แต่แล้ววันหนึ่งก็พบว่าสารประกอบชื่ออาร์ทีมิซินิน (artemisinin) ที่สกัดจากพืชชื่อชิงเฮา (qinghao) ให้ผลการรักษาที่ดี แต่เมื่อทำการทดลองซ้ำ ผลที่ได้กลับไม่แน่ไม่นอน ถูตัดสินใจกลับไปตรวจสอบข้อมูลตั้งต้นอีกครั้ง นำผลการทดลองทั้งหมดมาดูเพื่อหาช่องโหว่ และค้นหาข้อมูลเพิ่มว่ามองข้ามอะไรไปบ้างหรือไม่ จนสุดท้ายก็พบคำตอบในตำรายาฉบับหนึ่งที่มีอายุ ๑,๕๐๐ ปีว่า ระหว่างการสกัดยาออกมา หากใช้อุณหภูมิสูงเกินไปก็อาจทำลายสารออกฤทธิ์ได้

ทีมของเธอจึงใช้ตัวทำละลายที่สกัดสารออกฤทธิ์ได้ที่อุณหภูมิไม่สูงมากนัก และบราโว ! ในที่สุดเธอก็ทำการทดลองที่ให้ผลการรักษา ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ทุกครั้งที่ทดลองได้

งานที่เล่ามาเริ่มต้นใน ค.ศ. ๑๙๖๙ และค้นพบความจริงเรื่องสารออกฤทธิ์นี้ไม่เกินกลางคริสต์ทศวรรษ ๑๙๗๐ แต่ผลงานของเธอกลับโดนห้ามเผยแพร่จนกระทั่ง ค.ศ. ๑๙๗๘ ซึ่งก็เป็นช่วงหลังสงครามเวียดนามแล้ว ๓ ปี จึงมีการตีพิมพ์การค้นพบสู่โลกภายนอก และต้องรอถึง ค.ศ. ๒๐๐๐ องค์การอนามัยโลกจึงแนะนำให้ใช้ตัวยาดังกล่าวรักษาโรคมาลาเรีย จนช่วยชีวิตคนได้นับล้านคน ประมาณว่ามีผู้ป่วยได้รับยาดังกล่าวไปแล้วมากกว่า ๑ พันล้านคน

ถูโยวโยว ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยา หรือการแพทย์ ใน ค.ศ. ๒๐๑๕ ขณะอายุ ๘๕ ปี ต้องรอถึงราว ๔๐ ปีหลังการค้นพบของเธอ โชคดีที่เธออายุยืนเพราะรางวัลโนเบลไม่ให้คนที่เสียชีวิตไปแล้ว !

กรณีของถูถือว่าพิเศษจริง ๆ เธอเป็นคนจีนคนแรกที่ได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่นี้ โดยที่เธอขาดแคลนถึงระดับ “๓ ไม่” คือ ไม่เคยเข้าเรียนระดับบัณฑิตวิทยาลัยที่ใด (ไม่ได้จบดอกเตอร์) ไม่มีตำแหน่งวิชาการใด ๆ และไม่เคยทำวิจัยในต่างประเทศเลย จึงถือเป็นตัวอย่างของการต่อสู้ฝ่าฟันด้วยความมุ่งมั่นและใช้สติพินิจพิจารณาปัญหา ถ้าเป็นทางธรรมะก็ต้องว่าไม่ได้มีแค่เพียงฉันทะและวิริยะ แต่ยังมีจิตตะและวิมังสา (พินิจพิเคราะห์) อย่างเต็มเปี่ยมอีกด้วย

หนังสือ Success and Luck : Good Fortune and the Myth of Meritocracy (ความสำเร็จหรือโชค : โชคดีและความเชื่อเรื่องผลของความมุ่งมั่น) ของ โรเบิร์ต แฟรงก์ สรุปไว้ว่า โชคส่งผลต่อความสำเร็จในชีวิตทุกคนมากอย่างไม่น่าเชื่อ คนที่เกิดใน “ท้อง” คนที่รวยกว่า และ “ประเทศ” ที่มีสภาพแวดล้อมเหมาะสมกว่า มีโอกาสประสบความสำเร็จง่ายกว่ามาก และเราก็มีอคติหลายรูปแบบที่จะทำให้ตัวเองเชื่อไปในทางว่าเราประสบความสำเร็จได้ก็เพราะความเก่งกาจหรือฝีมือ โดยไม่ตระหนักในความจริงข้างต้นนี้

อย่างไรก็ตามการทำงานหนักและมุ่งมั่นก็มีผลต่อความสำเร็จเช่นกัน แต่อาจไม่มากอย่างที่เราคิด ในหนังสือยกตัวอย่างการทดลองไว้หลายเรื่อง เรื่องหนึ่งเป็นการทดลองง่าย ๆ ที่เพื่อนร่วมงานของเขาทำ โดยขอให้อาสาสมัครนึกถึงเรื่องดี ๆ ที่เกิดขึ้นกับพวกเขาเร็ว ๆ นี้ จากนั้นแบ่งกลุ่มให้เขียนอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ กลุ่มที่ ๑ ปัจจัยภายนอกที่ควบคุมไม่ได้ในเรื่องดังกล่าว  กลุ่มที่ ๒ คุณสมบัติส่วนตัวหรือสิ่งที่ทำและกลุ่มที่ ๓ แค่อธิบายว่าทำไมจึงเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น

หลังจากทำแบบทดสอบ มีการให้เงินค่าเข้าร่วมทดลองจำนวนหนึ่งแก่อาสาสมัคร แต่ขอให้บริจาคเงินเพื่อการกุศลเท่าใดก็ได้ ปรากฏว่ากลุ่มที่เขียนถึงปัจจัยภายนอก (หรือที่จริงคือเขียนว่าโชคช่วยนั่นเอง) บริจาคเงินมากกว่ากลุ่มที่เขียนเรื่องคุณสมบัติส่วนตัวราว ๒๕ เปอร์เซ็นต์ ส่วนกลุ่มควบคุมก็มอบให้ประมาณกึ่งกลางของสองกลุ่มนี้ ดูเหมือนคนที่ตระหนักในโชคดียินดี “แบ่งปัน” โชคดังกล่าวมากกว่าคนที่เชื่อว่าได้เงินมาเพราะฝีมือหรือความสามารถ

อันที่จริงมีงานวิจัยที่แสดงให้เห็นด้วยว่า เมื่อคนเรามีเงินมากถึงระดับหนึ่งแล้ว การใช้จ่ายเงินให้ตัวเองมากขึ้นไม่ได้ทำให้มีความสุขมากเท่ากับใช้จ่ายเงินเพื่อให้คนอื่นมีความสุขมากขึ้น

แบบหลังนี้กลับทำให้ตัวเองมีความสุขเพิ่มมากขึ้นได้มากกว่า

สรุปแล้วความสำเร็จประกอบไปด้วยทั้งโชคและความอุตสาหะ แต่เรามักไม่อยากเชื่อในเรื่องโชคเท่าไร และความสำเร็จจะยั่งยืนไม่ได้เลยหากเราไม่ทำงานหนักอย่างต่อเนื่อง การทำงานหนักจึงอาจเป็นตัวเรียกโชคให้อยู่กับเราไปนาน ๆ อย่างแท้จริง