โลกรวน โลกร้อน
ประเทศไทย กบต้ม
ประเทศไทย กบต้ม
s c o o p
เรื่อง : สุวัฒน์ อัศวไชยชาญ.
หมายเหตุ : บทความนี้เกี่ยวข้องกับตัวเลขจำนวนมาก
และเชื่อมโยงกับระดับสากล จึงขอนำเสนอด้วยเลขอารบิกและปี ค.ศ.
และเชื่อมโยงกับระดับสากล จึงขอนำเสนอด้วยเลขอารบิกและปี ค.ศ.
“ร้อนเกินเบอร์”
“ร้อนโ- ตร”
“ร้อนจนละลาย”
ฯลฯ
“ร้อนโ- ตร”
“ร้อนจนละลาย”
ฯลฯ
อากาศร้อนจัดเมื่อเดือนเมษายน-พฤษภาคมที่ผ่านมาทำให้วิกฤตโลกร้อนกลับมาเป็นที่พูดถึงอีกครั้ง
ไม่นับการคาดหมายว่าปี ค.ศ. 2023 จะเกิดปรากฏการณ์ “เอลนีโญ” รุนแรง และอุณหภูมิอาจปรับตัวสูงขึ้นจนทำสถิติอากาศร้อน ซึ่งแทบทุกปีในช่วงทศวรรษหลังทำลายสถิติกันมาตลอด
แต่ โลกร้อน โลกรวน ก็ยังเป็นเพียงคำในข่าวที่คนส่วนใหญ่ปัดหน้าจอผ่านตา จะมีใคร “ตื่นตระหนก” จริง ๆ กับหายนะซึ่งกำลังจะมาถึง อาจในไม่กี่ปีนี้ หรือ 10 ปี 50 ปีข้างหน้า
คิดถึง “ทฤษฎีกบต้ม” ที่เปรียบเปรยว่า กบนอนแช่ในหม้อซึ่งค่อย ๆ เพิ่มความร้อนทีละนิดไปเรื่อย ๆ กบจะนอนสบายใจโดยไม่รู้สึกตัวถึงความผิดปรกติ จนที่สุดน้ำเดือดกบก็ถูกต้มจนสุก จะกระโดดหนีเอาตัวรอดก็สายเสียแล้ว
ตายกันหมดในหม้อนั่นแหละ
แต่โลกไม่ต้องรอถึงจุดน้ำเดือด 100 องศาเซลเซียส เพราะแค่อุณหภูมิเฉลี่ยสูงขึ้น 1.5-2 องศาเซลเซียส ก็เชื่อว่าจะเกิดหายนะครั้งใหญ่
เพียงแค่วันนี้โลกร้อนขึ้นเฉลี่ยราว 1 องศาเซลเซียส จากเมื่อศตวรรษก่อน ทั้งภัยแล้ง คลื่นความร้อน ซูเปอร์พายุหมุน น้ำท่วม ฯลฯ ก็เล่นงานจนก่อความสูญเสียไปทั่ว
แล้วใช่ว่ากบทุกตัวจะร้อนขึ้นเท่า ๆ กัน
ดัชนีชี้ความเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก (Global Climate Risk Index) จัดทำโดยองค์กรเอกชนไม่แสวงกำไร Germanwatch วิเคราะห์ผลกระทบของภาวะโลกร้อนโลกรวนที่มีต่อประเทศต่าง ๆ รวม 180 ประเทศในช่วงปี ค.ศ. 2000 ถึง 2019 และนำมาจัดอันดับ ผลคือประเทศไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก ติดใน 10 อันดับแรกของบรรดากบที่ได้รับผลกระทบสูงสุด มี เปอร์โตริโก เมียนมา เฮติ ฟิลิปปินส์ โมซัมบิก บาฮามาส บังกลาเทศ ปากีสถาน ไทย และเนปาล
ไทยติดอันดับ 9 ผลกระทบที่เกิดขึ้น 146 ครั้ง ทำให้มีอัตราการตาย 0.21 รายต่อประชากร 1 แสนคน เกิดความสูญเสียทางเศรษฐกิจคิดเป็นมูลค่า 7,719 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ประมาณ 2.6 แสนล้านบาท มากกว่างบประมาณรายจ่ายประจำปี 2566 ของกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม รวมกัน
ดัชนีชี้วัดนี้พลิกความเชื่อว่าเราอยู่ในตำแหน่งปลอดภัยของหม้อต้ม ชัยภูมิเมืองไทยดี และไม่น่าได้รับผลกระทบมากจากโลกร้อน
