นับได้ว่าเป็นหลักหมายหนึ่งของยุคสมัย

การปรากฏตัวของขบวนการประชาชนคนรากหญ้าที่รวมตัวกันเคลื่อนไหวเรียกร้องตามสิทธิ์เสียงของตน ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ ๒๕๓๐

คงมาจากการบรรจบกันพอดีของปัจจัยเงื่อนไขแห่งยุคสมัย ซึ่งผ่านพ้นมาจากยุค “ป่าแตก” นักคิดนักกิจกรรมสังคมได้ออกมาเคลื่อนไหวสู้ต่อในบ้านในเมืองแบบเปิดเผย ขณะที่บ้านเมืองเพิ่งมีนายกรัฐมนตรีที่มาจากการเลือกตั้ง หลังยุคนายกฯ “คนนอก” มายาวนาน

แต่รัฐบาลชุดนี้ก็ได้ร่วมกับกลุ่มทุนทั้งในประเทศจนถึงระดับโลก ตามที่กล่าวกันว่าเป็นยุคโลกานุวัตร  วางแนวทางการพัฒนาประเทศไปสู่อุตสาหกรรม ซึ่งกอบโกยและทำลายฐานทรัพยากรของท้องถิ่น ทำให้ชาวบ้านรากหญ้า ผู้คนในท้องถิ่นที่ด้อยโอกาสกว่า ตกเป็นเหยื่อของการพัฒนา ถูกแย่งชิงทรัพยากรไปจากท้องถิ่นที่เคยเป็นแหล่งอาหารและรายได้ยังชีพ

จนถึงจุดหนึ่งผู้ได้รับผลกระทบจากการพัฒนาเหล่านั้นจึงรวมตัวกันออกมาต่อสู้ ปกป้องสิทธิ์ และเรียกร้องการรับผิดชอบจากรัฐ ผู้กำหนดทิศทางการพัฒนาที่ผิดพลาด