รางดินนํ้ามัน
สีสันคมนาคมย่อส่วน
คิด - cool
เรื่อง : สุชาดา ลิมป์
ภาพ : บันสิทธิ์ บุณยะรัตเวช
ถ้าโลกนี้ไม่มีของเล่น...เราก็ประดิษฐ์ของเล่นขึ้นมาจนได้แหละ
คำโปรยจากนิทรรศการ “เล่นให้เป็นจริง” จัดแสดงที่มิวเซียมสยาม เมื่อมิถุนายน ๒๕๖๘ ปลุกสัญชาตญาณให้ผู้ใหญ่สำรวจประโยชน์ของการเล่นที่ไม่ใช่แค่เรื่องสนุก แต่เป็นสนามฝึกประสบการณ์ที่อนุญาตให้เราคิด ทำ ลองผิดลองถูก ผ่านของเล่นวัยเด็กที่ซ่อนอะไรไว้มากมาย
อย่างภาพถ่ายทางอากาศของกรุงเทพฯ ทุกวันนี้ ถ้าลองให้ผู้เกิดก่อนยุค 70s 80s ดูอาจรู้สึกคล้าย “เดจาวู-เคยเห็นมาก่อน” เป็นความทรงจำวัยเด็กที่อาศัยจินตนาการขั้นสุดสร้าง “รางดินน้ำมัน”
มือปั้นจะรวมกลุ่มนำดินเนื้อละเอียดที่มีส่วนผสมทั้งขี้ผึ้ง วาสลีน น้ำมันพืช กำมะถัน และสี มาแยกสีสัน แล้วสมมุติตนเป็นคณะทำงานวิศวกรรมการทางผู้ขับเคลื่อนเชื่อมโยงขนส่งทางบก
ทุกอย่างใช้การวางแผน จัดแนวเรขาคณิต และไม่ใช่แค่ปั้นเป็นท่อนยาวแล้วบี้ให้เป็นถนนหนทางเนียนเพื่อให้ดินน้ำมันลูกกลมจิ๋วแล่นฉิวสะดวก วิศวกรต้องคำนึงถึงขนาดของช่องทางการจราจร (เผื่อกรณีมีผู้เล่นหลายคน) ต้องไม่เรียวเล็กเกินไป เพราะอาจทำให้โครงสร้างทางขาดต้องดำเนินการซ่อมแซมเพื่อความสนุกยังต้องออกแบบให้มีสะพานยกระดับ ทางแยกต่างระดับคดเคี้ยวเป็นระยะ มีเนิน หลุม หนองน้ำ หรือทางลอดอุโมงค์บ้าง ก่อสร้างอุปสรรคไว้ท้าทายลมปอด
ส่วนผู้เล่นมีหน้าที่แข่งกันเป่าให้เจ้าพาหนะลูกกลมจิ๋วสีสันน่ารักของตนไปให้ถึงเส้นชัยก่อนเพื่อน บางคนอาศัยเทคนิคใช้หลอดเป่าควบคุมทิศทางและแรงลมให้ไปได้ไกลขึ้น ถึงอย่างนั้นก็ไม่ง่าย ต้องใช้ไหวพริบ-สมาธิหลีกสิ่งกีดขวาง และอย่าออกแรงช่วงเข้าโค้งมากเกิน ถ้าก้อนจิ๋วของใครตกหลุม หลุดโค้ง กระเด็นกระดอนออกนอกเส้นทาง ต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่
สมัยที่เกมนี้ฮิต กว่าจะถึงเส้นชัยเด็ก ๆ จึงได้แข่งทั้งปอด วัดทั้งใจ
แต่คงไม่มีใครคาดคิด วันหนึ่งของเล่นจากจินตนาการจะเป็นจริง