เสียงห้าว ๆ ของเจ้าหน้าที่ชายเจ้าของพื้นที่ดังมาจากข้างหลัง เมื่อเห็นเรายืนถ่ายรูปแม่น้ำตากใบอยู่หน้าสถานที่ราชการแห่งหนึ่งในหลายหน่วยงานรัฐที่ตั้งอยู่บนถนนพิทักษ์ประชากิจ และมีที่โล่งอยู่ราว ๒ ไร่ ซึ่งปัจจุบันเป็นลานจอดรถ สนามเด็กเล่น กับสุมทุมพุ่มไม้เล็ก ๆ ลาดลงไปบรรจบกับฝั่งแม่น้ำ

บริเวณนี้ครั้งหนึ่งเป็นที่ร่วมชุมนุมของคนหลายพัน ซึ่งท้ายสุดนำไปสู่โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่สุดในพื้นที่ชายแดนใต้ก็ว่าได้ ที่เรียกขานกันต่อมาว่า “เหตุการณ์ตากใบ”

กล่าวกันว่าเป็นเหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อความศรัทธาของประชาชนที่มีต่อรัฐมากที่สุด  เป็นการชุมนุมที่มีคนตายมากที่สุด ซึ่งเกิดขึ้นขณะอยู่ในการควบคุมตัวของเจ้าหน้าที่รัฐ เป็นการสูญเสียชีวิตคนบริสุทธิ์ที่มีตัวตนอยู่จริง มีถิ่นฐานบ้านช่องและหลักฐานยืนยันสถานะพลเมืองชัดเจน ไม่ใช่เพียงเรื่องเล่าลือหรือตำนานปรัมปรา ซึ่งรัฐยอมรับ มีการกล่าวขอโทษและจ่ายค่าเยียวยาให้ครอบครัวผู้สูญเสีย

และอาจด้วยเหตุนี้ที่ทำให้คนจำนวนหนึ่งเห็นว่าเหตุการณ์จบสิ้นแล้ว ไม่ควรรื้อฟื้นให้เกิดความวุ่นวายแตกแยกในสังคม

แต่ไม่ว่าใครอยากให้จดจำหรือใครอยากให้ลืม เหตุการณ์ตากใบก็ได้สร้างความทรงจำร่วมแก่คนรุ่นหนึ่ง และเป็นความทรงจำของคนรุ่นต่อมาแล้วด้วย