เรื่องตื่นเต้นทุกวันก็คือ การจะลงจากรถไฟตรงแถวยมราช
เพื่อต่อรถเมล์ไปที่ทำงานของนิตยสาร สารคดี (สมัยนั้นยังอยู่แยกสะพานผ่านฟ้า ซอยวัดปรินายก ถนนราชดำเนินกลาง) ตรงนั้นไม่มีตัวสถานีหรือชานชาลาพื้นเทปูนให้ก้าวลง ใครจะลงต้องก้าวเหมือนกระโดดลงจากบันไดรถไฟที่สูงเหนือพื้นลาดชันปกคลุมด้วยหญ้ารก แล้วต้องรีบลงกันอย่างเร่งด่วนราวกับลงจากรถเมล์ที่จอดนอกป้าย ถ้าขยับตัวช้าอาจได้ติดอยู่ในตู้ ต้องเข้าไปถึงสถานีหัวลำโพง ซึ่งจะเสียเวลาอีกเป็นครึ่งชั่วโมง

ความทรงจำเกี่ยวกับรถไฟถ้าทุกคนนำมาเล่าให้ฟังกันคงมีอีกนับไม่ถ้วน  เรื่องถึงสถานีปลายทางช้าไปเป็นชั่วโมงหรือหลายชั่วโมง การหยุดจอดนิ่ง ๆ กลางทาง ซึ่งไม่รู้ว่าหยุดเพราะอะไร หรือถึงขั้นเสียจนต้องรอหัวรถจักรอีกคันมาเปลี่ยน น่าจะอยู่ในกลุ่มยอดฮิตติดอันดับ

จากวันนั้นถึงวันนี้บรรดาคนรักรถไฟต่างก็สงสัยว่าขณะที่การคมนาคมอื่น ๆ ของไทยเปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว แต่ทำไมรถไฟไทยยังดูเหมือนเดิม ไม่พัฒนาไปไหน ทำไมเมื่อเทียบกับญี่ปุ่นซึ่งพ่ายแพ้ในสงครามโลกครั้งที่ ๒ ประเทศเขาจึงมีรถไฟความเร็วสูง มีรถไฟวิ่งเชื่อมโยงแทบทุกเมืองทั่วประเทศ  บางคนก็ให้เหตุผลว่าเพราะยุคพัฒนาเศรษฐกิจเมื่อ ๖๐ ปีก่อนที่สหรัฐอเมริกาเป็นชาติ “มหามิตร” สนับสนุนการตัดถนนมากกว่าสร้างทางรถไฟ ขณะที่วิศวกรญี่ปุ่นหลังแพ้สงครามถูกสั่งห้ามการสร้างเครื่องบินรบ จึงมุ่งมาทุ่มเทสร้างรถไฟแทน