“อย่างอัลบัม Roy Against the Machine ของวง Students Ugly เป็นวงดนตรีไทยแนวพังก์ร็อก ออกปี ๒๕๔๒ ทำปกล้อเลียนอัลบัม Evil Empire ของวง Rage Against the Machine ในยุคเดียวกัน พอเห็นปกอัลบัมนี้ของวง Students Ugly ก็ชอบ พังก์มันต้องขบถแบบนี้ ! อัลบัมนี้ไม่ดังแต่มีเพลงที่ทำให้ผมคิดถึงชีวิตวัยเด็ก ตอนจบ ม. ปลาย ผมเอนทรานซ์ไม่ติดและที่บ้านไม่มีนโยบายส่งลูกเรียนมหาวิทยาลัยเอกชน ผมจึงสมัคร ม. รามคำแหง ไปเรียนแค่สามครั้ง ที่เหลือสอบอย่างเดียว เรียนได้แต่ไม่มีความสุข ไม่ใช่ชีวิตแบบที่ฝัน เวลาโทรศัพท์หาเพื่อนถามถึงชีวิตในรั้วที่เขาเอนท์ติดว่าเป็นไง ฟังแล้วอยากสัมผัสบ้าง ยิ่งเพื่อนทยอยมีแฟนชีวิตผมยิ่งเฟล ผลพวงของการเอนท์ไม่ติดเหมือนคนอกหัก ทุกอย่างพังทลาย แต่ผมพยายามเอนท์ใหม่อีก ๒ ปี อยากเรียนสายออกแบบ ทุกเช้าจะตื่นมาเปิดซาวนด์อะเบาต์ขณะฝึกวาดรูป วันหนึ่งผมฟังเพลง ‘Roy in Blah Blah Blah’ มีท่อนที่รอย-นักร้องย้ำ ๆ ว่า ‘รอย รอยเก่งมาก’ การใส่หูฟังยิ่งเหมือนถูกสะกดจิต...เอ้อ กูก็เก่งเหมือนกัน ! ได้อยู่กับเพลงที่ฟังแล้วฮีลใจช่วยให้ชีวิตผมผ่านช่วงนั้นมาได้ เป็นอัลบัมที่เก็บมาตลอดและไม่คิดจะขาย

“อีกอัลบัมที่ผมรักคือ อาลัยรัก ของ ‘ป. ดิษยา’ ก็คือคนบนปกเทป ‘พล.ร.ต.ปรีชา ดิษยนันทน์’ เป็นผู้ประพันธ์คำร้องเพลงพระราชนิพนธ์ ‘ภิรมย์รัก’ เมื่อปี ๒๕๐๒ ท่านเป็นหัวหน้ากองดุริยางค์ทหารเรือ กองทัพเรือ ช่วงปี ๒๕๐๕-๒๕๐๘ เป็นคุณปู่ของอดีตภรรยาผมซึ่งถือเป็นคุณปู่ทวดของลูกชายผม อัลบัมนี้รวบรวมผลงานประพันธ์เพลงของท่าน เข้าใจว่าทางกองดุริยางค์ทหารเรือน่าจะทำแจกเป็นที่ระลึกในงานฌาปนกิจ ผมขอมาจากพ่อตาและทราบทีหลังว่าท่านประพันธ์เพลงที่ดัง ๆ ไว้เยอะมากและศิลปินที่ร้องก็มีชื่อเสียง ม้วนนี้เป็นความ deep จริง ๆ เพราะเป็นความภูมิใจของคนในบ้านที่โชคดีมีโอกาสบันทึกเรื่องราวชีวิตครอบครัวผ่านเทป  พ่อตาผมเล่าว่าตอนคุณปู่จากไปเขาก็เศร้า แต่เทียบไม่ได้เลยกับตอนขับรถออกจากงานศพพ่อตัวเองแล้วเสียบตลับเทปนี้เปิดฟังในรถ จินตนาการถึงเบื้องหลังวิธีทำงานของพ่อ ทำให้เขาร้องไห้ตลอดทาง ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นเพราะทำงานอยู่ในสายดนตรี มีผลงานเบื้องหลังหลายอย่างที่เก็บไว้

“แอบหวังว่าวันที่ผมตายก็อยากให้
ลูกเอาผลงานมาเล่าผ่านเทปคาสเซ็ตที่ผมรัก”