“ม้านั่งในสวน” ขนาดวางบนฝ่ามือ คือผลแห่งจินตนาการต่อฝันของศิลปินตัวเล็ก

เด็กนักเรียนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงสะกอจากโรงเรียนบ้านท่าตาฝั่ง อำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน ร่วมมือกับวัสดุธรรมชาติที่มีอยู่มากในชุมชนเล็กริมชายหาดแม่น้ำสาละวิน

ตามจริงหากไม่ทำอะไร ธรรมชาติเหล่านั้นก็รอวันผุสลาย

ทุกปีมหานทีสีน้ำตาลจะพัดพาซากไม้น้อยใหญ่มาทับถม

ต่อเมื่อเด็กน้อยเก็บมาบรรจงแต่งแต้มรูปทรงที่ให้อารมณ์สนุกสนาน ผ่อนคลาย ในชั่วโมงเรียนศิลปะ เศษซากเหล่านั้นจึงเป็น “ศิลปสาละวิน” ที่มีความหมาย

เป็นงานถ่ายทอดเรื่องราวของหมู่บ้านโดยที่ศิลปินไม่ต้องพยายามประดิษฐ์ที่มาที่ไป

ที่มันง่ายเพราะพวกเขาไม่มีอะไรปิดบัง นอกจากบรรเลงความคิดบริสุทธิ์ตรงไปตรงมา

บางทีวิธีคิด-สื่อสารก็ไม่เห็นต้องพยายามให้เป็นอะไรนอกจากเป็นธรรมชาติ