“พี่ชอบเล่นฟุตบอลมั้ยครับ” 

เด็กชายไว้ทรงผมสกินเฮด สวมเสื้อฮู้ดสีชมพู กางเกงวอร์มสีดำ รองเท้าแตะแบบคีบ สะพายย่ามสีเขียวสะดุดตา และมีร่มในมือ ถามขึ้นในขณะที่ผมก้มหน้าอยู่กับพื้นโคลนที่ต้องเดินอย่างระมัดระวัง พิจารณาดูจากทางที่ลาดชัน หากก้าวเท้าพลาดและลื่นล้ม สภาพของผมคงจะไม่ดีนัก

ไม่ได้เล่นฟุตบอล แต่เชียร์แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด คือคำตอบที่ผมบอก “วทัญญู” นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๓ ในวัย ๑๒ ปี ที่ขณะนี้เขาเดินช้าลงเพื่อรอ  เราเดินกันอยู่ในป่าบนภูเขาที่ถูกปกคลุมด้วยหมอก ฝนตกปรอย ๆ เสียงแม่น้ำไหลผ่าน เสียงพูดคุยกันในภาษาที่ผมไม่เข้าใจระหว่างเพื่อนร่วมชั้นของวทัญญูที่เดินนำอยู่ไม่ไกล สลับกับเสียงฝีเท้าของพวกเราบนพื้นดินผสมโคลนสีแดงที่เดินไม่สะดวกสบายนัก อย่างน้อยก็คงสำหรับผม ไม่ใช่สำหรับวทัญญูและเพื่อน ๆ ของเขา