“ถ้าให้พวกมึงตัดโค่นต้นไม้ตรงนี้ แล้วลูกหลานเราจะอยู่อย่างไรกับสายน้ำที่มันแห้งในอนาคต”

ถ้อยคำที่คุณตากล่าวด้วยความห่วงใยธรรมชาติและลูกหลาน จูจำใส่หัวใจไว้ตลอด ทั้งยังนำมาบอกต่อคนรุ่นลูกรุ่นหลานอีกทอดหนึ่งในช่วงเวลาที่เขาเปิด “โรงเรียนร้อยหวันพันธุ์ป่า” บนพื้นที่บ้านเกิด ที่เขาศรัทธาและอยากดูแลให้คงคุณค่าสืบไป

ปี ๒๕๔๙ โรงเรียนร้อยหวันพันธุ์ป่ามีจุดประสงค์เพื่อสร้างกิจกรรมการศึกษานอกห้องเรียนให้นักเรียนตระหนักถึงความสำคัญของทรัพยากรธรรมชาติ ทั้งป่าไม้ สัตว์ป่า แหล่งน้ำ โดยการเรียนการสอนจะเกิดในพื้นที่จริง ซึ่งเป็นป่าใกล้ ๆ หมู่บ้านช่วงวันเสาร์และอาทิตย์ มีครูใหญ่เป็นต้นไม้นานาพันธุ์ เหล่าสัตว์ป่า และสายน้ำธรรมชาติ จูบอกเล่าประวัติศาสตร์โดยสอดแทรกให้เด็ก ๆ ได้ซึมซับ เข้าใจธรรมชาติมากขึ้น  มีทั้งเด็กในพื้นที่บ้านบางเหรียงและนอกพื้นที่อย่างนครศรีธรรมราชและตรัง

“เอาตรง ๆ เบื่อที่ต้องมานั่งทำรายงาน แต่งคำหรู ๆ ใส่รีพอร์ต”

โรงเรียนร้อยหวันพันธุ์ป่าปฏิเสธการขอรับทุนจากภาครัฐ จูบอกว่าการเขียนรายงานโครงการส่งหน่วยงานต่าง ๆ เป็นเรื่องยาก เพราะบางเรื่องไม่สามารถเป็นไปตามแผนได้  จูทำงานกับชาวบ้านเป็นหลัก มีวาระและบริบทซับซ้อน ไม่เหมือนกับองค์กรรัฐหรือเอกชนที่มีผู้ปกครองหรือคำบัญชาการ  จูจึงเลือกใช้เงินทุนของตัวเองทั้งหมดเพื่อโรงเรียนแห่งนี้