จนกระทั่งเข้าสู่ยุคกล้องถ่ายภาพดิจิทัล ซึ่งก็ใช้เวลาเปลี่ยนผ่านหลายปี กว่ากล้องถ่ายภาพดิจิทัลจะมีคุณภาพทัดเทียมกล้องถ่ายภาพฟิล์ม นับจากนั้นก็ไม่มีฟิล์มสไลด์ให้ศูนย์ข้อมูลฯ จัดเก็บเพิ่มอีก

ภารกิจใหม่ที่สำคัญยิ่งยวด คือการสแกนฟิล์มสไลด์ที่ถ่ายกันมา ๒๐-๓๐ ปี เป็นไฟล์ดิจิทัล รวมถึงภาพถ่ายของวารสาร เมืองโบราณ ซึ่งมีอายุอานามเก่าแก่กว่า สารคดี สัก ๑๐ ปี เกิดการรวมศูนย์ข้อมูลเมืองโบราณเข้ากับศูนย์ข้อมูลสารคดีเป็น “ศูนย์ข้อมูลสารคดี-เมืองโบราณ” โดยลงทุนติดตั้งระบบเซิฟเวอร์สำหรับระบบฐานข้อมูลจัดเก็บรักษาภาพถ่ายไฟล์ดิจิทัล

ทั้งหมดใช้งบประมาณไม่น้อย ทั้งด้านฮาร์ดแวร์ ซอฟต์แวร์ เครื่องสแกนภาพแบบดรัม (drum scanner) ที่มีคุณภาพสูง (จะเป็นรองก็แค่เครื่องสแกนของร้านแยกสีทำเพลต) สแกนกันมาเรื่อย ๆ จนเครื่องเสีย ซ่อมแล้วซ่อมอีกจนหาอะไหล่ไม่ได้  ถึงปัจจุบันต้องใช้เครื่องแบบแท่นนอน หรือแฟลตเบด (flatbed) ที่ยังมีจำหน่าย

การสแกนภาพฟิล์มสไลด์ถือเป็นงานที่ต้องอดทนอย่างยิ่ง ตั้งแต่แกะฟิล์มสไลด์ออกจากเมานต์ ทำความสะอาด ติดตั้งบนกระจกดรัมหรือแท่นวางฟิล์ม ตั้งค่าเครื่องสแกน เปิดการทำงานและรอให้เครื่องสแกนสำเร็จ รวม ๆ ใช้เวลาแต่ละรอบเป็นสิบ ๆ นาที ไม่นับกลิ่นฟิล์มเก่าและน้ำยาเช็ดทำความสะอาดฟิล์มที่ชวนให้เวียนหัว  หลังจากได้ไฟล์ภาพแล้วก็ต้องมาตรวจสอบคุณภาพเบื้องต้น และตั้งชื่อภาพ ทำทะเบียน

ถึงปีที่ ๔๑ ของ สารคดี ภาพฟิล์มสไลด์สีและขาวดำสำคัญ ๆ ทั้งของวารสาร เมืองโบราณ และนิตยสาร สารคดี รวมกว่า ๓ แสนภาพ เราสแกนเป็นไฟล์ดิจิทัลไว้หมดแล้ว ยังเหลือภาพที่ยังไม่สแกนอีกจำนวนหนึ่ง

ขอขอบคุณพนักงานและเจ้าหน้าที่ทุก ๆ คนที่เคยเข้ามามีส่วนร่วมในภารกิจอันยาวนาน น่าจะไม่ต่ำกว่า ๒๐ ปี

ตอบไม่ได้ว่าคุณค่าของสิ่งที่ สารคดี เก็บรักษาไว้ จะคำนวณเป็นมูลค่าเท่าไร แต่ทั้งหมดคือการเก็บรักษาบันทึกสังคมไทยในมิติต่าง ๆ ในช่วงเวลากว่า ๔๐ ปี ผ่านภาพถ่ายแนวสารคดี โดยฝีมือคนไทย

หากเป็นพิพิธภัณฑ์ภาพถ่าย ก็คงเหลือภารกิจของคิวเรเตอร์ในการจัดแสดงภาพที่เก็บสะสมไว้ ได้แต่หวังว่าจะมีโอกาสนั้น