ฉันยังจำไม่ลืมถึงวินาทีแรกที่ได้รู้จัก “แอ๊ด” เจนตนา งามเขียว เธอกล่าวสวัสดีและแนะนำตัวชัดถ้อยชัดคำชนิดที่คนฟังอย่างฉันไม่ทันตั้งตัว แถมด้วยรอยยิ้มกว้างบนดวงหน้าสะอาดสะอ้านตัดกับกรอบแว่นสีดำที่เลนส์สายตาเปลี่ยนสีได้เมื่อออกแดด ดูโดดเด่นภายใต้ผ้าขาวม้าที่พันมิดชิดตั้งแต่ศีรษะจดลำคอ สวมทับด้วยงอบชาวนา

ผิดกับวันนี้ หญิงวัยกลางคนที่เพิ่งฉลองอายุครบ ๖๐ ปีหมาดๆ อยู่ในชุดเดรสสีแดงอมชมพูยาวคลุมเข่า สวมรองเท้าส้นสูงสีดำ ผมซอยสั้นรับใบหน้า บ่งบอกความมั่นใจ สดใส และกระฉับกระเฉง

ภาพลักษณ์ที่เห็นดูราวกับคนละคนจากในวันแรกพบ แต่สิ่งที่เหมือนเดิมคือรอยยิ้มเห็นฟันอย่างจริงใจ เธอรอเราอยู่หน้าอาคารสถาบันสอนภาษาที่ซ่อนตัวอยู่ในซอยเล็กๆ ของถนนสุขุมวิทซอย ๓๑

“พี่ไม่เกษียณค่ะ” เจ้าของรอยยิ้มกว้างพูดเสียงหนักแน่นอยู่ในห้องทำงานเล็กๆ ของเธอ

แม้เข้าสู่วัยเกษียณ แต่แอ๊ดยังดำรงหลายบทบาท ทั้งผู้บริหารและครูสอนภาษาไทยสำหรับชาวต่างชาติที่สถาบัน Jentana & Associates Thai Language School เกษตรกรโคกหนองนาพาร์ตไทม์ และล่าสุดอยากเป็น YouTuber และ Tiktoker ด้วย

“พี่ยังแฮปปี้กับการทำงาน มาโรงเรียนก็มีความสุข ได้คุยกับนักเรียน ได้เม้าท์กับเพื่อนร่วมงานที่เหมือนครอบครัว พอมีเวลาหน่อยก็ทำเกษตร นี่เพิ่งไปแปลงมาเมื่อวาน วันนี้คิดถึงแล้ว” เธอพูดยิ้มๆ ดวงตาเปล่งประกาย วินาทีต่อมาก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังแบบไม่มีกั๊กเมื่อเอ่ยถึงบทบาทใหม่ในฐานะ YouTuber ที่เธอบอกว่าทำสนุกๆ เพราะอยากดังและมีตัวตนในโซเชียลฯ บ้าง

รถแล่นด้วยความเร็วเกือบ ๑๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง วิวสองข้างทางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากงานก่อสร้างถนนลอยฟ้าบนถนนพระราม ๒ กลายเป็นผืนนาเขียวขจีแซมด้วยต้นตาลสูงชะลูด บางช่วงเป็นทิวต้นสักร่มรื่นเพราะได้หยาดฝนโปรยปราย แต่คงผลัดใบร่วงหล่นเมื่อฤดูหนาวมาถึง

เรากำลังมุ่งสู่แปลงโคกหนองนาขนาดเกือบ ๓ ไร่ของแอ๊ดที่จังหวัดเพชรบุรี ซึ่งเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเมื่อ ๒ ปีก่อน โดยความช่วยเหลือของครูอาจารย์และเพื่อนๆ สายกสิกรรมธรรมชาติ ที่ต่างแวะเวียนมาให้กำลังใจ บ้างออกแรงช่วยจนเป็นแปลงเกษตรที่เริ่มเห็นความอุดมสมบูรณ์ มีพืชผักปลอดสารพิษไว้รับประทานสมดังที่ตั้งเป้าหมายไว้

