(เอาเรื่องจากไหนมาเขียน)

เคยอ่านงานของ กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ แล้วพบว่าเราไม่เคยมีชีวิตแบบนั้นเลย เราเข้าไม่ถึงกลุ่มก้อนวัฒนธรรมตรงนั้น ชีวิตเราไม่มีอะไร ลูกบ้านจีน โตในเมืองสมุทรปราการ แม่อยู่บ้านตึกแถว ไปอยู่เชียงใหม่ก็อยู่ในเมือง เข้ามหาวิทยาลัยอยู่รังสิต เรียนจบทำงานบริษัท ไม่มีเรื่องอะไร  เรื่องราวต่าง ๆ ในงานเขียนมาจากการสร้างสถานการณ์จำลองขึ้นมาว่าถ้ามีฉากแบบนี้ มีปมปัญหาแบบนี้ ใส่ตัวละครเข้าไปแล้ว ตัวละครแต่ละตัวจะเกิดปฏิสัมพันธ์อย่างไร สร้างทุกอย่างขึ้นมาเป็นส่วนใหญ่

(ในแง่กลวิธีการเล่าเรื่อง มีกระบวนการเรียนรู้มาอย่างไร)

เกิดจากสิ่งที่เราอ่าน โตมากับหนังสือแปล วรรณกรรมต่างชาติ แต่จะไม่เอามาหมด  อย่างเรื่องฤดูหนาว ถ้าเราเอา เรื่องนี้มาเขียนจะเอามาเพียงครึ่ง แล้วเอาอย่างอื่นมาผสม พอมาต่อ ๆ กันจะกลายเป็นเรื่องที่เหมือนใหม่ ที่เอามาอาจมีราวหนึ่งในสี่ของส่วนอื่น ๆ ที่มารวมกัน

(แต่เนื้อหาหลักอิงอยู่กับสังคมการเมืองไทย ?)

เราเล่าเรื่องของคนที่อาศัยอยู่ในสังคม สังคมเป็นองค์ประกอบในชีวิตของตัวละคร อย่างเล่ม สิงโตนอกคอก มุ่งคำถามทางปรัชญา อะไรคือความดี อะไรคือความยุติธรรม ซึ่งตัวคำถามยึดโยงกับสังคมอยู่แล้ว  บางเรื่องก็ใส่การเมืองเข้าไปนิดหน่อย เหมือนเป็นมุกอย่างหนึ่ง ให้คนอ่านรู้สึกตื่นเต้นขึ้น

(งาน “แบบจิดานันท์” เป็นอย่างไร)

ให้อ่านเข้าใจง่าย เราไม่อ่านงานที่รุ่มรวยภาษามาก ฉันโง่ ฉันสู้ไม่ไหว มันเหนื่อย  อยากเขียนให้เข้าใจง่ายที่สุด อ่านแล้วเข้าใจ  มีหนังสือเยอะมากอ่านแล้วไม่เข้าใจ เหนื่อยกับการอ่านสิ่งนั้น  แล้วเราก็เสียใจมากถ้าเขียนแล้วคนอ่านไม่เข้าใจ

(ตั้งเป้าไหมว่างานเขียนเราต้องเปลี่ยนแปลงโลก)

เราไม่ได้อยู่ในความเชื่อนั้นแล้ว ไม่รู้สึกว่าหนังสือเล่มเดียวจะเปลี่ยนแปลงโลก  สมัยก่อนอาจเป็นไปได้ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าหนังสืออาจไม่ได้เป็นผลกระทบต่อสังคมใหญ่มากขนาดนั้นแล้ว จึงรู้สึกแค่ว่าพอเขียนไปแล้ว ถ้าคนอ่านรู้สึกว่าเข้าใจ ได้พบความรู้สึกของตัวละคร นี่คือจบแล้วสำหรับเรา เล่าเรื่องความเศร้าแล้วคนอ่านรู้ว่านี่คือความเศร้า แค่นี้คือจบแล้ว

(จำเป็นไหมงานเขียนเราต้องพิมพ์เป็นเล่ม)

เป็นอีบุ๊กก็ได้ สตอรีมันยังอยู่  ตัวเองชอบหนังสือเล่ม แต่ก็เห็นใจคนอ่านบางคนบอกว่าบ้านไม่มีที่เก็บแล้ว

(คาดหวังว่างานเราจะอยู่นานไหม)

