หลังจากที่พ่อกับแม่แยกทางกัน แม่สามีออกจากอำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น เข้ามากรุงเทพฯ อยู่กับญาติย่านเสาชิงช้าซึ่งทำอาชีพเย็บผ้าจีวรพระ เรียนรู้การเย็บผ้าจีวรพระเป็นอาชีพหาเลี้ยงตัวเอง จนได้พบรักกับพ่อสามี ชื่อบ่วงเซง แซ่ตั้ง ที่บอกว่ามีฐานะทางบ้านดีสามารถเลี้ยงดูท่านได้ ตอนนั้นท่านอายุยังน้อยจึงหลงเชื่อ

แต่ในความคิดของฉันท่านคงหลงรักพ่อสามีมากกว่า เพราะสามีเล่าให้ฟังว่าพ่อบ่วงเซงหล่อเหลาเอาการ

พ่อสามีเป็นคนจีนแต้จิ๋ว พูดไทยได้น้อยมาก แม่สามีเป็นคนจีนแต้จิ๋วผสมจีนแคระ พูดไทยได้เพราะเรียนหนังสือถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ ท่านตัดสินใจคบหาดูใจกัน จนสร้างครอบครัวมีลูกชายสี่คนเป็นโซ่ทองคล้องใจ คนที่ ๑ ชื่อตั้งจินพ้ง คนที่ ๒ ชื่อตั้งจินฮง คนที่ ๓ ชื่อตั้งจินกุ่ย (สามีของฉัน) และ คนที่ ๔ ชื่อตั้งจินหลี

แม่สามีไม่ได้อยู่อย่างสุขสบาย พ่อบ่วงเซงหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการรับจ้างทำระบบไฟฟ้าตามความรู้ที่มี แต่รายได้ไม่แน่นอน วันที่ไม่มีคนจ้างก็ไม่มีรายได้เข้ามาจุนเจือ ช่วงแรกต้องพาครอบครัวย้ายที่อยู่บ่อย ๆ เพราะอยู่ห้องเช่า บางครั้งก็โดนไล่ที่ ในที่สุดพากันย้ายมาอยู่แถวบางจาก ในซอยสุขุมวิท ๙๓ เขตพระโขนง

พอลูก ๆ เริ่มโตต้องเรียนหนังสือ ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มมากขึ้น ถึงแม้จะมีรายได้จากการเย็บผ้าจีวรพระของแม่สามีช่วยบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากพอ ทำให้พ่อสามีเกิดความเครียดสะสม

สามีฉันเล่าว่าเคยเห็นพ่อนั่งชันเข่าเอามือกุมที่หัวบ่อย ๆ ด้วยความเป็นเด็กเลยยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เห็นนั่นคืออาการปวดหัวเพราะความเครียด จนในที่สุดท่านเส้นเลือดในสมองแตก เข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่กี่วันก็เสียชีวิต
พ่อสามีจากไปในเดือนพฤษภาคม ปี ๒๕๒๘ ด้วยวัย ๖๔ ปี แม่สามีและลูก ๆ เศร้าโศกเสียใจมากที่ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก

สิ่งที่ฉันฟังแล้วบีบหัวใจมากที่สุด คือวันที่ต้องถอดสายออกซิเจนเพื่อไม่ให้ท่านต้องทนทุกข์ทรมาน

ยิ่งไปกว่านั้นคือครอบครัวไม่มีเงินจัดงานศพ

แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างที่ญาติทางพ่อสามีมาจัดงานศพให้ ท่านเป็นคนจีนในยุคที่ต้องมีขั้นตอนจัดงานศพมากมายและยังต้องนำร่างไปฝังไกลถึงชลบุรี

หลังจากขาดเสาหลักของครอบครัวไปหน้าที่ความรับผิดชอบในการเลี้ยงดูลูก ๆ ก็ตกมาอยู่ที่แม่สามีเพียงคนเดียว ท่านเพียรเย็บผ้าจีวรพระซึ่งเป็นอาชีพเดียวที่ท่านทำเป็น