ตอนนี้มนุษย์ทั้งโลก รวมทั้งคนไทย กำลังทำตัวเหมือนกบในหม้อต้ม แต่ร้ายกาจกว่าเสียอีก เพราะเป็นคนต้มน้ำร้อนนั้นด้วยตัวเอง
จะโดยสมัครใจ หรือถูกบังคับ เข้าใจผิด หรือทำเป็นไม่รู้
กบในหม้อพากันชูป้ายและป่าวประกาศว่า จะช่วยกันหยุดไม่ให้น้ำร้อนขึ้น โดยการทำ net zero หรือการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสุทธิเป็นศูนย์ ภายในปี ค.ศ. 2050
แต่ความจริงอีกมือหนึ่งยังหยิบเชื้อเพลิงสุมไฟต้มน้ำต่อไปเรื่อย ๆ
ไม่นับการคาดหมายว่าปี ค.ศ. 2023 จะเกิดปรากฏการณ์ “เอลนีโญ” รุนแรง และอุณหภูมิอาจปรับตัวสูงขึ้นจนทำสถิติอากาศร้อน ซึ่งแทบทุกปีในช่วงทศวรรษหลังทำลายสถิติกันมาตลอด
แต่ โลกร้อน โลกรวน ก็ยังเป็นเพียงคำในข่าวที่คนส่วนใหญ่ปัดหน้าจอผ่านตา จะมีใคร “ตื่นตระหนก” จริง ๆ กับหายนะซึ่งกำลังจะมาถึง อาจในไม่กี่ปีนี้ หรือ 10 ปี 50 ปีข้างหน้า
คิดถึง “ทฤษฎีกบต้ม” ที่เปรียบเปรยว่า กบนอนแช่ในหม้อซึ่งค่อย ๆ เพิ่มความร้อนทีละนิดไปเรื่อย ๆ กบจะนอนสบายใจโดยไม่รู้สึกตัวถึงความผิดปรกติ จนที่สุดน้ำเดือดกบก็ถูกต้มจนสุก จะกระโดดหนีเอาตัวรอดก็สายเสียแล้ว
ตายกันหมดในหม้อนั่นแหละ
แต่โลกไม่ต้องรอถึงจุดน้ำเดือด 100 องศาเซลเซียส เพราะแค่อุณหภูมิเฉลี่ยสูงขึ้น 1.5-2 องศาเซลเซียส ก็เชื่อว่าจะเกิดหายนะครั้งใหญ่
เพียงแค่วันนี้โลกร้อนขึ้นเฉลี่ยราว 1 องศาเซลเซียส จากเมื่อศตวรรษก่อน ทั้งภัยแล้ง คลื่นความร้อน ซูเปอร์พายุหมุน น้ำท่วม ฯลฯ ก็เล่นงานจนก่อความสูญเสียไปทั่ว
แล้วใช่ว่ากบทุกตัวจะร้อนขึ้นเท่า ๆ กัน
ดัชนีชี้ความเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก (Global Climate Risk Index) จัดทำโดยองค์กรเอกชนไม่แสวงกำไร Germanwatch วิเคราะห์ผลกระทบของภาวะโลกร้อนโลกรวนที่มีต่อประเทศต่าง ๆ รวม 180 ประเทศในช่วงปี ค.ศ. 2000 ถึง 2019 และนำมาจัดอันดับ ผลคือประเทศไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก ติดใน 10 อันดับแรกของบรรดากบที่ได้รับผลกระทบสูงสุด มี เปอร์โตริโก เมียนมา เฮติ ฟิลิปปินส์ โมซัมบิก บาฮามาส บังกลาเทศ ปากีสถาน ไทย และเนปาล
ไทยติดอันดับ 9 ผลกระทบที่เกิดขึ้น 146 ครั้ง ทำให้มีอัตราการตาย 0.21 รายต่อประชากร 1 แสนคน เกิดความสูญเสียทางเศรษฐกิจคิดเป็นมูลค่า 7,719 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ประมาณ 2.6 แสนล้านบาท มากกว่างบประมาณรายจ่ายประจำปี 2566 ของกระทรวงสาธารณสุข กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม รวมกัน
ดัชนีชี้วัดนี้พลิกความเชื่อว่าเราอยู่ในตำแหน่งปลอดภัยของหม้อต้ม ชัยภูมิเมืองไทยดี และไม่น่าได้รับผลกระทบมากจากโลกร้อน