ไม่ค่ะ โลกมันไปไวมากจนเราก็กลัว งานแนวแฟนตาซีแบบ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ดังตอนเราอายุ ๑๒ จนเราอายุ ๒๒ ดังอยู่ ๑๐ ปี แต่ตอนนี้งานไม่ได้อยู่ถึง ๑๐ ปีอีกแล้ว อาจแค่ ๖ เดือน แนวมันเปลี่ยนไปเร็วมาก จนเราไม่คาดหวังอีกแล้วว่างานเล่มหนึ่งจะอยู่นาน

ไม่คิดว่างานเก่าจะวนมาขายได้ตลอด ถึงเวลามันก็ลง นอกจากงานที่ดีมาก ๆ ทุกคนต้องอ่าน หรือได้รับการบรรจุเป็นหนังสืออ่านนอกเวลาของนักเรียนนักศึกษา

เขียนหนังสือมาหลายเล่ม ตอนนี้เล่มแรก ๆ ก็ไม่มีขายแล้ว เลหลังหมด บางสำนักพิมพ์ปิดไปแล้ว ที่ยังอยู่ก็อาจไม่ได้อยากพิมพ์ซ้ำ เพราะคนไม่ได้อยากอ่านแล้ว เสี่ยงกับการสต๊อกซึ่งโหดร้าย นิยายวาย หรือซีรีส์ดัง ๆ เมื่อปีที่ผ่านมา พอข้ามปีก็มีเลหลังเหมือนกัน ดังไม่ดังไม่เกี่ยว

(โลกขับเคลื่อนด้วยเรื่องเล่า แต่ไม่ใช่เรื่องเล่าของเราคนเดียว ?)

ใช่ เพราะโลกมีเรื่องของคนมากมายให้เล่า เรื่องของเราไม่สำคัญขนาดนั้น เราเป็นใครหรือ ถ้าเราเป็นศาสดา คนในโลกอาจยังพูดถึงเรื่องของเราตลอดไป  แต่เราเป็นลูกจีนเกิดในห้องแถว ไม่คิดว่าโลกจะจดจำหรอก ข้ามพรมแดนไปประเทศเพื่อนบ้านก็ไม่มีใครรู้จัก ยังไม่ต้องพูดถึงโลกตะวันตก

(นักเขียนต้องผลิตซ้ำอยู่ตลอดเวลา ?)

ใช่ค่ะ เหนื่อยมาก สมัยเด็ก ๆ อาจคิดว่าผลิตได้สักเล่มแล้วขายตลอดกาล แต่นักเขียนในโลกกี่คนคะที่ทำได้อย่างนั้น

ได้รางวัลซีไรต์ก็ยอมรับว่าทำให้ได้ยอดขาย ได้โอกาสหลาย ๆ อย่างเวลาไปเสนองาน แต่คนอ่านในออนไลน์ก็ไม่ได้รู้จักว่าเราเป็นนักเขียนซีไรต์  ซีไรต์ไม่ได้ใหญ่มากอีกแล้ว หลายเล่มก็ไม่ได้ดังมาก ยอดขายไม่ได้บูมมาก นักเขียนซีไรต์ ๔๐ กว่าคนก็ไม่ได้ดังทั้งหมด

ใน ๑ ปีเราต้องทำงานเพื่อให้คนไม่ลืมเรา ตอนนี้อยู่บ้านที่เชียงรายจะเขียนตลอด อยู่ด้วยรายได้จากการเขียนอย่างเดียว นับตั้งแต่ออกจากงานเมื่อปี ๒๕๕๘

ตื่นตอนสาย ๆ ชงชา กาแฟ เริ่มเขียน ทุ่มหนึ่งหาอะไรกิน เลิกงาน ๓ ทุ่ม  ถ้างานด่วนจะมาเขียนต่ออีกทีตอน ๕ ทุ่ม ถึงตี ๒ หรือตี ๔ ทำทุกวัน เขียนลงคอมพิวเตอร์เลย ไม่พัก ทำแบบนี้ต่อเนื่องเป็นเดือน ๆ อารมณ์จะเริ่มหดหู่ โศกเศร้า ปวดแขนเพื่อนบอกปิดคอมพ์ออกไปข้างนอกบ้าง แต่เรารู้สึกกดดันว่าถ้าไม่ทำงานไม่ได้นะ