วัยรุ่นต้นยุค 90s จะจำได้ว่า หากตื่นมาต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกลางดึกจะไม่มีรายการทีวีให้ดู เพราะถ้ากดเปิดทีวีที่เป็น “ตู้สี่เหลี่ยมหนา จอโค้งมน” จะพบหน้าจอเป็นภาพกราฟิกที่เต็มไปด้วยการไล่สีหลากสี ตรงกลางเป็นรูปวงกลม รอบ ๆ เป็นตารางสี่เหลี่ยมขนาดต่าง ๆ พร้อมกับเสียง “ต๊อดดดดด” ยาว เปลี่ยนไปช่องอื่นก็จะพบว่ากลายเป็นภาพเม็ดทรายดำขาวละเอียดยิบพร้อมกับเสียง “ซ่า”  กราฟิกที่ว่าคือ “ภาพทดสอบ PM5544” ในระบบ PAL (ระบบสีในโทรทัศน์ระบบแอนะล็อก) พัฒนาโดยบริษัท Philips Electronics โดยบนจอทีวีจะมีเส้นแนวนอน ๖๒๕ เส้น แนวตั้ง ๕๗๖ เส้น (เทียบเท่า ๐.๔๔ เมกะพิกเซล) ฉายภาพ ๒๕ ภาพต่อวินาที ซึ่งไทยเริ่มใช้ระบบนี้มาตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ ๑๙๘๐  ส่วนสถานีในระบบอื่นที่ปิดช่องแล้ว จอก็จะกลายเป็นเม็ดทรายพร้อมเสียงซ่าไป

ต้นยุค 90s (ปี ๒๕๓๓-๒๕๓๘) ฟรีทีวีในประเทศไทยประกอบด้วย ไทยทีวีสีช่อง ๓, สถานีโทรทัศน์กองทัพบกช่อง ๕ (ททบ. ๕), สถานีโทรทัศน์กองทัพบกช่อง ๗, สถานีโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง ๙ อสมท สถานีวิทยุโทรทัศน์แห่งประเทศไทยช่อง ๑๑ กรมประชาสัมพันธ์ (สทท. ๑๑) โดยคนทั่วไปเรียกติดปากว่า “๓ ๕ ๗ ๙ และ ๑๑” เป็น “ทีวีกระแสหลัก”

เมื่อเข้าสู่กลางยุค 90s หลายสถานีก็เริ่มออกอากาศ ๒๔ ชั่วโมง