สามีเล่าว่าขั้นตอนการเย็บผ้าจีวรพระนั้นยุ่งยากมาก ต้องตัดผ้าหลายชิ้นเพื่อมาเย็บติดกันกว่าจะได้แต่ละผืน ทำให้การเย็บทำได้วันละไม่กี่ผืน รวมเงินที่ได้ไม่เกินวันละ ๘๐ บาทซึ่งน้อยมาก พอเย็บได้ ๒ วันแม่ก็จะให้ลูกนำผ้าไปส่งที่ร้านรัตนตรัย (ล้อเลี่ยงไถ่) ถ้าวันไหนไม่มีเงินค่ารถเมล์จากบางจากไปเสาชิงช้า ลูกก็จะปั่นจักรยาน BMX ที่เก็บเงินซื้อกันเองตอนสมัยพ่อบ่วงเซงยังอยู่ไปส่งผ้าแทน คิดถึงว่าจากบางจากไปเสาชิงช้าในสมัยปี 2528 นั้นการคมนาคมยังไม่สะดวกเหมือนวันนี้

รายได้ของครอบครัวไม่มากพอที่จะเลี้ยงทั้งห้าชีวิตให้อิ่มท้อง ทำให้ทุกคนซูบผอม บางมื้อมีข้าวต้มหนึ่งหม้อ กับถั่วลิสงคั่วหนึ่งซอง ต้องเอามาแบ่งกันกิน

ฉันฟังมาถึงตรงนี้ถึงกับอึ้ง นึกสงสารเห็นใจในความยากลำบาก แต่ทุกคนก็ผ่านความลำบากนั้นมาได้ ด้วยความแข็งแกร่งของความเป็นแม่ที่มีต่อลูก ทำให้สามีของฉันรักแม่ของเขามาก

ลูกทั้งสี่คนจบการศึกษาแค่มัธยมศึกษาปีที่ ๓ เพราะไม่มีเงินเรียนต่อ

หลังจากทุกคนเริ่มหางานทำพอที่จะมีรายได้ จึงตัดสินใจให้แม่สามีเลิกเย็บผ้าจีวรพระอย่างถาวร เพราะที่ผ่านมาท่านทำงานหนักจนมีอาการเจ็บปวดส้นเท้า เพราะต้องเหยียบจักรตลอดเวลา แต่แม่สามีก็ยังคงดูแลลูกเหมือนเดิม ถึงแม้ชีวิตจะผ่านอะไรมามากมายท่านก็ยังมีรอยยิ้มสดใสมอบให้ลูกทุกคน ลูกกลับบ้านหลังเลิกงานก็ได้กินกับข้าวฝีมือแม่ทุกวัน

ทุกวันเกิดของลูกชายทั้งสี่คน ในตอนเช้าท่านจะลุกมาต้มไข่หวานที่ใส่แต่ไข่ไก่กับน้ำตาลทรายขาวให้ลูกกิน ฉันถามท่านว่ากินเพื่ออะไร ท่านตอบว่า...

“เพื่อเป็นสิริมงคล...มีสุขภาพแข็งแรง”

ฉันได้ฟังก็อดที่จะยิ้มกับคำพูดนั้นไม่ได้ ท่านใส่ใจและห่วงใยลูก ๆ เสมอ แต่ท่านไม่เคยต้มให้ฉันกิน ท่านจะทำให้เฉพาะลูก ๆ ของท่านเท่านั้น

…

เหตุผลที่ฉันเลือกแต่งงานกับสามีเพราะเขารักแม่มาก เลิกงานก็จะกลับบ้านเพื่อมาดูแลแม่ กินข้าวเย็นกับแม่ทุกวัน ฉันก็หวังว่าเขาจะรักฉันเหมือนแม่ของเขา แล้วก็เป็นเช่นนั้น ฉันได้รับความรักความอบอุ่นที่สามีและแม่สามีมอบให้

ในตอนที่ฉันตั้งท้อง แพ้ท้องหนักมาก แม่สามีก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี อยากกินอะไรพิเศษท่านก็ทำให้กินโดยไม่เคยบ่น

