เริ่มต้นจากการพยายามหาวิธีระบุตำแหน่งของดาวเทียมสปุตนิก ๓ ในอวกาศ แต่เกิดแนวคิดต่อยอดมาเป็นเทคโนโลยี การระบุตำแหน่งบนโลกจากดาวเทียม

มาจากการพัฒนาเซนเซอร์รับภาพดิจิทัล CMOS ซึ่งมีขนาดเล็กเหมือนไมโครโปรเซสเซอร์เพื่อติดตั้งในยานสำรวจอวกาศ คิดค้นโดย Jet Propulsion Laboratory (JPL)

ต่อยอดมาจากเทคโนโลยีที่นาซาพัฒนาเครื่องมือเก็บตัวอย่างจากดวงจันทร์

นาซาร่วมกับ Goodyear พัฒนาวัสดุเส้นใยที่แข็งแรง แต่น้ำหนักเบา สำหรับประดิษฐ์ร่มของยานสำรวจ ไวกิง ใช้ตอนลงจอดบนดาวอังคาร มีความแข็งแกร่งกว่าเหล็กห้าเท่า  

มาจากการพัฒนาอาหารแห้งแบบแช่เยือกแข็งสำหรับนักบินอวกาศ โดยยังคงรักษาคุณค่าทางโภชนาการในอาหารได้ถึง ๙๘% และน้ำหนักเหลือเพียง ๒๐%

เกิดจากนาซาร่วมกับ Diatek พัฒนาเทคโนโลยีตรวจวัดรังสีอินฟราเรดเพื่อหาค่าอุณหภูมิของดวงดาว 

ไส้กรองน้ำที่เรียกว่า NanoCeram เกิดจากการพัฒนาวิธีรีไซเคิลน้ำปัสสาวะของนักบินอวกาศกลับมาเป็นน้ำสะอาดให้นักบินอวกาศดื่ม

นาซาพัฒนาขึ้นเพื่อป้องกันดวงตาของนักบินอวกาศ โดยเลียนแบบดวงตาของเหยี่ยวที่มีหยดน้ำมันป้องกันรังสี

เกิดจากนักวิจัยของนาซาต้องการคอมพิวเตอร์ที่ตอบสนอง แบบอินเทอร์แอ็กทีฟมากขึ้น โดยการชี้ข้อมูลบนจอ

JPL พัฒนาการถ่ายภาพดิจิทัลเพื่อหาสิ่งผิดปรกติในโครงสร้างของจรวดและอุปกรณ์ต่าง ๆ ต่อมานำมาใช้ในเครื่องเอกซเรย์คอมพิวเตอร์และการถ่ายภาพรังสีตรวจวินิจฉัยสภาพอวัยวะในร่างกาย

นาซาพัฒนา LED สีแดงสำหรับการปลูกพืชในอวกาศ ต่อมาดัดแปลงเป็นเครื่องบำบัดกล้ามเนื้อด้วยแสงสีแดง