หากนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของปรากฏการณ์หนังไทยที่จุดประกายความหวังท่ามกลางวิกฤต

ย้อนกลับไปในปี ๒๕๔๐ การมาถึงของภาพยนตร์ 2499 อันธพาลครองเมือง ว่าด้วยเหล่านักเลงวัยรุ่นมีชื่อย่านพระนครยุคก่อนพุทธศักราช ๒๕๐๐ โดยผู้กำกับภาพยนตร์หน้าใหม่ในขณะนั้น นนทรีย์ นิมิบุตร ก่อนตอกย้ำอีกครั้งใน ๒ ปีต่อมาด้วย นางนาก (ปี ๒๕๔๒) ตำนานผีตายทั้งกลมย่านพระโขนงที่นำมาตีความใหม่ ทำรายได้กว่า ๑๔๐ ล้านบาท เป็นเสมือนหมุดหมายสำคัญที่ต่อลมหายใจให้อุตสาหกรรมหนังไทยค่อย ๆ กลับมามีชีวิตชีวาและเฟื่องฟูอีกครั้ง

อาจกล่าวได้ว่าจุดเริ่มต้นเกี่ยวกับภาพยนตร์ของเขานั้นมาจากความกล้า

ขณะนนทรีย์เรียนคณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากรปีแรก หลังจากกำลังค้นหาตนเอง เปลี่ยนที่เรียนมาหลายแห่ง วันหนึ่งเขาตอบรับคำชวนของเพื่อนไปช่วยงานถ่ายสารคดีแห่เทียนพรรษาที่จังหวัดอุบลราชธานี จึงมั่นใจว่าตนเองหลงใหลการทำงานด้านนี้…เมื่อขึ้นชั้นปี ๒ จึงเริ่มขอฝึกงานกับกองถ่าย ค้นคว้าหาความรู้ในศาสตร์ด้านนี้ ก่อนจะเข้าไปบอกคณบดีว่าอยากเรียนด้านภาพยนตร์ ทั้งที่มหาวิทยาลัยยังไม่เปิดวิชาด้านนี้ แม้จะถูกปฏิเสธก็สู้ไม่ถอย ไปล่ารายชื่อหาคนสนใจเรียนได้กว่า ๑๐๐ คน คณะจึงยอมเปิดเป็นวิชาพิเศษ ทำให้เริ่มได้จับกล้องฝึกใช้งานจนผลิตหนังสั้นเป็นผลสำเร็จ

ในปีต่อมาทางคณะเปิดวิชาภาพยนตร์เป็นครั้งแรก นนทรีย์กับเพื่อนยังคงสร้างสรรค์หนังสั้นอีกนับสิบเรื่อง พอขึ้นชั้นปี ๓ เขาถูกทาบทามจากค่ายรถไฟดนตรีให้มาทำงานตำแหน่งครีเอทีฟไดเรกเตอร์เพื่อผลิตมิวสิกวิดีโอ

เวลาผ่านไป หลังเรียนจบทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน เขากลายเป็นคนทำหนังโฆษณามีชื่อเสียง แต่ก็เริ่มรู้สึกไม่สนุกกับงานที่เริ่มซ้ำและขาดความสร้างสรรค์ จนบังเอิญมาเจอเพื่อนร่วมรุ่น เอก เอี่ยมชื่น และ วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง ที่ห้องตัดต่อ ทุกคนต่างรู้สึกแบบเดียวกัน และต่างเห็นว่าควรต้องทำสิ่งที่รักและอยากทำจริง ๆ อย่างภาพยนตร์กันเสียที

นั่นกลายเป็นจุดเริ่มต้นร่วมกันพัฒนาเรื่อง นางนาก  แต่การจะเปลี่ยนแปลงเรื่องระดับตำนานจากคนทำหนังหน้าใหม่นั้นเสี่ยงเกินไป จึงหันมาพัฒนาเรื่องแนววัยรุ่นอันธพาลอย่าง “แดง ไบเล่ย์” เสียก่อน นำเอาวิธีการทำงานโฆษณามาใช้ ตั้งแต่การพิตชิ่ง* แก่ วิสูตร พูลวรลักษณ์ ผู้บริหารไทเอ็นเตอร์เทนเมนท์