จะเริ่ม “บันทึก” ข้อมูลของสัตว์นั้นต่อมาจึง “เลาะหนัง” นำมา “ล้าง” ทำความสะอาด หมักเกลือทิ้งไว้ ๒๔ ชั่วโมง เตรียมเข้าสู่กระบวนการฟอกหนัง แล้ว “ปั้น” หุ่นด้วยดินเหนียวตามท่าทางและขนาดจริง ก่อนนำหนังมา “ประกอบ” คลุมหุ่น ติดตา จมูก ปาก หู ตัว และขาให้อยู่ในตำแหน่งถูกต้อง เย็บปิดรอยที่ขา ท้อง และคอ ใช้ตะปูตอกจัดหนังให้เข้าที่ รอจนแห้งสนิทจึงถอนตะปู ตกแต่งทาสีให้เสมือนมีชีวิต

ทุกขั้นตอนผ่านความเชี่ยวชาญด้านกายวิภาคศาสตร์ประติมากรรม และจิตรกรรมของนักสตัฟฟ์สัตว์ที่เรียนรู้
จนเข้าใจและทุ่มเททำจนชำนาญ เพื่อคืนชีวิตแก่ซากสัตว์ แม้ไร้วิญญาณจึงยังคงคุณค่าและไม่มีเจตนาสื่อพฤตินัยดุร้ายให้หวาดกลัว

บรรยากาศที่เห็นจึงคล้ายเจ้าพวกสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม สัตว์ปีก สัตว์เลื้อยคลาน สัตว์สะเทินน้ำสะเทินบกจากคณะละครสัตว์กำลังเดินโชว์ตัวอวดผู้มาเยือน

ทว่าเส้นทางเบื้องหน้าของสัตว์เหล่านั้นมุ่งสู่ตู้คอนเทนเนอร์

ภายในเล่าเรื่องราว “ค้าสัตว์ป่า” ธุรกิจของนักล่า นักเปิบพิสดาร นักสะสมจำลองวิธีขนส่งสัตว์ที่ขายอย่างเปิดเผยพร้อมราคาบนเว็บไซต์ มีภาพสัตว์หลากชนิดถูกทำร้าย ทำให้ตายอย่างหดหู่ ถูกลำเลียงรอขนส่ง

เมื่อมองให้ดีจึงอาจตีความได้ถึงการถูกล่อลวงให้เดินแถวสู่ตู้คอนเทนเนอร์แบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่

เป็นผลงานที่มนุษย์กลุ่มหนึ่งส่งเสียงแทนสัตว์ป่าที่ไม่เคยมีอำนาจต่อรองหรือรวมตัวจัดตั้งม็อบประท้วงเรียกร้องสิทธิ์การมีลมหายใจ จนเป็นสาเหตุใหญ่ที่ทำให้หลายชนิดสูญพันธุ์อย่างโหดร้าย เล่าผ่าน “นิทรรศการสู่สูญพันธุ์” ในห้องจัดแสดงขององค์การพิพิธภัณฑ์วิทยา-ศาสตร์แห่งชาติ (อพวช.)