แม้ไม่ใช่วันหยุดแต่บางเวลาก็โกลาหลเมื่อมีคณะท่องเที่ยวพากันมา ตื่นตากับประติมากรรมขนมหวาน อย่างเหล่า “ไอศกรีมโคน” แท่งโตที่ราวกับใครทำหล่นพื้น พลอยให้เด็ก ๆ ที่ติดตามผู้ปกครองมีชีวิตชีวาสู้แดดกลางแจ้งสนุกกับการปีนป่ายกอง “ช็อกโกแลต” แบบแข็ง-เหลวไร้บรรจุภัณฑ์กวนตา

ชายร่างใหญ่ยังดูตัวเล็กผิดธรรมดาเมื่อเทียบกับ “ขนมเค้ก”  หนุ่มผิวเข้มดูละมุนเมื่อยืนข้าง “ชูครีมวานิลลา” หญิงสาวนัยน์ตาแจ่มใสเดินขึ้นไปถ่ายรูปบนเนิน “มูสช็อกโกแลต” เสียงหัวเราะขบขันแว่วตามถนน “คุกกี้” ตรอก “มาการอง” ซอก “เมอแร็งก์ราสป์เบอร์รี” ซอย “เครป” ชวนจินตนาการถึงกลิ่นหอมปนเปของกาแฟคั่ว ถั่วเฮเซลบด คาราเมล ผลไม้นานาที่ราดโรยหน้าขนม

เมื่อขึ้นบันได “เวเฟอร์” สู่หอคอย “คัปเค้ก” มองลงมาเจอต้นไม้-พุ่มไม้ที่ผลิดอกออกผลเป็น “ลูกกวาด” สารพัดรูปทรงเรขาคณิต มีบางส่วนร่วงหล่นตามพื้นให้เห็นขบขัน

เผลอคิดละเมียดละไมต่อไปอีกว่าสนามหญ้าของจริงที่หญ้ากำลังพลิ้วใบตามแรงลมนั้นอาจเป็นการประดิษฐ์น้ำตาลชนิดอ่อนนุ่มกลิ่นสะระแหน่ ชวนน้ำลายสอให้เด็ดมาลิ้มรสสักกำ !

คงไม่ใช่ใครมาแล้วจะได้สัมผัสสิ่งเดียวกัน คนหนึ่งอาจเดินออกจากที่นี่ด้วยความรื่นเริงคล้ายอ่านหนังสือเทพนิยายหน้าสุดท้ายจบลง สวนทางกับอีกคนที่ไม่รู้สึกถึงความพิเศษของรูปปั้นขนม