“เจ้าชายน้อยบอกผมว่าทุกช่วงชีวิตมีนัยต่างกัน ผมอ่าน เจ้าชายน้อย ครั้งแรกตอนเรียนแพทย์ปี ๔ ด้วยความรู้สึกว่าห่วยฉิบ ! จบแต่ละย่อหน้าเหมือนหนังที่ถูกตัด ใครก็เขียนได้จนปี ๖ ช่วงมีความรัก ได้อ่าน The Little Prince พอถึงฉาก ‘สุนัขจิ้งจอกสอนวิธีเป็นเพื่อนโดยนัดให้เจ้าชายน้อยมาหาเวลาเดิม’ โอ้โฮ มันใช่ ! ยุคนั้นใช้ตู้โทรศัพท์แบบหยอดเหรียญซึ่งทั้งหอพักมีตู้เดียวต้องเผื่อเวลารอคิวเพื่อโทรศัพท์หาสาวตอน ๒ ทุ่มทุกวัน ถ้าเขาไม่รอรับสายเราก็จะคลาดกันเลย ๑ วัน ยังมีฉาก ‘ดอกไม้ที่สวยต่างกันเพราะเราผูกพันไม่เหมือนกัน’ แปลกที่เพิ่งจับใจตอนได้อ่านภาษาอังกฤษ คงเพราะการแปลภาษามีพลังต่อการสื่อสาร ผมจึงเรียนภาษาฝรั่งเศสเพื่ออ่าน Le Petit Prince และเริ่มสะสมภาษาอื่นเวลาไปต่างประเทศ  คุณค่าการสะสมหนังสือยังมีความหมายในมิติอื่นด้วย เช่นมิตรภาพ  คนไข้ชาวลาวคนหนึ่งมอบ ท้าวน้อย ให้ผม หรือภาษาเวียดนามก็เคยได้เป็นของขวัญวันเกิดจากน้องคนหนึ่งที่จำได้ว่าผมชื่นชอบ เจ้าชายน้อย ส่วนภาษาไทยที่ผมชอบคือสำนวนคุณอริยา ไพฑูรย์ ซื้อแจกสายรหัสทุกรุ่นตั้งแต่ผมเรียนปี ๖ จนทุกวันนี้ก็ยังให้ เจ้าชายน้อย กับน้องปี ๑ ให้เขาเก็บไว้อ่านเผื่อได้ความหมายในแต่ละช่วงชีวิต  

“ผมเพิ่งอ่าน เจ้าชายน้อย หลังผ่านมา ๑๕ ปี แล้วสงสัยว่าทำไมเมื่อก่อนไม่รู้สึกอะไรที่ ‘นักบินกับเจ้าชายน้อยอ่อนเพลียจากการอยู่ทะเลทรายหลายวันและน้ำดื่มใกล้หมดจึงชวนกันไปหาน้ำ’ ซึ่งก่อนเจอบ่อน้ำ เจ้าชายน้อยชวนคิดว่าระหว่างทางชีวิตคนเราควรมีอะไรทำมากกว่าไม่มีจุดหมายอะไรเลย โอ้ ! ตอนอายุน้อย มีเวลา มีเพื่อนฝูง เราอาจไม่เข้าใจคุณค่านี้ จนอายุมากขึ้น สังคมน้อยลง แขนขาอ่อนแรง จะรู้ซึ้งว่าน้ำเพียงหยดกลางทะเลทรายทำให้ชุ่มชื่นหัวใจเพียงไร และเราจะไม่กลัวความตายถ้าใช้ระหว่างทางชีวิตอย่างมีค่าแล้ว การพบใครในชีวิตก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่สิ่งที่ดีกว่าคือขณะเจอได้สร้างความสัมพันธ์อันดีจนกว่าจะจากกัน ไม่ว่าจากเป็นหรือจากตาย เราจะจดจำสิ่งที่เขาเคยทำร่วมกับเรา ทุกวันนี้เวลามีคนแก่มาหาหมอเพื่อเตรียมตัวกับการจากไป ผมจะเล่าบางตอนของ เจ้าชายน้อย ให้เขาฟัง”