มีงานวิจัยชิ้นหนึ่งที่ตีพิมพ์ในวารสาร Cerebral Cortex ใน ค.ศ. ๒๐๒๔ ใช้เครื่องสร้างสนามแม่เหล็ก fMRI (functional Magnetic Resonance Imaging) สแกนการทำงานของสมองขณะที่เกิดอารมณ์รักแบบต่าง ๆ  นักวิจัยชาวฟินแลนด์ กลุ่มนี้ออกแบบการทดลองได้น่าสนใจ คือ รับอาสาสมัคร ๕๕ คน แต่ละคนได้รับมอบหมายให้อ่านเรื่องราวเจ็ดประเภท คือเรื่องราวความรักของพ่อแม่-ลูก คู่รัก มิตรสหาย คนแปลกหน้า สัตว์เลี้ยง และธรรมชาติ และเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับความรักซึ่งใช้เป็นตัวควบคุมเพื่อเปรียบเทียบ

จากนั้นให้ผู้เข้าร่วมการทดลองจินตนาการว่าตัวเองเป็นตัวละครในเรื่องราวเหล่านี้และให้คิดถึงคนอื่น สัตว์เลี้ยง หรือธรรมชาติในชีวิตจริง  ขณะที่ทำเช่นนี้นักวิจัยก็ใช้เครื่อง fMRI วัดการทำงานของสมองควบคู่ไปด้วย ถ้าส่วนไหนทำงานจะพบการไหลเวียนของเลือดมากขึ้น ภาพสมองส่วนนั้นก็เปลี่ยนแปลงตามไปด้วย

นักวิจัยชี้แจงว่าการที่เลือกศึกษาและแบ่งความรักออกเป็นหกแบบดังเรื่องที่ให้อ่าน เพราะเจาะจงเลือกความรักมาตรฐานสองแบบที่มีการศึกษากันมากที่สุด คือ ความรักระหว่างคู่รัก และความรักของพ่อแม่-ลูก  เท่านั้นยังไม่พอ ยังตั้งใจเลือกความรักแบบเจาะจงน้อยกว่า แต่ก็โดดเด่นเช่นกัน โดยขึ้นกับวัฒนธรรมและภาษาด้วย ได้แก่ ความรักของมิตรสหาย ความรักต่อคนแปลกหน้าที่อาจมองว่าเทียบได้กับความรักต่อเพื่อนบ้านตามความเชื่อแบบคริสเตียน 

นักวิจัยยังมองไกลไปถึงความรักที่เกินกว่าความรักระหว่างมนุษย์ด้วยกัน จึงรวมความรักต่อสัตว์เลี้ยงและต่อธรรมชาติที่งดงามเอาไว้ด้วย อันหลังสุดนี้หลายคนจัดว่าเป็นความรักแบบไม่เกี่ยวข้องกันทางสังคมหรือหมู่คณะ (nonsocial love)

ผลลัพธ์จากงานวิจัยนี้น่าสนใจทีเดียว ความรักแต่ละแบบกระตุ้นสมองคนละส่วนแตกต่างกันอย่างชัดเจน

โดยเฉลี่ยความรักระหว่างมนุษย์ด้วยกันจะกระตุ้นการทำงานส่วนต่าง ๆ ของสมองมากกว่าและกระจายไปทั่วสมองหากเทียบกับความรักสัตว์เลี้ยงและธรรมชาติ  ยิ่งเป็นความรักระหว่างคนใกล้ชิดมากจะเกิดการกระตุ้นการทำงานของ “สมองส่วนให้รางวัล” มากเป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัดเจน

สมองส่วนที่ทำงานเหมือนกันในความรักทุกแบบมีสามส่วน คือ กลีบขมับเทมพอรัล (temporal lobes) อยู่ใกล้ขมับและหู ปรกติแล้วสมองส่วนนี้ประมวลข้อมูลที่ได้ยิน ทำความเข้าใจภาษา เก็บและดึงข้อมูลความจำออกมาใช้ และจัดการอารมณ์  ซีรีบรัลคอร์เทกซ์ (cerebral cortex) หรือเปลือกสมองชั้นนอกที่มีสีเทา ใช้คิด จำ จัดการภาษา และรับรู้ประสาทสัมผัสต่าง ๆ และส่วนสุดท้ายคือซีรีเบลลัม (cerebellum) หรือ “สมองน้อย” ด้านหลังศีรษะ โดยรับผิดชอบการเคลื่อนไหว เช่น เดิน วิ่ง เขียน ทรงตัว รวมถึงเรียนรู้ทักษะการเคลื่อนไหว

ความรักที่กระตุ้นการทำงานของเซลล์ประสาทมากที่สุด ได้แก่ ความรักแบบพ่อแม่-ลูก ตามมาด้วยความรักแบบคู่รักและมิตรสหาย นอกจากนี้ยังพบอีกด้วยว่าความรักพ่อแม่-ลูกเป็นแบบเดียวที่กระตุ้นสไตรเอตัม (striatum) ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในสมองส่วนให้รางวัล

รูปแบบการทำงานของสมองเมื่อเกิดความรักระหว่างมนุษย์ด้วยกันจะแตกต่างค่อนข้างชัดเจนจากเมื่อมนุษย์แสดง
ความรักต่อสัตว์และธรรมชาติ  ในกรณีของสัตว์เลี้ยงมีเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจเป็นพิเศษคือมีสมองส่วนที่ทำงานซ้อนทับอยู่บ้างกับสมองบางส่วนที่ทำงานขณะแสดงความรักแบบพ่อแม่-ลูกหรือคู่รัก

นักวิจัยตีความเรื่องนี้ว่ามนุษย์มักรู้สึกว่าสัตว์เลี้ยงเป็นเสมือนสมาชิกของครอบครัว

โดยสรุปหลักฐานจากงานวิจัยนี้ชี้ชัดว่า ความรักมีหลายแบบจริง หากมองจากการทำงานของสมอง และความรักต่อมนุษย์ด้วยกันแตกต่างจากความรักต่อสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์