ที่มาของแมวพันธุ์นี้มีตำนานถึงสามสำนวน  สำนวนแรกบอกว่าเกิดจากการผสมระหว่างบ็อบแคต (Bobcat) กับแร็กคูน สำนวนที่ ๒ บอกสืบสายพันธุ์จาก Norwegian Forest Cat ที่มากับเรือชาวไวกิงถึงทวีปอเมริกา  สำนวนที่ ๓ เป็นสำนวนพิสดาร คือหลังการปฏิวัติฝรั่งเศส พระนางมารี-อ็องตัวแน็ต (Marie-Antoinette) เตรียมลี้ภัย นำของมีค่าใส่ลงเรือ หนึ่งในนั้นคือแมวพันธุ์ Turkish Angora และ Siberian Forest Cat แม้พระนางลี้ภัยไม่สำเร็จและถูกกิโยตีนบั่นพระศอ แต่แมวสองตัวมาถึงรัฐเมนของสหรัฐอเมริกาอย่างปลอดภัย และผสมกับแมวขนสั้นในท้องถิ่นจนเป็นเมนคูนที่มีรูปร่างกำยำ หัวทรงเหลี่ยม ใบหูใหญ่ มีสีขนมากกว่า ๓๐ โทนสี ตาอาจมีหลายสีหลายแบบ เพศผู้ขนหนากว่าเพศเมีย

มีโครงหน้าโดดเด่น ตาโต ขนเป็นลอนปรากฏตัวครั้งแรกในคริสต์ทศวรรษ ๑๙๕๐ เมื่อเบริล ค็อกซ์ (Beryl Cox) หญิงชาวอังกฤษซึ่งพำนักที่เมืองเดวอน (Devon) ได้แมวมาตัวหนึ่งซึ่งเธอเชื่อว่าน่าจะเป็นสายพันธุ์ Cornish Rex เธอตั้งชื่อแมวว่าเคอร์ลี (Kirlee) และหาคู่ที่เป็นสายพันธุ์นี้ให้ แต่ลูกแมวที่ได้กลับมีขนลอนต่างจาก Cornish Rex เธอจึงรู้ทันทีว่าเคอร์ลีเป็นพันธุ์ผสมและเริ่มรักษาสายพันธุ์นี้ไว้  เดวอนเร็กซ์ถือเป็นแมวที่ชอบอยู่กับคนมากที่สุดพันธุ์หนึ่ง

มีประวัติพัฒนาสายพันธุ์ตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ ๑๙๕๐ ถือเป็นแมวเปอร์เซียเวอร์ชัน “ขนสั้น” โดยนักพัฒนาสายพันธุ์แมวอเมริกันชอร์ตแฮร์ (American Shorthair) นำพันธุ์นี้มาผสมกัน ได้รับการยอมรับช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ ๑๙๘๐ แต่ยีน (gene) ของแมวเปอร์เซียก็ยังปรากฏอยู่โดยมีโอกาสราวหนึ่งในสี่ที่ลูกจะมีขนยาว แต่จะเรียกว่า Exotic Shorthair แทนเปอร์เซีย

แมวหน้ากลม จมูกสั้น ขนยาว ซึ่งเป็นที่รู้จักทั่วโลก ปรากฏตัวตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ เชื่อว่านำมาจากเปอร์เซีย (ปัจจุบันคือบริเวณประเทศอัฟกานิสถานและอิหร่าน) เข้าสู่อิตาลีและได้รับการพัฒนาสายพันธุ์ทำให้มีลักษณะจมูกสั้น หน้าตาแตกต่างกันไปในปัจจุบัน  แมวเปอร์เซียมักมีภาพลักษณ์เป็นแมวหรูหรา อยู่กับผู้มีอันจะกิน

