แมวเข้ามาสู่บ้านตรงกับช่วงเวลาที่ฉันเริ่มออกไปเสาะแสวงหาความหมายชีวิต ฉันจึงไม่ผูกพันกับเจ้าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “แมว” มากนัก ถึงกระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถามหาหรือกดหัวใจให้มันอย่างลับ ๆ  แต่ที่เห็นได้ชัดคือการเลี้ยงแมวของคนในบ้านแตกต่างจากที่เคยเลี้ยงหมามาก่อน จนฉันหลงคิดว่าหรือแท้จริงแล้วแมวมีพลังวิเศษ

พออายุ ๒๐ ปี ฉันมีโอกาสออกเดินทางด้วยตัวเองครั้งแรก หลังเดินทางทั้งวันทั้งคืนจากศรีสะเกษดินแดนบ้านเกิดมาสู่หน้าประตูบ้านสองชั้นหลังหนึ่งย่านแฮปปี้-แลนด์ในเมืองหลวง เมื่อกดกริ่งหน้าประตูบ้านก็ได้ยินเสียงขานตอบ ก่อนหญิงสาววัยกลางคนเดินออกมาต้อนรับด้วยท่าทางสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้ม ฉันถือวิสาสะเรียกเธอว่า “พี่วี”

ปลอกคอสีแดงสลักชื่อคุกกี้บนแผ่นโลหะสีเงินรูปปลาเป็นของต่างหน้าเพียงชิ้นเดียวที่วีเลือกเก็บไว้ดูยามคิดถึงแมวที่เคยเลี้ยง

วี หรือ อโณทัย องกิตติกุล นักวาดภาพประกอบอิสระวัย ๔๓ ปี เจ้าของเพจ Cookie and the gang ที่ถ่ายทอดเรื่องราวการเลี้ยงแมวนับสิบชีวิตที่ไม่ได้คิดครองโลกมากกว่าครองใจเจ้าบ้านและหัวใจเหล่าแฟนคลับ

ฉันได้รับการต้อนรับอย่างดีจาก “เก้าเก้า” หนึ่งในแมวตัวเอกประจำบ้านพี่วี  ในบ้านประดับประดาด้วยข้าวของที่เกี่ยวกับแมว ตุ๊กตาไหมพรมรูปแมว รูปวาดที่ทำให้บรรยากาศอบอวลด้วยกลิ่นอายความทรงจำที่มีร่วมกัน บ่งบอกว่าคนในบ้านหลังนี้รักและผูกพันกับแมวมากแค่ไหน

เรานั่งคุยกันในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย ทั้งอุปกรณ์วาดภาพ หนังสือเต็มชั้น และสิ่งของหลากหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับ “แมว” วางเรียงรายพร้อมกับรูปวาด “คุกกี้” แมวแสนรักที่เธอบรรจงวาดขึ้น

“ทั้งชีวิตพี่เหมือนมี ‘แมว’ เข้ามาพัวพันตลอดเลย” วีย้อนความ

ตั้งแต่เด็ก ๆ ทางบ้านของวีมักให้ข้าวแมวจรที่ผ่านไปมาเสมอ เมื่อหญิงสาวเติบโตขึ้น มีงานทำ เธอถึงได้เลี้ยงแมวจรที่เข้ามาในชีวิตช่วงนั้น  “กุ๊งกิ๊ง” ถือเป็นแมวตัวแรกที่เธอและครอบครัวศึกษาวิธีเลี้ยงจากอินเทอร์เน็ตอย่างจริงจัง ทั้งซื้อข้าวของให้ พาไปหาหมอรับวัคซีนเพื่อทำให้คุณภาพชีวิตน้องดีขึ้น

“ทุกอย่างดูเหมือนราบรื่นจนกระทั่งแจ็กพอต ! หมอตรวจพบว่ากุ๊งกิ๊งเป็น ‘ลิวคีเมีย’”

เธอจึงเริ่มเรียนรู้สิ่งสำคัญที่สุด นั่นคือความหมายของ “ชีวิต”

เมื่อย้อนกลับมาอ่านหนังสือที่เคยบันทึกเรื่องแมวของตนไว้ วีก็ระเบิดน้ำตาพร้อมรอยยิ้มให้ความทรงจำ

แมวมีอายุขัยเฉลี่ย ๑๒-๑๕ ปี หากเทียบกับอายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ ๖๐-๗๐ ปีนั้นนับเป็นช่วงเวลาแสนสั้นที่มนุษย์ได้อยู่ร่วมกันกับแมว ต้องผ่านช่วงเวลา “ป่วย” “แก่” และ “ตาย” หรือเมื่อ “วันกลับดาว” มาถึง

