ทั้งที่ดินในการก่อสร้าง งบสร้างอาคาร สิ่งจัดแสดง และแรงงานร่วมก่อร่างพิพิธภัณฑ์ ล้วนได้รับบริจาคและจิตอาสาจากผู้เห็นคุณค่าของความรู้-ความทรงจำ รวมระยะ ๑๖ ปี จึงได้เปิดบริการปี ๒๕๖๗

เพื่อเก็บเป็นอดีตที่น่าประทับใจแก่คนรุ่นใหม่ในวันหน้า เช่นที่ “บ้านพิพิธภัณฑ์” แห่งแรกทำสำเร็จกับผู้เกิดทันยุคสงครามโลกครั้งที่ ๒ ซึ่งกลายเป็นเรื่องห่างไกลแล้วสำหรับเด็กรุ่นใหม่

การเที่ยวชมสิ่งจัดแสดงของหมู่อาคารที่นี่จึงต้องเข้าใจบทบาทการเก็บรักษาสรรพสิ่งผ่านร้านรวงจำลอง อย่างร้านยา ร้านทำฟัน ร้านขายเครื่องเขียน ร้านทอง ร้านขายขนม ร้านขายของเล่น ร้านขายสุรา-ยาสูบ ร้านข้าวมันไก่ ร้านถ่ายรูป ร้านจักรยาน ร้านเสริมสวย ร้านแผ่นเสียง ร้านขายเฟอร์นิเจอร์ โรงพิมพ์ ฯลฯ ไปจนพื้นที่กิจกรรมอย่างจุดเช็กอินถ่ายรูป คอฟฟีช็อป กิฟต์ช็อป ซึ่งวันนี้อาจยังใหม่เกินจะอยู่ในอาณาเขตพิพิธภัณฑ์ แต่วันหน้าสิ่งเหล่านี้ย่อมเป็นความทรงจำอันดีต่อผู้ที่ได้เติบโตมาด้วยกัน

หนึ่งความต่างจากบ้านพิพิธภัณฑ์แห่งแรกที่บ้านพิพิธภัณฑ์ ๒ งิ้วรายจัดแสดง เช่น “เครื่องพิมพ์ลายลงบนเล็บมือ” (วิศิษฐ์ ฤกษ์ศิรทัย ซื้อปี ๒๕๔๙ สนนราคา ๑๔๕,๐๐๐ บาท แล้วบริจาคให้ปี ๒๕๕๐) เป็นเครื่องเพนต์เล็บดิจิทัลที่จีนลอกเลียนแบบจากญี่ปุ่น สำหรับใช้ตั้งบนโต๊ะโดยมีไฟส่องหน้า เมื่อถ่ายรูปที่ลูกค้าต้องการด้วยเลนส์ใต้โคมไฟแล้ว เครื่องจะนำรูปที่ถ่ายพิมพ์ลงบนเล็บมือของลูกค้า ค่าบริการทำเล็บด้วยอุปกรณ์นี้ราคา ๓๐๐ บาท (๑๐ นิ้ว) ใช้เวลาทำ ๔๕ นาทีต่อคน