มีแผงอกกว้าง ลำตัวใหญ่ หน้ากลม คางกว้าง ตาโตใหญ่ ขนสั้น มีหลายสีสันนิษฐานว่าพัฒนามาจากแมวป่าบนเกาะอังกฤษ จากนั้นได้รับการพัฒนาสายพันธุ์ในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ โดยเฉพาะลักษณะขนสีเทาน้ำเงินที่เรียกว่า British Blue ซึ่งต้องให้เครดิตแก่ แฮร์ริสัน เวียร์ (Harrison Weir) ศิลปินชาวอังกฤษ  ในคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐ ความนิยมเลี้ยงบริติชชอร์ตแฮร์ลดลงเนื่องจากกระแสแมวเปอร์เซีย จนทศวรรษ ๑๙๗๐ จึงมีการกำหนดและรับรองมาตรฐานของแมวสายพันธุ์นี้

อะบิสซิเนียนเป็นแมวขนสั้น ขนจะมีสองสีบนเส้นเดียวกัน มีความสง่างามสมส่วน เป็นแมวที่ตื่นตัวและซื่อสัตย์ต่อเจ้าของ สันนิษฐานว่าสืบสายพันธุ์มาจากแมวอียิปต์โบราณ (Myeu) ด้วยลักษณะคล้ายภาพบนผนังถ้ำในอียิปต์ บันทึกสมัยหลังปรากฏว่านายทหารที่ไปรบในสงคราม “อะบิสซิเนีย” เมื่อเดือนพฤษภาคม ค.ศ. ๑๘๘๖ นำกลับมาจากเอธิโอเปีย แต่ก็มีข้อสันนิษฐานอื่นอีกจำนวนหนึ่ง

บรรพบุรุษคือแมว white barn cat ชื่อ “ซูซี (Susie)” ในเมืองคูพาร์อังกัส (Coupar Angus) สกอตแลนด์  ซูซีและลูกสองตัวมีลักษณะเด่นคือหูพับครึ่ง  วิลเลียม รอสส์ (William Ross) นำลูกของซูซีไปพัฒนาสายพันธุ์จนยีนหูพับกลายเป็นยีนเด่น และเพาะพันธุ์อย่างจริงจังในอังกฤษช่วง ค.ศ. ๑๙๖๖ ก่อนจะหยุดชะงักเพราะความกังวลเรื่องโรคและอาการหูหนวกจากพันธุกรรม  ใน ค.ศ. ๑๙๗๐ สกอตติชโฟลด์เริ่มเป็นที่รู้จักในอเมริกา จึงพัฒนาสายพันธุ์ต่อมาโดยนำมาผสมกับอเมริกันชอร์ตแฮร์

เกิดจากการพัฒนาสายพันธุ์ในแคนาดาเมื่อ ค.ศ. ๑๙๖๖ เริ่มจาก “พรูน (Prune)” แมวไร้ขนที่ถือกำเนิดจากแม่แมวขนสั้นและได้รับการพัฒนาสายพันธุ์ จึงถูกเรียกอีกชื่อว่า Canadian Sphynx มันชอบมีปฏิสัมพันธ์กับคน มีพลังงานล้นเหลือถือเป็นสายพันธุ์แมวที่นิสัยคล้ายสุนัขมากที่สุดสายพันธุ์หนึ่ง

แมวพื้นถิ่นของรัสเซีย ชื่อเดิมคือ Siberian Forest Cat มีขนหนาเงางามถึงสามชั้น มีหลายสีขนาดตัวใหญ่และเป็นมิตรกับคน  สันนิษฐานว่ามีขนหนาเนื่องจากอากาศอันโหดร้ายในไซบีเรีย ช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ เริ่มเป็นที่รู้จักในยุโรปจากหนังสือภาษาเยอรมันชุด Brehms Tierleben ก่อนจะพัฒนามาตรฐานสายพันธุ์จริงจังช่วงปลายทศวรรษ ๑๙๘๐  หลังยุคสงครามเย็นจบลงในทศวรรษ ๑๙๙๐ จึงได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางจากสมาคมแมวทั่วโลก และนิยมมากเมื่อเข้าสู่ทศวรรษ ๒๐๑๐