หลังจากวีรับรู้ว่ากุ๊งกิ๊งเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว (ลิวคีเมีย) แถมโรคแทรกซ้อนคือมีน้ำในช่องอก แมวแสนรักก็แสดงอาการป่วยรุนแรง เพียงแค่ ๓ วันต่อมากุ๊งกิ๊งก็จากไป “พี่ถึงเข้าใจ ทำไมคนถึงร้องไห้เวลาที่หมาแมวจากไป ฟูมฟายหนักยิ่งกว่าตอนอกหักอีก”

ในตอนนั้นเธอบอกตัวเองว่า “ไม่เลี้ยง (แมว) อีกแล้ว”

จนกระทั่งวันหนึ่งแมวที่คนในหมู่บ้านเลี้ยงแบบปล่อยคลอดลูกแล้วก็คาบลูกไปบ้านนั้นบ้านนี้ เพื่อนบ้านหลังหนึ่งจึงจับลูกแมวรวมใส่ในกะละมังแล้วนำมาให้เจ้าของ แต่เจ้าของแมวกลับนำมาให้เธอ “งั้นเอาหมดกะละมังนั่นแหละ” วีรับเลี้ยงแมวห้าตัวนั้น แต่เพราะในบ้านมีผู้สูงอายุและผู้ป่วยจึงต้องเลี้ยงในโรงรถ ทำให้ไม่นานนักก็มีตัวหนึ่งหายไป

วีตั้งชื่อลูกแมวลายสลิดทั้งสี่ตัวที่เหลืออยู่ว่า คุกกี้ หมีหมี บัตเตอร์ ไอซิ่ง

ครอบครัวใหม่ที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตเธอนั้นป่วยด้วยโรคร้ายทุกตัว โดยได้รับพันธุกรรมจากแม่ที่เป็นลิวคีเมีย เชื้อไวรัสลิวคีเมียผ่านจากแม่แมวสู่ลูกแมวในขณะตั้งท้องได้ แถมยังติดต่อจากแมวสู่แมวด้วยกันผ่านสารคัดหลั่ง ตั้งแต่น้ำลาย ปัสสาวะ น้ำตา หรืออุจจาระด้วย

แมวที่จากไปก่อนคือไอซิ่ง เจ้าแมวขี้กลัว เธอยังจำได้ดีว่าน้องกลัวแม้แต่เจ้าของ

วีเล่าต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยว่า “ลิวคีเมียเหมือนกับระเบิดเวลา” หมอบอกเธอว่าโรคนี้ทำให้แมวอยู่ได้นานสุดคือ ๔ ปี

การมีแมวทั้งหมดเป็นลิวคีเมียส่งผลต่อชีวิตประจำวันของมนุษย์ทาสแมวให้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอต้องจัดการเลี้ยงแยกห้อง ทำความสะอาดบ้านสม่ำเสมอ และได้ค้นพบว่า “แมวทำให้พี่ได้จัดการชีวิตตัวเองเป็นระบบมากยิ่งขึ้น”

เมื่อวันที่ระเบิดเวลาลูกแรกทำงาน “หมีหมี” เริ่มหายใจลำบาก หอบง่าย โดยตรวจพบว่ามีน้ำในช่องอกในที่สุดหมีหมีก็จากไป

หมีหมีทำให้วีได้เห็นและสัมผัสกับความตายอย่างใกล้ชิด เมื่อการจากลาใกล้มาถึงเธอเปิดบทสวดให้น้องฟัง “มีจังหวะหนึ่งที่น้องกระตุกเหมือนหมดลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วจากไปอย่างสงบในอ้อมกอดเรา พี่จึงได้เห็นว่า ‘ความตาย’ เป็นแบบนี้เอง”

แต่การรับมือกับความสูญเสียยังเป็นเรื่องยากสำหรับเธออยู่ดี

 สัตวแพทย์เป็นความหวังและกำลังใจสำคัญช่วยประคับประคองจิตใจเจ้าของสัตว์เลี้ยงป่วยให้ร่วมสู้ไปด้วยกัน

 หมอตอย สัตวแพทย์หญิงมาฆะศิริ ศมานุกร โรงพยาบาลสัตว์เวทแคร์ ผู้รับรักษาสัตว์เลี้ยงป่วยระยะสุดท้ายด้วยใจ

“อยากให้บ้านหลังสุดท้ายของเหล่าแมวจรอยู่ในอ้อมกอดของมนุษย์” ใบหน้าเปื้อนสุขของ นัชญ์ ประสพสิน เจ้าของเพจทูนหัวของบ่าว และคาเฟ่บ้านพักพิงของเหล่าแมวจร Catster by Kingdom of Tigers ที่ได้รับการปลอบประโลมใจจากพี่หมอน อดีตแมวจร นัชญ์เชื่อว่าทุกชีวิตล้วนต้องการความเมตตาโดยไม่จำเป็นต้องมีรักนำมาก่อน

