ใช่...มันคือความท้าทายของเราสองคน ยาย หลาน โดยอาศัยความร่วมมือของคนในครอบครัว

เป็นครั้งแรกของเราที่จะไลฟ์สดผ่านเฟซบุ๊ก ด้วยการเล่านิทาน

“คุณยายเล่าไม่ถูก น้ำอิงจะเป็นคนเล่าเอง”

ฉันหัวเราะเบา ๆ มองหน้าหลานสาว สีหน้าเด็กน้อยเมื่อพูดประโยคนี้ดูแล้วเหมือนไม่ใช่เด็กหญิงอายุ ๖ ขวบ มั่นอกมั่นใจมาก พลอยทำให้คุณยายโล่งใจ หลังจากที่รู้สึกเหมือนมีภูเขาหินมาทับในใจนานนับสัปดาห์ ฉันยอมรับว่าหนักใจจนบางครั้งคิดว่า ไม่น่าหลวมตัวสมัคร

เมื่อเริ่มซ้อมกับจอที่ต้องใช้แสงเงา ในเรื่องมีฉากหิมะตก ฉากพระจันทร์เต็มดวง หิมะตกจะทำอย่างไรดี

ทางเลือกของเราคือถามเพื่อน ๆ ในกลุ่มเล่านิทานใบไม้ ใช้อะไรทำแสงเงาหิมะตกได้บ้าง เพื่อน ๆ เสนอมาหลายความคิดเห็น แบบแรกใช้เม็ดโฟมโปรยปราย แบบที่ ๒ ใช้กระดาษเจาะเป็นรูกลม ๆ เต็มแผ่น เวลาทำหิมะโปรยก็ขยับแผ่นกระดาษไปมาผ่านแสงไฟ

เราไม่มีเม็ดโฟม จึงใช้แบบที่ ๒ ทดลองแล้วได้ผลดีเป็นที่พอใจ ส่วนพระจันทร์เต็มดวงใช้ไฟฉายส่องแทน

ซ้อมเล่านิทานมากกว่า ๑๐ รอบ หลานบอกว่า “เสียงแหบหมดแล้วยาย”

เด็กน้อยขอเป็นคนเล่า เชิดหุ่นห่านมอมแมม ดวงจันทร์ หิมะ ส่วนยายเชิดหุ่นหมาป่า ต้นไม้ ฝูงห่าน คุณแม่เจนให้กำลังใจ คุณพ่อติดตั้งจอหนัง คอยเป็นผู้ชมตอนเราซ้อม น้องลำธารอายุ ๓ ขวบอยากมีส่วนร่วม เดินเตะขากล้อง เชิดหุ่นจนขาดต้องซ่อมแซมใหม่

ชุลมุน ตื่นเต้น ทั้งมั่นใจ ทั้งกังวล

“ณ บึงแห่งหนึ่งมีฝูงห่านใหญ่น้อยอาศัยอยู่รวมกัน” เสียงใส ๆ เล่า พร้อมหุ่นห่านใบไม้ทยอยออกมาที่หน้าจอ ต้นไม้ริมบึงทำจากกิ่งไม้แห้งก็ขยับร่างมายืนต้นอย่างสง่างาม

“มีห่านตัวหนึ่งชื่อห่านมอมแมม เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยดินโคลน เพื่อน ๆ ไม่ชอบเล่นกันมอมแมม เพราะมอมแมมสกปรก” ห่านทุกตัวเมินหนีมอมแมม

“นอกจากฝูงห่านแล้วในป่าแห่งนี้ยังมีเจ้าหมาป่าด้วย” เสียงใส ๆ ยังคงเล่าอย่างเจื้อยแจ้ว ต่อเนื่อง

“ค่ำคืนที่มืดมิดเจ้าหมาป่าก็ออกมาล่าเหยื่อ ห่านทุกตัววิ่งหนี ห่านหลายตัวตกเป็นเหยื่อของเจ้าหมาป่า ห่านมอมแมมไม่ได้วิ่งหนี เหมือนห่านตัวอื่น ๆ แต่มันก็ปลอดภัย”

หุ่นหมาป่าออกมาไล่งับห่าน ห่านใบไม้วิ่งหนีกันวุ่นวาย

“เพื่อน ๆ ห่านทุกตัวจึงถามมอมแมม เจ้าห่านตัวมอมกระซิบบอก ทันใดนั้นเพื่อนของมันก็กระโดดลงไปชุบตัวในบ่อโคลนทุกตัว”

“นับจากวันนั้นมาเจ้าหมาป่าก็ไม่ได้กินห่านอีกเลย มันผอม หิวโซ เดินเซ”

เจ้าใบไม้หมาป่าเดินโซเซ ๆ ในหน้าจอที่เชิดหุ่น สองยายหลานมือชนกันขณะจับสับเปลี่ยนหุ่นใบไม้ หลังจอมีเสียงหัวเราะเบา ๆ

“วันหนึ่งเจ้าห่านมอมแมมล้างตัวสะอาด ขนเป็นสีขาวมันวาววับ มันพยายามบอกเพื่อนให้ไปล้างตัว แต่ไม่มีใครฟังเลย”

“ค่ำคืนนั้นหิมะโปรยปรายคลุมพื้นดิน (กระดาษเจาะรู กับไฟฉายเข้ามาทำบทบาทหิมะโปรย) ห่านทุกตัวที่เปื้อนโคลนจึงมองเห็นได้ชัดเจนในความขาวโพลน หมาป่ากระหยิ่มย่อง เจ้าห่านกลายเป็นเหยื่ออันโอชะ งับ ๆๆๆ อั้มๆๆ เสียงหมาป่าขย้ำ เสียงห่านร้องพลางหนีตายในค่ำคืนนั้น

“แต่เจ้าห่านมอมแมมยังคงปลอดภัย”
รูปหัวใจลอยขึ้นมาหน้าเฟซบุ๊กตลอดเวลา มีข้อความให้กำลังใจไม่ขาดสาย

บรรยากาศตอนนั้นยากจะบรรยาย ความรู้สึกฟูฟ่องเปี่ยมด้วยพลังบวก สร้างสรรค์ น้ำเสียงใส ๆ ของเด็กน้อยเล่าเจื้อยแจ้ว คุณพ่อ คุณแม่ น้องชายชมอยู่ด้านหน้า

ปากเล่าเรื่องราว มือเชิดหุ่น ในใจน้ำอิงจะเปี่ยมด้วยความสุขเพียงใดหนอ ส่วนในใจฉันคงนึกถึงคำพูดของคุณหมอคนเดิมที่กล่าวว่า

แม้เวลาล่วงเลยมาหลายเดือนแล้ว ถนนแห่งความทรงจำและจินตนาการทอดยาวไกลไร้ที่สิ้นสุด

สิ่งดี ๆ ที่เรามีส่วนสร้างร่วมกัน ทำให้ค้นพบว่ามนุษย์สามารถเรียนรู้ได้ไม่มีขีดจำกัด

ขอเพียงเชื่อมั่นพลังบวกในตัวเอง เปิดพื้นที่สำหรับเด็ก ๆ

นั่นคือความงดงามที่โอบเอื้อให้เขาได้เติบโตจากภายในสู่ภายนอก