ในระหว่างค้นข่าวย้อนหลังเกี่ยวกับ “บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” ผมสะดุดตากับพาดหัวข่าวสองสามชิ้นที่บอกถึง “สถานะ” ที่แตกต่างกันในสังคมไทย

ย้อนกลับไปราว ๒๐ ปี บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปราคาไม่เกินซองละ ๔ บาท ซึ่งทำง่าย เพียงแช่เส้นในน้ำร้อน ๓ นาที ฉีกซองเครื่องปรุงโรยใส่ ก็รับประทานได้แล้ว ที่สำคัญคืออิ่มท้องพอสมควร มันจึงกลายเป็น “อาหารคนจน” “อาหารยามยาก” และตามที่พาดหัวข่าวคือเป็น “ดัชนีชี้วัดเศรษฐกิจ”

พูดง่าย ๆ ว่า ปีไหนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขายดี แปลว่าปีนั้นประชาชนมีเงินในกระเป๋าตังค์ค่อนข้างน้อย แต่ถ้าปีไหนยอดขายตก แปลว่าประชาชนมีเงินใช้มากขึ้น และซื้ออาหารปรุงสดมากกว่าอาหารสำเร็จรูป

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจึงเป็นสินค้าประเภทเดียวกับไข่ไก่ น้ำมันพืช ฯลฯ ที่ส่งผลต่อผู้บริโภคโดยตรงหากเปลี่ยนแปลงราคา

แต่ในปี ๒๕๖๘ ดูเหมือนความหมายนี้จะใช้ไม่ได้แล้ว ด้วยผู้ผลิตหลายรายสลัดภาพลักษณ์อาหารคนจนอัปเกรดผลิตภัณฑ์ให้เป็นสินค้าพรีเมียม และประยุกต์ไปทำอาหารหลายประเภท

การเดินทางของ “เส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” ในเมืองไทยจึงเป็นเรื่องใกล้ตัวที่เราน่าติดตาม