หากอยู่ระหว่างการตายช่วง ๒ ที่เซลล์สมองเสียหายไปพอสมควรแล้วกู้ชีวิตฟื้นกลับมาได้ก็อาจอยู่ในภาวะโคม่า คือหลับไม่ตื่น ไม่ตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อม ตกอยู่ในภาวะ “เจ้าชายหรือเจ้าหญิงนิทรา” ซึ่งถ้าโคม่ายาวนานก็อาจเป็น “การตายทางสังคม” (social death) เพราะไม่สามารถแสดงบทบาทใด ๆ ในสังคม (social death ยังมีความหมายเชิงวัฒนธรรม เช่น การถูกสังคมปฏิเสธ การทำให้ไม่มีตัวตนในสังคม)

เมื่อสมองตาย ระบบอวัยวะอื่น ๆ ของร่างกายก็จะค่อย ๆ
หยุดทำงานอย่างถาวร อุณหภูมิร่างกายลดลง ตัวแข็งทื่อ ซีด และเน่าเปื่อย ถือเป็น “การตายทางชีวภาพ” (biological death)

คือตายแน่ สิ้นสุดชีวิตอย่างแท้จริง โดยไม่มีเครื่องมือทางการแพทย์ใด ๆ ช่วยเหลือได้

ถ้านึกถึงภาวะก่อนจะตายแน่ คือกำลังตายอยู่ ก็อาจน่ากลัวกว่าความตายจริง ๆ เสียอีก เช่น การจมน้ำ ขาดออกซิเจน เราจะเกิดความทุรนทุรายแค่ไหน หรือประสบอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัส จะต้องเจ็บปวดทรมานแค่ไหน ฯลฯ  หลายคนคงเคยคิดเล่น ๆ ว่าถ้าเลือกได้ ขอตายแบบไปเร็ว ๆ หรือตายไปตอนหลับ ถือว่าตายสบาย ตายดีกว่าแบบอื่น

น่าคิดว่าสุดท้ายแล้วเรากลัวความตาย หรือกลัวการตาย

ภาวะระหว่างก้าวสู่ความตาย หรือกำลังตายอยู่ ในคัมภีร์มรณศาสตร์ของทิเบต เรียกว่าบาร์โดแห่งความตาย “บาร์โด” หมายถึงภาวะที่อยู่กึ่ง ๆ กลาง ๆ ระหว่างอดีตกับอนาคต สิ่งนี้กับสิ่งนั้น ซึ่งไม่ใช่ทั้งอดีตหรืออนาคต และไม่ใช่ทั้งสิ่งนี้และสิ่งนั้น