ถึงกับมองอีกครั้ง     คุ้นตา
ถึงกับมองอีกครา     คลับคล้าย
กลับตนเพื่อกลับมา   มุมเก่า
เขาอ่านบรรทัดท้าย   ผ่านถ้อยความหลัง...

-๑-
ปีนั้นหวังกอบกู้       เชิงชาย
หอบร่างอันปางตาย  อกช้ำ
มุมลับซ่อนอับอาย    โชห่วย
ดับโศกกระดกซ้ำ     กระเดือกสิ้นเดียงสา

เขียนขีดชีวิตด้วย      น้ำตา
ภาพเจ็บจึงเวียนมา   วาดซ้ำ
ผิดหวังอยากหลั่งลา   ลืมโลก
จึงจอกเทียวตอกย้ำ   สาดน้ำตาไหล

ผู้คนเข้าออกร้าน      นอกใน
ต่างมุ่งหมายเส้นชัย   ชาตินี้
ทางปองย่อมทอดไป  ตามสิทธิ์
ตกหล่มใช่ป่นปี้        กลับขยี้ตนประหาร

รอนรอนจังหวะร้าน   รอใคร เข้าเฮย
“ป๊าคะนี่สวยไหม      หิ่งห้อย
หนูวาดภาพหนูใน-     อนาคต”
พลันฉาก พ่อ-เด็กน้อย ปลุกห้วงเมาหาว...

-๓-
ภาพร่างคือย่างก้าว     แห่งเวลา
กำหนดทิศ เปลี่ยนชะตา เด่น-ด้อย
หนังสือมุ่งถือมา        ปกใหม่
เขามอบแด่เด็กน้อย    ผ่านถ้อยขอบคุณ