เคยมีคนถามวีผ่านเพจ Cookie and the gang ว่า “ทำอย่างไรถึงรับมือกับความสูญเสียได้” ในวันที่แมวกลับดาว

ทุกวันนี้เธอก็ยังตอบไม่ได้ แต่การผ่านเรื่องราวของการสูญเสียหลายต่อหลายครั้งทำให้เธอตระหนักว่า “แท้จริงชีวิตเป็นอย่างนี้เอง” เหมือนพบสัจธรรมของชีวิตจากการเลี้ยงแมว

“พี่ได้รู้ว่าเกิด แก่ เจ็บ ตายนั้นเป็นเรื่องธรรมชาติ ธรรมะคือธรรมชาติ เข้าใจเรื่องมรณานุสติว่า ‘ทําไมคนเราต้องตาย’ แท้จริงการตายแค่ย้ายเขาจากที่เราเห็นอยู่เข้ามาอยู่ในความทรงจำเราแทน”

การจากไปของครอบครัว “คุกกี้” ไม่ได้ทำให้ชีวิตของวีกับสัตว์เลี้ยงหยุดเพียงแค่นั้น เธอก้าวเดินต่อไปอย่างงดงาม เมื่อชีวิตคือการเปลี่ยนผ่าน เรื่องราวของแมวได้รับการร้อยเรียงอีกครั้งผ่านสมาชิกใหม่ของบ้าน “เฮงเฮง” แมวส้มหนุ่มหล่อที่เข้ามาสู่บ้านก่อนบัตเตอร์และคุกกี้จะจากไป เธอเลี้ยงเฮงเฮงแยกจากแมวตัวอื่น ๆ เพื่อป้องกันโรคติดต่อ

วีหัวเราะก่อนเล่าให้ฟังว่า “เฮงเฮงวิ่งอยู่ในห้องทำงานพี่ แล้วคุกกี้ทำตัวเหมือนนางอิจฉามาส่องดูว่าทำอะไรกัน” เธอพาฉันไปทำความรู้จัก “เฮงเฮง” แมวส้มแสนซนตัวเอกในหนังสือเล่มต่อมา Cat me if you can จับแมวสองมือ ๒ ตอนแมวเฮงเฮง ตีพิมพ์ในปี ๒๕๕๘

ในวันฝนตกหนัก น้องสาวของเธอยืนรอรถเมล์เพื่อจะไปทำงาน ระหว่างนั้นเหลือบเห็นลูกแมวอยู่กลางถนน เลยต้อนมันเข้าริมถนนแล้วโทร. หาเธอให้ออกมารับแมว สภาพของเฮงเฮงคือมอมแมม ตัวเล็กเท่าฝ่ามือ เธอเล่าถึงความรู้สึกตอนนั้นว่าเหมือนนางงามสันติภาพ

เฮงเฮงกลายเป็นจุดเริ่มต้นที่วีรับแมวจรมาเลี้ยงเพิ่มขึ้นอีกเรื่อย ๆ ปัจจุบันสมาชิกแมวในบ้านมีมากถึง ๑๐ ตัว ได้แก่ เฮงเฮง เงินเงิน มีมี ดีดี แปดแปด เก้าเก้า พี่โข่ง สมอลล์ นิ่มนิ่ม และนุ่มนุ่ม เรื่องราวแสนน่ารักยังมีให้เหล่าแฟนคลับได้ติดตามผ่านเฟซบุ๊กเพจ

“วงการแมวเข้าแล้วออกยากนะ ต่อให้บอกว่าไม่อยากเลี้ยง แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งมีแมวมานอนอยู่ตรงหน้าแล้วต้องการความช่วยเหลือ เราก็จะไม่มองข้าม เพราะคิดว่าถ้ามีกำลังดูแลเขาได้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย อาจเป็น ‘โชคชะตา’ ที่พาเรามาเจอกัน”

“ความรักที่ไม่หวังผลตอบแทน” กลายเป็นพลังให้หญิงสาวผ่านช่วงเวลายากลำบากหลายครั้งที่เกินกำลังมนุษย์ทาสแมวคนหนึ่งจะรับมือไหว ส่งผลให้เธอค้นพบสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ได้เรียนรู้ความธรรมดาที่สุดในชีวิตทั้งของเธอและสัตว์เลี้ยงที่เธอรัก นั่นคือ “ความตาย”

ความตายของสัตว์เลี้ยงที่เธอได้เรียนรู้และสัมผัสทำให้เธอให้ความสำคัญกับช่วงเวลาปัจจุบันที่มีร่วมกันกับเหล่าบรรดาแมวในบ้าน ให้มีความสุขในช่วงเวลาที่ไม่แน่นอนนี้