“เครื่องบินขับไล่” จากตาคลี
Souvenir & History
เรื่องและภาพ : สุเจน กรรพฤทธิ์
ภาพประกอบ : ไพลิน จิตรสวัสดิ์
“วันเด็กแห่งชาติ” ปี ๒๕๖๘
เด็ก ๆ ในกรุงเทพฯ ดูเหมือนจะมีทางเลือกมากมายที่จะให้ผู้ปกครองพาไปเที่ยว เพราะหน่วยงานรัฐหลายแห่งต่าง “เปิดประตู” ให้เข้าชมเป็นกรณีพิเศษ ไม่ว่าทำเนียบรัฐบาล ท้องฟ้าจำลอง สวนสนุก หรือกระทั่ง “เขตทหารห้ามเข้า” อย่างสนามบิน ค่ายต่าง ๆ อันเป็นที่เก็บอาวุธยุทโธปกรณ์อย่างรถหุ้มเกราะ รถถัง เฮลิคอปเตอร์ ฯลฯ ก็ยินดีเปลี่ยนเป็น “เขตทหารให้เข้า” ในวันนี้
แต่เด็ก ๆ ในต่างจังหวัดดูเหมือนจะมีตัวเลือกน้อยกว่า
เป็นจังหวะดีว่าผมผ่านไปที่อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ อำเภอที่ถึงแม้จะเล็ก แต่ก็เต็มไปด้วยร่องรอยประวัติศาสตร์ยุคสงครามเย็น ด้วยในคริสต์ทศวรรษ ๑๙๗๐ เคยเป็นที่ตั้งฐานทัพอากาศสำคัญที่สหรัฐอเมริกามาใช้งานในยุคสงครามเวียดนามกำลังคุกรุ่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ผมอาศัย “บารมีเด็ก” ในวันเด็ก เข้าไปเยี่ยมชมด้านในของ “ฐานบินตาคลี” (กองบิน ๔ ตาคลี) ด้วยเป็นวันเดียวที่จะเปิดให้สาธารณชนเข้าชมแบบไม่ต้องทำเรื่องขออนุญาตให้ยุ่งยาก
ตั้งแต่ ๐๗.๐๐ น. รถยนต์หลายร้อยคันต่อแถวหน้าประตูทางเข้ากองบิน พี่ ๆ ทหารอากาศยืนยิ้มแย้มต้อนรับคนเข้าไปร่วมงานวันเด็กที่ทางกองบินจัด
ผมตระหนักในตอนนี้เองว่า สำหรับผู้ปกครองในอำเภอตาคลี “กองบิน ๔” เป็น “ตัวเลือกที่ดีที่สุด” ที่จะพาลูกหลานไปดูกิจกรรมแสดงอาวุธยุทโธปกรณ์อันน่าตื่นเต้นในวันเด็ก ซึ่งต่างจากหน่วยงานอื่น ๆ ในอำเภอ ที่ส่วนมากมีเพียงเวทีการแสดง แจกรางวัล เลี้ยงอาหาร จนคล้ายกันไปเสียหมด
ผมก็ไม่ต่างจากเด็กผู้ชายปรกติทั่วไปที่เคยฝันอยากขับเครื่องบินขับไล่ การเข้ากองบิน ๔ ซึ่งปัจจุบันมีเครื่องบินขับไล่แบบ F-16 ประจำการ ย่อมอยากเห็นโชว์ของเครื่องบินชนิดนี้ รวมถึงเครื่องรุ่นล่าสุดอย่างกริพเพน (JAS 39 Gripen) ที่มาไกลจากกองบิน ๗ จังหวัดสุราษฎร์ธานี เพื่อโชว์ตัวในวันนี้โดยเฉพาะ
แต่ตอนเห็นเด็ก ๆ นั่งหมุนแท่นปืนต่อสู้อากาศยาน (ปตอ.) ผมเกิดคำถามอยู่ตลอดเวลาว่า นี่คือการทำให้อาวุธสงครามและความรุนแรงกลายเป็นเรื่อง “ปรกติ” ในความรู้สึกเยาวชนหรือไม่
แต่ผมกลับรู้สึกดีกับโชว์ผาดโผนเครื่องบินขับไล่ที่ไม่ใช้อาวุธมากกว่า
ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือภาพซ้อนเกี่ยวกับความทรงจำเรื่องวันเด็กในวัยเยาว์ เพราะผมเองก็เคยถูกพาไปเที่ยวสนามบินดอนเมืองและดูเครื่องบินทหารบินโชว์มาก่อน
ของเล่นย้อนยุคชิ้นหนึ่งที่ได้กลับมาจากกองบิน ๔ คือเครื่องบินขับไล่กริพเพน ราคา ๕๐ บาท ทำจากแผ่นพลาสติกฟิวเจอร์บอร์ดพ่นสีสวยงาม กับแท่นยิงเป็นไม้ที่มีหนังยางติด เวลาเล่นก็เอาเครื่องบินมาขึงหนังยางให้ตึงแล้วปล่อยมือเท่านี้เครื่องบินขับไล่ของเราก็จะทะยานไปในอากาศได้เป็นร้อยเมตร
ผมเอากริพเพนพลังหนังยางกลับมาเล่นต่อที่บ้าน ได้แต่รำพึงว่า ทำอย่างไรที่จะทำให้เด็กไทยฝันอยากเป็นนักบินเพื่อการสำรวจและสร้างอนาคตให้มนุษยชาติ ไม่ใช่เป็นนักบินที่ทะยานไปบนท้องฟ้าเพื่อทำลายล้างชีวิตผู้อื่น