เมื่อแม่สามีย้ายไปอยู่บ้านใหม่กับลูกชายคนที่ ๒ ฉันก็ย้ายไปอยู่บ้านอีกหลัง

ฉันคลอดลูกสาว แต่ไม่ใช่หลานคนแรกของแม่สามี เพราะลูกชายคนที่ ๒ มีหลานชายให้ท่านได้ชื่นชมแล้วหนึ่งคน หลังจากที่ฉันคลอดลูก ท่านก็ทำอาหารเพื่อบำรุงน้ำนมมาให้กินทุกวัน เช่น ไก่ผัดขิง ปลาผัดขิง ผัดผักใบเขียวต่าง ๆ ฯลฯ ท่านต้องเดินขึ้นบันไดถึงสี่ชั้นเป็นเดือน ฉันซาบซึ้งใจมากจนในบ้างครั้งก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

แม่สามีเกิดอุบัติเหตุตอนท่านเดินออกกำลังกายในช่วงเช้ามืด ถูกรถแท็กซี่ถอยมาชนจนล้ม

ท่านไม่ได้บอกลูก ๆ จนในที่สุดอาการปวดหลังกำเริบจนต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรักษา หลังจากนั้นท่านล้มอีกครั้งในบ้านก้นกระแทกพื้นทำให้กระดูกทับเส้นประสาท ไม่สามารถเดินได้ปรกติ หมอตัดสินใจผ่าตัด แต่ท่านตื่นกลัวทำให้หัวใจทำงานผิดปรกติ หมอจึงยกเลิกการผ่าตัดไป เพราะกลัวจะมีอันตรายร้ายแรง ทำให้ต้องเปลี่ยนไปหาแพทย์ทางเลือกคือ การไปนวดจัดกระดูกแทน

แต่ก็ได้ผล ท่านกลับมาเดินได้ปรกติอีกครั้ง

ตลอดระยะเวลาที่ท่านเดินไม่ได้ ในความโชคร้ายที่ต้องพบเจอก็ยังมีความโชคดี ลูกชายทั้งหมดดูแลปรนนิบัติท่านได้ในทุกอย่างไม่ต่างกับลูกผู้หญิง

ฉันเป็นลูกสะใภ้ได้เห็นยังซึ้งใจ จากประสบการณ์ที่เคยพบเจอมา น้อยมากที่ลูกชายจะดูแลแม่อย่างใกล้ชิด เห็นแต่ใช้ลูกสะใภ้ทำแทน ลูกชายบ้านอื่นมักจะอายที่จะต้องเช็ดตัวทำความสะอาดในจุดเร้นลับของแม่ แต่ครอบครัวนี้ลูกชายทำได้อย่างไม่อายใครเลย ด้วยความรักที่ทุกคนมีให้แม่ เพื่อตอบแทนความรักที่แม่มอบให้ จนวาระสุดท้ายของชีวิต

ในยามที่ป่วยหนักด้วยวัยและโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบ แม่สามีไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้จนเป็นคนไข้ติดเตียง ด้วยอายุขัยที่มากขึ้นทำให้ท่านเริ่มมีอาการความจำเสื่อม แต่มีอยู่สิ่งเดียวที่ท่านจำได้ไม่เคยลืมคือชื่อลูกทุกคน

ทุกเย็นท่านจะร้องถามว่าลูกคนนั้นคนนี้กลับมาหรือยัง ถ้าทุกคนกลับมาครบแล้วท่านก็จะอารมณ์ดี และยอมนอน

ตลอดเวลาที่ฉันกับสามีแยกออกมาอยู่บ้านอีกหลัง สามีต้องกลับไปกินข้าวเย็นกับแม่ของเขาทุกวัน ซึ่งก็ไม่เคยมีปัญหากับชีวิตคู่ของเรา ฉันบอกกับสามีเสมอว่า…

การเข้าโรงพยาบาลครั้งสุดท้ายด้วยโรคเดิมของท่านเกิดขึ้นในช่วงสถานการณ์โควิด-๑๙ พอดี การไปหาหมอที่โรงพยาบาลลำบากมาก ทำให้ท่านติดเชื้อรุนแรง ท่านนอนหลับไม่รู้สึกตัวกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่มีการตอบสนอง

เวลาฉันไปเยี่ยมท่านที่โรงพยาบาลจะกระซิบที่ข้างหูเรียกท่าน