ไม่อยากเจอ “โควิด” ต้องกักตัวอยู่ในบ้าน หากอยากเจอ “โคขวิด” ต้องกักตัวอยู่ในบังไพร

ผมกางบังไพรข้างในบังไพรถาวรอีกชั้นหนึ่ง เพื่อกักกลิ่นตัวเองให้มากที่สุด รบกวนสัตว์ป่าให้น้อยที่สุด เป็นกติกามารยาทพื้นฐานของการอยู่ร่วมกันของสังคมในป่า 

ตั้งแต่ ๖ โมงเช้าจนกระทั่งหลัง ๖ โมงเย็น ผมจะนั่งนิ่งเงียบในพื้นที่ ๑ ตารางเมตรกว่า ๆ กวาดสายตาไปรอบ ๆ รอสัตว์ป่าปรากฏตัว 

วันไหนมีหนังสือติดไปด้วย ช่วงที่คาดว่าคงไม่มีสัตว์ป่าออกมาให้เห็น จะเปิดอ่านคราวละสองสามบรรทัดค่อยเงยหน้าขึ้นมากวาดสายตาดู แต่ก็ต้องวางหนังสืออยู่บ่อย ๆ
  
พอนั่งนาน ๆ ก็มีบ้างที่จะพักสายตา...หลับครับ

ปรกติเวลาพักจะพยายามนับลมหายใจเข้าออก ๑ ถึง ๑๐ แต่บ่อยครั้งก็ลืมนับ  

มีครั้งหนึ่งพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแต่หางเสือดาวเดินผ่านโป่งไป...

พอจะพูดได้ว่านั่งจนเป็นอาชีพ พบสัตว์ป่าบ่อยขึ้น แต่ภาพที่วาดหวังไว้นั้นไม่เคยง่าย เช่น อยากเห็นฉากการต่อสู้ ก็เฝ้าเรียนรู้และศึกษาจนพบว่าต้องเป็นช่วงใกล้หรือในช่วงฤดูผสมพันธุ์ ตัวผู้มักจะสู้กัน แต่เท่าที่เคยเห็นเป็นแค่การออกท่าทางข่มกันมากกว่า  

การต่อสู้จริงจังมักเกิดขึ้นในราวป่า ได้ยินแต่เสียง และมาเห็นเอาตอนผู้แพ้หนีมากินน้ำในโป่ง โดยผู้เหนือกว่าเดินตามมาไม่ห่าง

แม้ไม่เคยเห็นฉากต่อสู้แท้จริง แต่ก็ได้เห็นพวกหนุ่ม ๆ มาประลองกำลังกัน บางครั้งจริงจังจนได้เลือดกันบ้าง

ผมกักตัวอยู่ในบังไพรอย่างเต็มใจเป็นช่วง ๆ หลายรอบในหลายปีที่ผ่านมากว่าจะมีโอกาสบันทึกภาพ “โคขวิด” หากนับเวลาสะสมรวม ๆ คงไม่น้อยกว่า ๓ เดือน