ตอนนี้มนุษย์ทั้งโลก รวมทั้งคนไทย กำลังทำตัวเหมือนกบในหม้อต้ม แต่ร้ายกาจกว่าเสียอีก เพราะเป็นคนต้มน้ำร้อนนั้นด้วยตัวเอง
จะโดยสมัครใจ หรือถูกบังคับ เข้าใจผิด หรือทำเป็นไม่รู้
กบในหม้อพากันชูป้ายและป่าวประกาศว่า จะช่วยกันหยุดไม่ให้น้ำร้อนขึ้น โดยการทำ net zero หรือการปล่อยก๊าซเรือนกระจกสุทธิเป็นศูนย์ ภายในปี ค.ศ. 2050
แต่ความจริงอีกมือหนึ่งยังหยิบเชื้อเพลิงสุมไฟต้มน้ำต่อไปเรื่อย ๆ
Net
Zero
สร้างภาพ “เด็กดี” ?
Zero
สร้างภาพ “เด็กดี” ?
แผนที่ปรากฏการณ์คลื่นความร้อนที่ครอบคลุมหลายประเทศในทวีปเอเชีย เมื่อวันที่ 18 เมษายน ค.ศ. 2023 จนได้ฉายาว่า Monster Asian Heatwave ผลกระทบจากภาวะโลกร้อนที่ทำให้คลื่นความร้อนรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
ที่ผ่านมาความพยายามสร้างความเข้าใจและความตระหนักในวิกฤตโลกร้อน ทำให้ต้องประดิษฐ์คำขึ้นมาใช้มากมาย
ภาวะโลกร้อน - global warming,
ปรากฏการณ์เรือนกระจก - greenhouse effect,
ก๊าซเรือนกระจก - greenhouse gases,
การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ - climate change,
รอยเท้าคาร์บอน - carbon footprint,
การปล่อยคาร์บอน - carbon emission,
ภาวะฉุกเฉินด้านสภาพภูมิอากาศ - climate emergency
…ซึ่งเขียนคำศัพท์ที่เกี่ยวข้องได้เต็มอีกหลายหน้ากระดาษ จนเป็นเรื่องน่าปวดหัวกระทั่งกับผู้สนใจปัญหาสิ่งแวดล้อม สำหรับคนทั่วไปยิ่งไม่ต้องพูดถึง แม้แต่คำว่า “โลกรวน” ก็ได้จากการประกวดชิงรางวัลถึง 1 ล้านบาท เพื่อหาคำไทยที่ใช้แทนความหมายของ climate change หวังเป็นคำฮิตติดหูสำหรับสร้างกระแสความสนใจเรื่องโลกร้อน สรุปแบบกระชับโดยไม่ต้องใส่ใจศัพท์มากนัก คือทั่วโลกยอมรับแล้วว่าขณะนี้ภาวะโลกร้อนหรือปรากฏการณ์เรือนกระจก และโลกรวนหรือการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่เรื่องที่นักวิทยาศาสตร์ไม่กี่คนคิดไปเอง และสาเหตุก็เพราะสังคมมนุษย์เข้าสู่ยุคอุตสาหกรรมที่พึ่งพาพลังงานจากการเผาเชื้อเพลิงฟอสซิล เช่น ถ่านหินน้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ ปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ขึ้นไปสะสมในชั้นบรรยากาศปริมาณมหาศาลภายในเวลา 100 กว่าปี และยังมีก๊าซเรือนกระจกอีกหลายตัว เช่น มีเทน ไนตรัสออกไซด์ ย้ำว่าโลกร้อนไม่ใช่สภาวะที่เป็นไปเองตามธรรมชาติ แต่เกิดจากมนุษย์ยุคอุตสาหกรรม
ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1896 สวานเต อาร์เรเนียส (Svante Arrhenius) คำนวณไว้แล้วว่าถ้าชั้นบรรยากาศมีปริมาณก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เพิ่มขึ้นสองเท่า โลกจะร้อนขึ้น 5-6 องศาเซลเซียส ต่อมาเขาปรับการคำนวณเหลือ 4 องศาเซลเซียส แต่ตัวเลขนั้นก็อยู่เพียงบนหน้ากระดาษรอนานข้ามศตวรรษมาถึงปี ค.ศ. 1992 ในการประชุม Earth Summit ประเทศทั่วโลกถึงจะมีความเห็นสอดคล้องกันว่าต้องรักษาความเข้มข้นของก๊าซเรือนกระจกไม่ให้สร้างผลกระทบต่อสภาพภูมิอากาศ แต่ก็ไม่มีผลทางปฏิบัติใด ๆ ถัดมาอีก 4 ปี ในปี ค.ศ. 1997 ถึงเกิดข้อตกลงระหว่างนานาชาติกำหนดให้ประเทศต่าง ๆ ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในปริมาณที่ชัดเจน เรียกว่าพิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol) ใช้เวลา 101 ปีจากการคำนวณของสวานเตมาสู่การ (เริ่ม) ปฏิบัติ
ภาวะโลกร้อน - global warming,
ปรากฏการณ์เรือนกระจก - greenhouse effect,
ก๊าซเรือนกระจก - greenhouse gases,
การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ - climate change,
รอยเท้าคาร์บอน - carbon footprint,
การปล่อยคาร์บอน - carbon emission,
ภาวะฉุกเฉินด้านสภาพภูมิอากาศ - climate emergency
…ซึ่งเขียนคำศัพท์ที่เกี่ยวข้องได้เต็มอีกหลายหน้ากระดาษ จนเป็นเรื่องน่าปวดหัวกระทั่งกับผู้สนใจปัญหาสิ่งแวดล้อม สำหรับคนทั่วไปยิ่งไม่ต้องพูดถึง แม้แต่คำว่า “โลกรวน” ก็ได้จากการประกวดชิงรางวัลถึง 1 ล้านบาท เพื่อหาคำไทยที่ใช้แทนความหมายของ climate change หวังเป็นคำฮิตติดหูสำหรับสร้างกระแสความสนใจเรื่องโลกร้อน สรุปแบบกระชับโดยไม่ต้องใส่ใจศัพท์มากนัก คือทั่วโลกยอมรับแล้วว่าขณะนี้ภาวะโลกร้อนหรือปรากฏการณ์เรือนกระจก และโลกรวนหรือการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่เรื่องที่นักวิทยาศาสตร์ไม่กี่คนคิดไปเอง และสาเหตุก็เพราะสังคมมนุษย์เข้าสู่ยุคอุตสาหกรรมที่พึ่งพาพลังงานจากการเผาเชื้อเพลิงฟอสซิล เช่น ถ่านหินน้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ ปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ขึ้นไปสะสมในชั้นบรรยากาศปริมาณมหาศาลภายในเวลา 100 กว่าปี และยังมีก๊าซเรือนกระจกอีกหลายตัว เช่น มีเทน ไนตรัสออกไซด์ ย้ำว่าโลกร้อนไม่ใช่สภาวะที่เป็นไปเองตามธรรมชาติ แต่เกิดจากมนุษย์ยุคอุตสาหกรรม
ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1896 สวานเต อาร์เรเนียส (Svante Arrhenius) คำนวณไว้แล้วว่าถ้าชั้นบรรยากาศมีปริมาณก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เพิ่มขึ้นสองเท่า โลกจะร้อนขึ้น 5-6 องศาเซลเซียส ต่อมาเขาปรับการคำนวณเหลือ 4 องศาเซลเซียส แต่ตัวเลขนั้นก็อยู่เพียงบนหน้ากระดาษรอนานข้ามศตวรรษมาถึงปี ค.