เมื่อนักแสดง เรื่องราว คนดู
เป็นหนึ่งเดียวกัน
ละครก็ปรากฏ
๔๐ ปี นักเล่าเรื่องด้วยละคร
ครูช่าง ชนประคัลภ์ จันทร์เรือง
Story Teller
40 Years of Storytelling
เรื่อง : วีระศักร จันทร์ส่งแสง
ภาพ : ประเวช ตันตราภิรมย์
หากนับจากปี ๒๕๒๕ ที่เขาเริ่มเข้าสู่วงการละครโทรทัศน์และภาพยนตร์
จนถึงปีนี้ก็ล่วงมากว่า ๔ ทศวรรษแล้ว
ต่อมาเขาได้ก่อตั้งคณะละครมรดกใหม่ขึ้นเมื่อปี ๒๕๓๗ เปลี่ยนโฉมการละครที่ไม่เน้นการแสดงในโรงละคร แต่ออกไปเร่หาคนดูทั่วประเทศจนถึงต่างประเทศ โดยนักแสดงเด็ก ๆ ซึ่งส่วนใหญ่อายุ ๘-๑๘ ปี และไม่มีพื้นฐานการแสดงมาก่อน
ทั้งหมดเกิดจากการปลุกปั้นของครูช่าง-ชนประคัลภ์ จันทร์เรือง ซึ่งเคยคลุกคลีอยู่ในแวดวงภาพยนตร์และละครกระแสหลักมาร่วม ๔๐ ปี กับผลงานการแสดงหนังและละครมากกว่า ๔๐ เรื่อง
“ผมเล่นหนัง ทำรายการทีวี หวังจะเอาเงินมาทำละคร แต่มันดึงเวลาผมไปหมดก็คิดว่าต้องแยกให้เด็ดขาดไปเลย”
ในปี ๒๕๓๗ เขาจึงเลิกเป็นดาราอาชีพและลาออกจากการเป็นอาจารย์คณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ หันมาทุ่มเทเวลาให้กับการสร้างเรื่องเล่าผ่านละคร
แต่ทำละครเวทีแล้วไม่มีคนมาดู ก็คิดว่าต้องพาละครออกไปหาคนดู ในลักษณะของการปิดวิกไปตามจังหวัดใหญ่ ๆ ตั้งแต่ปี ๒๕๔๓
“เป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้คนมาดูละครถ้าเราไม่สร้างเขา การออกไปเดินสายเล่นตามที่ต่าง ๆ ก็เป็นกระบวนการหนึ่งในการสร้างคนดูละคร มรดกใหม่มีเจตนาในการสร้างคนดู เพราะเคยเจ็บปวดที่เล่นในโรงแล้วไม่มีคนดูสักคน”
จนวันหนึ่งขณะเปิดการแสดงอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดลำปาง ฝนตก ไฟฟ้าดับ
“ตั้งเวทีเล่นไปแล้วฝนตก คนดูเปียก ไฟดับ ก็ถามเขาว่า ไฟไม่ติดแล้วจะดูต่อไหมครับ ดู เครื่องเสียงพัง ไมค์ไม่ติดไม่ค่อยได้ยินจะดูไหม ดู งั้นช่วยกันเงียบและตั้งใจดูนะครับ เราก็เล่นต่อจนจบ ก็พบว่าเวที เครื่องเสียงนี่ไม่จำเป็น ต่อมาก็เริ่มเอาออก อันนี้ไม่จำเป็น อันนี้เอาออกไปได้ วินาทีที่เอาออก ผมรู้สึกว่าเริ่มสัมผัสกับงานศิลปะที่แท้จริง เริ่มเข้าใจการยกออก เมื่อก่อนไม่เคยเอาออก เสียดาย”