อย่าง “ชาสิทธา” ถอดรสจากวรรณกรรม สิทธารถะ หยิบมุมมองการแสวงหาคุณค่าชีวิตซึ่งแต่ละคนมีวิถีดำเนินแตกต่างมาสร้างสรรค์โดยใช้“ชาแดง” (ใบชาที่หมักจนสีเข้ม เมื่อชงจะได้เครื่องดื่มสีน้ำตาลแดง) เป็นพื้นฐานของการผสมชาผสานเปลือกส้ม เปรียบดังการเปิดประสบการณ์รับรู้ พร้อมรับทุกความรู้สึกประจำวันเช่นการเดินทางของตัวละครหลักในวรรณกรรม 

ส่วน “ชาเจ้าชายน้อย” ก็เป็นการตีความจากที่สังคมจัดให้ เจ้าชายน้อย เป็นวรรณกรรมเด็ก เมื่อคำนึงถึงรสชีวิตวัยเด็กที่พบทั้งสุข สนุกสนาน เศร้า ขมขื่นจึงเห็นว่าเหมาะกับ “ชาเขียว” (ใบชาที่ไม่ได้ถูกทิ้งให้สลดและไม่ได้บ่ม เมื่อชงจะได้เครื่องดื่มสีเขียวอ่อน) เป็นชาที่จิบแรกต่างชมชอบในความหอม แต่หากทิ้งไว้นานจะสัมผัสถึงความขมนิด ๆ  ชาเจ้าชายน้อยจึงได้รับการเติมกระวานนิด ใส่อบเชยหน่อย แล้วอบด้วยวานิลลาอีกรอบเพื่อปรุงกลิ่นปรับรส

วันนี้ “พืชตากแห้งที่ชงกับน้ำร้อน” กลายเป็นเครื่องดื่มที่มีผู้บริโภคเป็นอันดับ ๒ รองจากน้ำเปล่า

วันหนึ่ง “ชาวรรณกรรม” ก็อาจเป็นอารยธรรมทรงพลังที่คนรักการอ่านไม่อาจปฏิเสธ