ศ. 1992 ในการประชุม Earth Summit ประเทศทั่วโลกถึงจะมีความเห็นสอดคล้องกันว่าต้องรักษาความเข้มข้นของก๊าซเรือนกระจกไม่ให้สร้างผลกระทบต่อสภาพภูมิอากาศ แต่ก็ไม่มีผลทางปฏิบัติใด ๆ ถัดมาอีก 4 ปี ในปี ค.ศ. 1997 ถึงเกิดข้อตกลงระหว่างนานาชาติกำหนดให้ประเทศต่าง ๆ ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในปริมาณที่ชัดเจน เรียกว่าพิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol) ใช้เวลา 101 ปีจากการคำนวณของสวานเตมาสู่การ (เริ่ม) ปฏิบัติ
สวานเต อาร์เรเนียส
(Svante Arrhenius)
(Svante Arrhenius)
วิกฤตความร้อนและไฟป่าที่จะรุนแรงและเกิดถี่ขึ้นจากภาวะโลกร้อน
ภาพ : Unsplash/Mike Newbry
ภาพ : Unsplash/Mike Newbry
แต่เส้นกราฟความเข้มข้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ก็ยังพุ่งชันขึ้นทุกปี ข้อตกลงที่ลงนามกันไม่สามารถหยุดยั้งให้โรงงานปั๊มสินค้ามหาศาลออกสู่ตลาดทั้งในประเทศและส่งออกระหว่างประเทศ การเติบโตอย่างรวดเร็วของเมืองทันสมัยที่แออัดยัดเยียดด้วยตึกสูง ถนนและรถยนต์ การผลิตและใช้ไฟฟ้าทั้งกลางวันกลางคืน เร่งเผาผลาญเชื้อเพลิงฟอสซิลกันเหมือนไม่มีใครรู้จักคำว่าโลกร้อน แถมสร้างปัญหาตามมาอีกมาก ทั้งขยะ น้ำเน่า มลพิษในอากาศ
ระหว่างที่โลกเผชิญปัญหาจากการพัฒนาทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม ก็มีการประดิษฐ์คำใหม่ออกมาแก้เกม คือ “การพัฒนาอย่างยั่งยืน” - sustainable development ซึ่งนิยามเบื้องต้นในรายงาน “Our Common Future” ของคณะกรรมาธิการบรันท์แลนด์ที่เสนอต่อสหประชาชาติในปี ค.ศ. 1987 ระบุว่าคือ “แนวทางการพัฒนาที่ตอบสนองความต้องการของคนรุ่นปัจจุบัน โดยไม่ลิดรอนความสามารถในการตอบสนองความต้องการของคนรุ่นหลัง”
ต่อมาสหประชาชาติได้ตั้งเป้าหมายของการพัฒนาอย่างยั่งยืนไว้ 17 ด้าน โดยการแก้ปัญหาโลกร้อนเป็นเป้าหมายด้านที่ 13 Climate Action ส่วนคำว่า “ยั่งยืน” ก็กลายเป็นคำคุณศัพท์ที่นิยมใช้ต่อท้ายกิจกรรมมากมาย ซึ่งบางครั้งก็เกิดคำถามว่ายั่งยืนจริงหรือไม่ เช่น “การใช้พลังงานอย่างยั่งยืน” แม้ประเทศนั้นหรือองค์กรนั้นจะยังเผาเชื้อเพลิงฟอสซิลอยู่ต่อไป
สิบแปดปีต่อมา ปี ค.ศ. 2015 โลกให้ความหวังตัวเองด้วยการประดิษฐ์คำใหม่อีกคำ คือ net zero emission หรือ
net zero จากการประชุมของนานาประเทศที่กรุงปารีสและเกิดข้อตกลงร่วมกันเรียกว่า “ความตกลงปารีส” - Paris Agreement มีเป้าหมายคือจำกัดการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกในศตวรรษนี้ให้ต่ำกว่า 2 องศาเซลเซียส เมื่อเทียบกับยุคก่อนปฏิวัติอุตสาหกรรม และที่ดีกว่าคือพยายามไม่ให้เกิน 1.5 องศาเซลเซียสด้วย ซึ่งจะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อสังคมโลกต้อง “ปล่อยก๊าซเรือนกระจกสุทธิเป็นศูนย์” ภายในปี ค.ศ. 2050 และหาทางเอาก๊าซเรือนกระจกออกจากอากาศด้วย
