หลังทศวรรษ ๑๙๗๐ แคลปตันเอาดีได้กับอัลบัมเดี่ยวมากกว่าเล่นวง ช่วงนี้เขาเข้าสู่วงจรชีวิตเดียวกับคนในวงการบันเทิงจำนวนมากคือติดโคเคน ผ่านมรสุมชีวิต ฯลฯ แต่ก็ยังทำผลงานออกมาได้ต่อเนื่อง 

เพลงที่คนยุค 90s อย่างผมคุ้นหูขณะเป็นวัยรุ่นก็มีเพลงคัฟเวอร์อย่าง “I Shot the Sheriff” (ฉันยิงนายอำเภอ/ค.ศ.
๑๙๗๔), เพลงที่แต่งให้ลูกชายที่เสียชีวิตอย่าง “Tears in Heaven” (น้ำตาในสรวงสวรรค์/ค.ศ. ๑๙๙๖), My Father’s Eye (ดวงตาของพ่อ/ค.ศ. ๑๙๙๘)

จำได้ว่าช่วงเรียนมัธยมฯ ปลายต่อเนื่องมาจนมหาวิทยาลัย ผมลงทุนเรียนกีตาร์ไฟฟ้าเพราะฟังไลน์กีตาร์ของแคลปตัน
แต่สุดท้ายก็ล้มเหลวกับการอ่านโน้ตและใช้นิ้วดันสายกีตาร์ ซึ่งครูบอกว่าเวลาเห็นแคลปตันเล่นก็ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ๆ แต่อันที่จริงพลังนิ้วของเขานั้น “แทบไม่ต่างอะไรกับนักกล้าม”

ความหลังเหล่านี้ย้อนมาเมื่อผมรื้อห้องแล้วเจอกล่องเหล็กใบหนึ่ง ข้างในมีบัตรเข้าชมคอนเสิร์ตเมื่อครั้งที่แคลปตันมาเปิดคอนเสิร์ต ERIC CLAPTON LIVE IN BANGKOK ที่อิมแพ็ค อารีน่า เมืองทองธานี ในเดือนมกราคม ค.ศ. ๒๐๐๗ ตอนนั้นผมเพิ่งเรียนจบ ทำงานได้ ๓ ปี เงินเดือนน้อยนิด แต่ก็ยอมซื้อบัตรคอนเสิร์ต ๓,๖๐๐ บาท (ครึ่งหนึ่งของเงินเดือน !) ไปดู ด้วยเชื่อว่าถ้าไม่ไปดูก็คงยากที่จะมีโอกาสเห็นแคลปตันมาเล่นกีตาร์ด้วยตาตัวเองอีก เพราะตอนนั้นเขาก็อายุ ๖๒ ปีแล้ว และผมก็เก็บบัตรใบนี้ใส่กล่องเหล็กไว้

ค.ศ. ๒๐๒๔ ตอนที่ผมพบบัตรใบนี้ แคลปตันยังสุขภาพดีตามอัตภาพ (๗๙ ปี) ที่น่าทึ่งคือ เขาเพิ่งออกอัลบัมล่าสุดคือ Meanwhile ในเดือนตุลาคมที่ผ่านมา

เห็นบัตรใบนี้ทำให้ผมคิดได้ว่า “ของที่ระลึก” นอกจากบันทึกเรื่องราวของอดีต

บางครั้งก็ทำให้นึกถึงช่วงเวลาดี ๆ ในชีวิตที่ผ่านมาได้ด้วย