หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ยังมีสิ่งมากมายที่เรามองไม่เห็น

ไม่ใช่ว่าเพราะความเล็กจิ๋ว แต่เพราะมิติการรับรู้ของมนุษย์นั้นจำกัด

ถ้าเรายอมรับว่าเรารู้เห็นแค่บางช่วงเวลาสั้น ๆ วินาทีนี้ ชั่วโมงนี้ วันนี้...แต่ไม่อาจเห็นความต่อเนื่องของกาลเวลาที่โลกหรือธรรมชาติดำเนินมานานแสนนาน จากอดีตนับหลายพันล้านปีมาถึงปัจจุบัน

เราจึงไม่เห็นว่าสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ วิวัฒนาการต่อเนื่องกันมาหลายยุคหลายสมัย

กว่าจะเป็นสังคมมนุษย์ เคยมีสังคมของสิ่งมีชีวิตที่เป็นบรรพบุรุษของเรา และบรรพบุรุษของบรรพบุรุษ...ย้อนไกลไปจนถึงสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว ซึ่งเป็นชีวิตแรกเริ่มสุดบนโลก

และยังไม่แน่ว่า ต้นกำเนิดของชีวิต ยังอาจมาจากนอกโลกจากห้วงอวกาศอันไกลโพ้น ไกลเกินการรับรู้

แค่เรื่องราวในชีวิตอันแสนสั้นของเรา เมื่อเทียบกับอายุโลก สุดท้ายแล้วเราก็ยังจดจำระลึกได้แค่บางช่วงบางตอน
....
ถ้าเรายอมรับว่าเรารู้เห็นได้แค่บางแง่มุมของสิ่งที่ปรากฏ

เราเห็นจมูก แต่ไม่เห็นอากาศที่หายใจ เราจึงไม่เห็นออกซิเจนที่เดินทางเข้ามาในปอด เพื่อให้ร่างกายใช้เป็นเชื้อเพลิงสร้างพลังงาน และดำรงชีวิต

เพราะแค่เพียงไม่กี่นาที ถ้าขาดออกซิเจน เราก็ตาย

เรายิ่งไม่เห็นว่าออกซิเจนมาจากไหน จึงไม่เห็นว่าออกซิเจนผลิตโดยพืชและต้นไม้ที่งอกงามบนแผ่นดิน ผลิตโดยแพลงก์ตอนและสาหร่ายเล็กจิ๋วในแหล่งน้ำและท้องทะเลกว้างใหญ่ ก่อนจะเดินทางล่องลอยผ่านอากาศมาถึงจมูกเรา

เมื่อเราไม่เห็น เราจึงไม่ตระหนักถึงสายใยสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงทุกสิ่งบนโลกนี้ไว้ด้วยกัน