ระหว่างที่โลกเผชิญปัญหาจากการพัฒนาทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม ก็มีการประดิษฐ์คำใหม่ออกมาแก้เกม คือ “การพัฒนาอย่างยั่งยืน” - sustainable development ซึ่งนิยามเบื้องต้นในรายงาน “Our Common Future” ของคณะกรรมาธิการบรันท์แลนด์ที่เสนอต่อสหประชาชาติในปี ค.ศ. 1987 ระบุว่าคือ “แนวทางการพัฒนาที่ตอบสนองความต้องการของคนรุ่นปัจจุบัน โดยไม่ลิดรอนความสามารถในการตอบสนองความต้องการของคนรุ่นหลัง”
ต่อมาสหประชาชาติได้ตั้งเป้าหมายของการพัฒนาอย่างยั่งยืนไว้ 17 ด้าน โดยการแก้ปัญหาโลกร้อนเป็นเป้าหมายด้านที่ 13 Climate Action ส่วนคำว่า “ยั่งยืน” ก็กลายเป็นคำคุณศัพท์ที่นิยมใช้ต่อท้ายกิจกรรมมากมาย ซึ่งบางครั้งก็เกิดคำถามว่ายั่งยืนจริงหรือไม่ เช่น “การใช้พลังงานอย่างยั่งยืน” แม้ประเทศนั้นหรือองค์กรนั้นจะยังเผาเชื้อเพลิงฟอสซิลอยู่ต่อไป
สิบแปดปีต่อมา ปี ค.ศ. 2015 โลกให้ความหวังตัวเองด้วยการประดิษฐ์คำใหม่อีกคำ คือ net zero emission หรือ
net zero จากการประชุมของนานาประเทศที่กรุงปารีสและเกิดข้อตกลงร่วมกันเรียกว่า “ความตกลงปารีส” - Paris Agreement มีเป้าหมายคือจำกัดการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกในศตวรรษนี้ให้ต่ำกว่า 2 องศาเซลเซียส เมื่อเทียบกับยุคก่อนปฏิวัติอุตสาหกรรม และที่ดีกว่าคือพยายามไม่ให้เกิน 1.5 องศาเซลเซียสด้วย ซึ่งจะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อสังคมโลกต้อง “ปล่อยก๊าซเรือนกระจกสุทธิเป็นศูนย์” ภายในปี ค.ศ. 2050 และหาทางเอาก๊าซเรือนกระจกออกจากอากาศด้วย
ภาพมือปิดปากปล่องโรงงานที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจก
จากวิดีโอของสหประชาชาติ กระตุ้นนานาประเทศให้ร่วมกันมุ่งสู่ net zero
https://www.un.org/en/climatechange/net-zero-coalition
จากวิดีโอของสหประชาชาติ กระตุ้นนานาประเทศให้ร่วมกันมุ่งสู่ net zero
https://www.un.org/en/climatechange/net-zero-coalition
สัญลักษณ์ Sustainable Development Goals เป้าหมาย 13
แต่นับจากวันนั้นมาถึงวันนี้ หากถามถึงผลลัพธ์ในภาพรวม คำตอบชัดเจนอยู่ในรายงานฉบับล่าสุดปี ค.ศ. 2023 ของ IPCC ชี้ว่าจากการพิจารณาสถานการณ์และแนวทางที่ประเทศต่าง ๆ ดำเนินการอยู่ มีความเป็นไปได้สูงมากที่อุณหภูมิเฉลี่ยของโลกจะเพิ่มขึ้นถึง 1.5 องศาเซลเซียสภายในปี ค.ศ. 2030-2040 คือ 10 ปีข้างหน้านี้ ! และคาดว่าโลกจะร้อนขึ้น 3.2 องศาเซลเซียสภายในปี ค.ศ.2100