“ตอนเด็กๆ เวลาทะเลาะกับแม่ พี่ชอบหนีเข้าป่าข้างบ้าน หรือไม่ก็ไปยกยอ คุยกับตัวเอง คุยกับปลา แล้วก็กลับมาด้วยความสบาย ใจ ที่นี่พี่ก็เลยจะมีที่ยกยอ มีที่นั่งดีๆ มียอดีๆ มันได้สมาธิ แล้วเพลินมากนะ” แอ๊ดเล่าแผนแปลงเกษตรในฝัน

“ส่วนต้นไม้พี่ปลูกอย่างที่ไปอบรมมาว่าต้องมีกล้วยเป็นพี่เลี้ยง ก็ปลูกเลย ๒๐๐ ต้น จากนั้นก็สะเปะสะปะ อยากกินอะไรก็ปลูก อยากได้ไม้ดอกมีสีสันก็ซื้อ ตรงนู้นเป็นไผ่หวาน ไผ่ข้าวหลาม ผักเสี้ยวหรือผักชงโค ผักเฮือด ผักหวานป่า ต้นแคบ้าน พวกนี้สมัยเด็กๆ กินบ่อย เอาหน่อ ยอดใบอ่อนหรือดอก กินกับน้ำพริกหรือแกง อร่อยทั้งนั้น”

เสียงเจื้อยแจ้วเจือสุขของเจ้าของสวนดังตลอดเวลาที่พาเราทัวร์รอบพื้นที่ แต่แล้วก็ชะงักเมื่อพบร่องรอยผู้บุกรุก

“มาตัดอีกแล้ว และก็ทิ้งต้นไว้ให้เราเจ็บปวดใจเหมือนเดิม”

ฉันมองตามมีดอีโต้ในมือแอ๊ดที่ชี้ขึ้นด้านบนเหนือกอกล้วยตรงก้านเครือไม่มีกล้วยหวีใดๆ เหลืออยู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผลผลิตในสวนถูกขโมย

เราหมดเวลากับการเดินชมสวนและช่วยเจ้าของแปลงดึงหญ้าออกจากคลองไส้ไก่ ล่วงถึงบ่าย ๓ โมงจึงตัดสินใจไปหาอะไรรับประทานแถวตัวเมืองเพชรบุรีก่อนกลับเข้ากรุงเทพฯ ซึ่งเป็นร้านอาหารสไตล์อีสานไม่ไกลจากแปลงเกษตรในฝัน ใช้เวลาขับรถเพียง ๑๐ นาที

ภายในร้านบรรยากาศร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่อวลกลิ่นหอมดอกลีลาวดีจางๆ

“เรื่องมันทำอะไรไม่ได้แล้ว เราก็ปล่อย จะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยก็ไม่เกิดประโยชน์ รังแต่ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวเปล่าๆ”

แอ๊ดให้เหตุผลเมื่อฉันตั้งข้อสังเกตที่เธอพูดคำว่า “ไม่เป็นไร” กับเหตุการณ์ไม่คาดฝันบ่อยๆ

“Life is move on, Don’t worry” คุณครูเจนตนาพูดสำเนียงฝรั่งฟังง่าย

“พี่บอกลูกสาวด้วยประโยคนี้เสมอ อดีตคืออดีต คุณไม่สามารถแก้ไขได้ แต่ปัจจุบันและอนาคตต่างหากที่ทำให้ถูกต้องได้”

ผู้มีประสบการณ์กว่าเล่าเสริมประเด็นนี้ว่า ช่วงที่เธอออกมาสอนภาษาไทยชาวต่างชาติแบบไร้สังกัดนั้นงานสอนดำเนินไปดีมาก เธอจึงเทรนครูใหม่มาช่วยสอน เพื่อจะมีรายได้เพิ่มขึ้น หลังเทรนเสร็จก็ส่งงานสอนให้ต่อเนื่อง กระทั่งวันหนึ่งครูคนนั้นขอลาออกด้วยเหตุผลว่าไม่ชอบทำงานกับเธอ เพราะไม่เคยมาดูแลสารทุกข์สุกดิบ ในฐานะเจ้านายและเพื่อนร่วมงานเลย ทำให้เธอรู้สึกผิดมาก

แต่เธอใช้หลักคิด “ไม่เป็นไร แล้วไปต่อ” พร้อมปรับปรุงตัวเองเพื่อรับมือกับครูในสังกัดคนอื่นๆ ซึ่งความสัมพันธ์ครั้งใหม่เป็นไปอย่างราบรื่นและมีความสุข