ในห้องจัดแสดงแม้กะทัดรัดแต่จัดสัดส่วนเหมาะ เน้นยกข่าวที่นำเสนอเหตุบ้านการเมือง สังคมเศรษฐกิจ ได้เห็นหนังสือพิมพ์ไทยหลายหัวที่คิดสโลแกนเพื่อชี้แนวทางเด่นดึงดูดฐานสมาชิก เช่น ไทยรัฐ (ยุคที่ราคาฉบับละ ๕๐ สตางค์) ใช้สโลแกน “หนังสือพิมพ์บอกข่าวรายวัน”, สารเสรี ใช้สโลแกน “หนังสือพิมพ์ข่าวภาคเช้าประจำครอบครัว” หรือประชาธิปไตย ใช้สโลแกน “ธรรมอยู่ที่ไหน ไทยอยู่ที่นั่น”

อาจเพราะเครื่องมือการพิมพ์ในยุคก่อนไม่มีอะไรมาก สิ่งจัดแสดงสำคัญจึงพุ่งเป้ายังผลผลิตที่เป็นหนังสือพิมพ์มากกว่า ถึงอย่างนั้นก็นับว่าสนุกตาสำหรับผู้สนใจเรื่องออกแบบ ทั้งการพาดหัวยั่วใจ การวางกรอบข้อมูล ภาษาข่าว-ลีลาเขียนที่ทำให้ได้รับความนิยมจากผู้อ่านทั่วบ้านทั่วเมือง 

นิทรรศการให้ความสำคัญ “นักหนังสือพิมพ์” ซึ่งในอดีตไม่เพียงทำหน้าที่ “นักข่าว” ยังเป็น “นักเขียน” บทความอันหลากหลาย เพราะต้องสร้างความตระหนักเรื่องสิ่งแวดล้อมและปัญหาสังคม ส่งเสริมการเรียนรู้ รวมถึงเป็นเพื่อนคลายเหงาสร้างความบันเทิงผ่านหลากวรรณกรรมด้วย  นักหนังสือพิมพ์จึงมักมีบทบาทระหว่างชุมชนและสังคม หลายท่านมีแนวคิดและอุดม-การณ์น่ายกย่อง สร้างผลงานโดดเด่น-เป็นกระบอกเสียงมวลชนจนได้รับการบันทึกเป็นบุคคลประวัติศาสตร์ อย่างพระราชวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ (นามปากกา “น.ม.ส.”), ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช, กุหลาบ สายประดิษฐ์ (นามปากกา “ศรีบูรพา”), มาลัย ชูพินิจ, โชติ แพร่พันธุ์ (นามปากกา “ยาขอบ”) ฯลฯ

แล้วเคยได้ยินเสียงของความเงียบไหม บางฉบับของหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์มีสิ่งนั้น

บ่อยครั้งที่ผู้นำเสนอพยายามบอกผู้อ่านว่าเสียงหนวกหูจากการประท้วงของคนกลุ่มหนึ่งในสังคมจะเพลาลงถ้าคุณรู้ว่าความเดือดร้อนนั้นสำคัญอย่างไร นักหนังสือพิมพ์จึงมักช่วยเป็นกำลังของบ้านเมือง ใช้จิตวิทยาเล่าความจริงอย่างพอดิบพอดี เพื่อให้ผู้อ่านยากจะปฏิเสธความรู้สึกร่วม ซึ่งก็อาจขัดความต้องการของรัฐบาล เราจึงได้เห็นข่าวที่นักหนังสือพิมพ์ประท้วงการถูกปิดปากเองด้วย

บางเรื่องราวถ้าไม่มีหลักฐานก็เหมือนไม่เคยเกิด ดีที่มีหนังสือพิมพ์กระดาษ

ซุกอยู่ตรงไหนของพิพิธภัณฑ์...ต้องมาดูู  

พิพิธภัณฑ์หนังสือพิมพ์ไทย

๒๙๙ ถนนราชสีมา แขวงดุสิต เขตดุสิต กรุงเทพฯ ๑๐๓๐๐

เปิดวันจันทร์-วันศุกร์ 
(เว้นวันนักขัตฤกษ์) เวลา ๑๐.๐๐-๑๗.๐๐ น. โทร. ๐-๒๖๖๙-๗๑๒๔-๖