(อ่านถึงตรงนี้แล้ว ถ้ายังไม่ตกใจ หวังว่าบทสรุปหายนะตอนท้ายบทความนี้จะช่วยให้ตกใจได้)
สำหรับโลกร้อน ความเห็นของ IPCC ซึ่งเป็นชื่อย่อของหน่วยงานที่มีชื่อเต็มยาวมาก คือ คณะกรรมการระหว่างรัฐบาลว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ -Intergovernmental Panel on Climate Change ได้รับการยอมรับว่าน่าเชื่อถือที่สุด เพราะเป็นองค์กรระดับโลกซึ่งมีนักวิทยาศาสตร์หลายพันคนทำงานร่วมกัน
รายงานล่าสุดของ IPCC ตอกย้ำความล้มเหลวตลอดเวลากว่า 100 ปีที่มาพร้อมกับศัพท์ใหม่ ๆ เกี่ยวกับโลกร้อนว่า
“โอกาสของการรักษาอนาคตที่ยั่งยืนและน่าอยู่สำหรับทุกคน กำลังปิดลงอย่างรวดเร็ว”
(อ่านถึงตรงนี้แล้ว ถ้ายังไม่ตกใจ หวังว่าบทสรุปหายนะตอนท้ายบทความนี้จะช่วยให้ตกใจได้)
สำหรับโลกร้อน ความเห็นของ IPCC ซึ่งเป็นชื่อย่อของหน่วยงานที่มีชื่อเต็มยาวมาก คือ คณะกรรมการระหว่างรัฐบาลว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ -Intergovernmental Panel on Climate Change ได้รับการยอมรับว่าน่าเชื่อถือที่สุด เพราะเป็นองค์กรระดับโลกซึ่งมีนักวิทยาศาสตร์หลายพันคนทำงานร่วมกัน
รายงานล่าสุดของ IPCC ตอกย้ำความล้มเหลวตลอดเวลากว่า 100 ปีที่มาพร้อมกับศัพท์ใหม่ ๆ เกี่ยวกับโลกร้อนว่า
“โอกาสของการรักษาอนาคตที่ยั่งยืนและน่าอยู่สำหรับทุกคน กำลังปิดลงอย่างรวดเร็ว”
แผนที่ดัชนีชี้ความเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก ปี ค.ศ. 2000-2019 สะท้อนว่าทศวรรษที่ผ่านมาประเทศต่าง ๆ ทั่วโลกได้รับผลกระทบจากภาวะโลกร้อนแล้วและมีระดับแตกต่างกันไป ประเทศไทยอยู่ในอันดับที่ 9
ลับ
ลวง
พราง
ลวง
พราง
ตามความตกลงปารีส ทุกประเทศมีหน้าที่ต้องส่งรายงาน “แผนที่นำทางการลดก๊าซเรือนกระจกของประเทศ” - National Determined Contributions (NDC) ว่าจะลดเท่าไร อย่างไร และต้องทำรายงานทุก ๆ 5 ปี
รายงาน NDC ของไทยที่ส่งในปี ค.ศ. 2022 ประกาศจะบรรลุเป้าหมาย net zero ในปี ค.ศ. 2065 และความเป็นกลางทางคาร์บอน - carbon neutrality ในปี ค.ศ. 2050 (เพิ่มศัพท์ใหม่อีกคำ carbon neutrality หมายถึงการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สุทธิเป็นศูนย์ ต่างจาก net zero ซึ่งรวมก๊าซเรือนกระจกทุกประเภท เหมือนเป็นเป้าหมายระหว่างทางก่อนจะไปถึง net zero) โดยประเทศไทยจะลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกลง 30% เมื่อเทียบกับกรณีปรกติ ภายในปี ค.ศ. 2030
