เราอยู่บนผืนนาเกลือเดียวกัน ผมโทร. หาเขาจากคันดินริมฝั่งด้านหันขวางรับลมทะเล มองลึกเข้าไปในแผ่นดิน เห็นช่างภาพ สารคดี ยืนอยู่บนคันดินแนวตั้งฉากกับชายฝั่ง ขาตั้งกล้องอยู่ห่างจากชายคาซุ้มบังไพรไม่กี่ก้าวเท่านั้น

เรามากันแต่เช้าตรู่ ผมประกบ เสรี มานิช เพื่อสัมภาษณ์ ในใจลึก ๆ หวังว่านักดูนกแห่งบ้านปากทะเลจะช่วยชี้เป้าให้

นาเกลือผืนเดียวกันแต่จุดที่ช่างภาพอยู่ห่างกันเกินไป ถึงเร่งฝีเท้าไปหา กว่าจะถึงจุดหมายนกหายากเสี่ยงสูญพันธุ์ระดับโลกก็คงย้ายจุดหากินไปไหนต่อไหนแล้ว

ความจริงจะเร่งฝีเท้าก็ไม่ได้ด้วยสิ...ข้อกำหนดของนักดูนกคือ “ความสุขของนกต้องมาก่อน” แผ่นป้ายหน้าศูนย์อนุรักษ์บ้านปากทะเล อำเภอบ้านแหลม จังหวัดเพชรบุรีก็บอกให้เดินเข้าไปดูนกช้า ๆ หลีกเลี่ยงทีท่าดักล้อมหน้าล้อมหลัง

กลางผืนนาเกลือสมุทรอันกว้างใหญ่ นอกชายฝั่งเป็นน้ำทะเลโอบกอดอยู่ทุกทิศทาง เราทำได้เพียงส่งกำลังใจ ลุ้นให้ช่างภาพหามันเจอ ขอให้นกหายากปรากฏตัวในช่องวิวไฟน์เดอร์

แต่แล้วก็เหมือนถูกดับฝันจากคนข้าง ๆ  เสรีบอกว่าคันดินอาจบังมุมกล้องอยู่

ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนกดวางสาย

ผืนนาเกลือกว้างใหญ่ไม่ต่างจากทะเล เงานกชายเลนเป็นพัน ๆ ตัวสะท้อนลงบนผิวน้ำ แทบไม่มีหมุดหมายบอกอย่างชี้ชัดว่านกตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ตรงไหน

ในวันที่ฟ้าไม่เป็นใจ สิ่งที่เราทำได้คือยอมรับโชคชะตา

บางสิ่งสำคัญเหมือนคำที่คนพูดกันต่อ ๆ มาว่า

อยู่ใกล้ตา...แต่มองไม่เห็น