“ผมพยายามใส่อะไรใหม่ๆ ลงในรายการ ในยุคนั้นเราเริ่มทำช่วงที่เรียกว่า Real TV ยุค SONY เริ่มผลิตกล้องถ่ายวิดีโอขนาดพกพาเรียกว่า Home VIDEO มันชัดสู้กล้องที่สถานีทีวีใช้ไม่ได้ แต่ก็เป็นยุคแรก คนที่มีกำลังซื้อก็เอามาถ่ายลูกหลานเอามาถ่ายแกล้งเพื่อน  กล้องพวกนี้ยังมาไม่ถึงเมืองไทย แต่ฝรั่งใช้กันมาก จึงเกิดรายการประเภทที่ให้ส่งฟุตเทจแล้วจะได้รับรางวัลถ้าได้ออกอากาศ  มีคลิปคนทะเลาะกัน คนขโมยรถถังในสหรัฐฯ ภาพจากเฮลิคอปเตอร์  คนสมัยนั้นไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ ผมขอให้ฝ่ายต่างประเทศช่อง ๗ ซื้อมาออกอากาศให้คนส่งมาร่วมสนุก จนได้คลิปเยอะมาก คนดูก็ชอบมาก สมัยนั้นเสียงตอบรับของผู้ชมจะเป็นการส่งไปรษณียบัตรโปสต์การ์ด มันคือสิ่งที่สมัยนี้ก็เห็นกันเป็นปรกติในรายการคุยข่าว

“ในยุค 90s เราไม่ได้ทำงานตลอดสัปดาห์ แต่ที่ใช้พลังมากคือการระดมสมอง เรียกว่าโขกหัวกันทำงานเพื่อหาไอเดียใหม่ประชุมกัน ๖ ชั่วโมง หาไอเดียของอาทิตย์ต่อไป เอาพนักงานทั้งสำนักงาน ๒๐ คนมาคุยกัน บางทีคุยกันนานแต่หลุดประโยคเดียวปิ๊งเลย คนหนึ่งบอกว่าวันก่อนไปดูงิ้ว เราก็ ‘เฮ้ย ไปดูที่ไหน เอามารวมกับลูกทุ่งได้ไหม หานักร้องหน้าจีนมาแต่งงิ้วร้องเพลงของคุณพุ่มพวง ดวงจันทร์ ได้ไหม ไปยืมชุดงิ้วที่ไหนดี’ ฯลฯ สมัยนี้เรียกว่าการคิดนอกกรอบ

“เทปที่ผมชอบจะอิงบนชีวิตจริง ครั้งหนึ่งมีผู้ต้องหาฆ่าคนตายโทร. มาจะขอมอบตัวกลางรายการ เพราะกลัวโดนตำรวจวิสามัญฆาตกรรม เขาไม่อยากหนีแล้วเพราะคิดถึงแม่ เราตรวจสอบก็พบว่ามีหมายจับจริงก็เอาเลย ออกรายการช่วงที่เรียกว่าหนึ่งในล้าน เขามาเล่าว่าไปยิงคนได้อย่างไร เราเชิญคุณแม่เขามานั่งในห้องส่ง เขาก็มาเจอกันในรายการ ร้องไห้กันใหญ่ แล้วผมแจ้งว่าคนที่เขาคิดว่ายิงเสียชีวิตนั้นทีมงานพบว่าไม่ตาย เขายิงแล้วหนีทันทีเลยไม่รู้ ดังนั้นแค่โดนข้อหาเจตนาฆ่า ไม่ใช่ฆ่าคน เป็นเซอร์ไพรส์อีกเรื่อง แล้วเราโทร. ไปที่ สน. ท่าข้าม ห่างจากสตูดิโอที่อัดรายการสมัยนั้นไม่มาก สารวัตรใหญ่ท่านก็มารับตัวกลางห้องส่งพร้อมรถตำรวจเทปต่อมาผมยังเอากล้องไปเยี่ยมเขาที่ สน. ผมจำเทปนี้ได้เพราะมันอยู่ในใจตลอด