้างแยกออกจากตัวบ้านอย่างเป็นสัดส่วน พื้นที่โปร่งโล่งมีอากาศถ่ายเทและคุมโทนด้วยสีขาวสะอาดตา ฉีกแนวจากแบบเก่าสมัยรุ่นอากงและป๊าที่ทำอยู่หลังบ้านห้องแถว แต่ยังคงรูปแบบการทำและสูตรดั้งเดิมที่สืบทอดมาอย่างต่อเนื่อง เฮียต้อมรับช่วงการทำเส้นบะหมี่ต่อจากป๊าที่รับต่อมาจากอากง และเป็นคนเดียวของบ้านที่ทำเส้นบะหมี่ได้

แผ่นแป้งสีเหลืองอ่อนถูกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ต่ำกว่า ๑๐ รอบจนเนื้อเนียน