ลองคิดเร็ว ๆ ก็ฟังดูดี เพราะจากปี ค.ศ. 2021 ถึง ค.ศ. 2065 ก็ประมาณ 45 ปี ทุก 10 ปีก็ต้องลดให้ได้ 22% จึงจะครบ 100% หรือถ้าเป้าหมายเป็น ค.ศ. 2050 ทุก 10 ปีก็ต้องลดราว ๆ 33% เป้าหมาย 30% ในปี ค.ศ. 2030 ก็น่าจะเป็นไปได้
แต่คำถามคือ เป้าหมายนี้สอดคล้องกับการจำกัดอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกไม่ให้สูงเกิน 1.5 หรือ 2 องศาเซลเซียสหรือไม่
สถาบันด้านภูมิอากาศศาสตร์ Climate Analytics ซึ่งประกอบด้วยนักวิทยาศาสตร์จากประเทศเยอรมนี สหรัฐอเมริกา และออสเตรเลีย ได้จัดทำโครงการ The Climate Action Tracker (CAT) เพื่อประเมินเป้าหมายและแผนการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของนานาประเทศว่าสอดคล้องกับเป้าหมายตามความตกลงปารีสมากน้อยแค่ไหน พร้อมกับให้คำแนะนำที่เหมาะสม
CAT แบ่งระดับการประเมินเป็น
1.5 ํC Paris Agreement Compatible - สอดคล้องกับการจำกัดอุณหภูมิไม่ให้สูงขึ้นเกิน 1.5 องศาเซลเซียส
Almost Sufficient - เกือบจะสอดคล้อง แค่ปรับปรุงบางประการก็จะสอดคล้อง
Insufficient - ต้องปรับปรุงอย่างมากเพื่อให้สอดคล้อง
Highly Insufficient - ไม่สอดคล้อง และแผนที่วางไว้จะปล่อยก๊าซเรือนกระจกมากขึ้น แทนที่จะลดลง
Critical Insufficient - ความมุ่งมั่นมีน้อย และไม่สอดคล้องอย่างสิ้นเชิง
ผลการประเมินสำหรับแผนที่นำทางฯ ของประเทศไทยอยู่ในกลุ่มล่างสุด คือ Critical Insufficient
CAT วิจารณ์ว่าแผนของไทยไม่ได้กำหนดเป้าหมายแยกตามภาคส่วนที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจก ที่สำคัญคือไม่ได้อธิบายด้วยว่า ทำไมเป้าหมายที่ตั้งไว้จึงสอดคล้องกับความตกลงปารีส คำแนะนำของ CAT คือเป้าหมายการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกต้องเพิ่มจาก 30% เป็น 57% ภายในปี ค.ศ. 2030 เรียกว่าเกือบสองเท่าจากที่ตั้งเป้าหมายไว้
รายงาน NDC ของไทยที่ส่งในปี ค.ศ. 2022 ประกาศจะบรรลุเป้าหมาย net zero ในปี ค.ศ. 2065 และความเป็นกลางทางคาร์บอน - carbon neutrality ในปี ค.ศ. 2050 (เพิ่มศัพท์ใหม่อีกคำ carbon neutrality หมายถึงการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สุทธิเป็นศูนย์ ต่างจาก net zero ซึ่งรวมก๊าซเรือนกระจกทุกประเภท เหมือนเป็นเป้าหมายระหว่างทางก่อนจะไปถึง net zero) โดยประเทศไทยจะลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกลง 30% เมื่อเทียบกับกรณีปรกติ ภายในปี ค.ศ. 2030
ลองคิดเร็ว ๆ ก็ฟังดูดี เพราะจากปี ค.ศ. 2021 ถึง ค.ศ. 2065 ก็ประมาณ 45 ปี ทุก 10 ปีก็ต้องลดให้ได้ 22% จึงจะครบ 100% หรือถ้าเป้าหมายเป็น ค.ศ. 2050 ทุก 10 ปีก็ต้องลดราว ๆ 33% เป้าหมาย 30% ในปี ค.ศ. 2030 ก็น่าจะเป็นไปได้
แต่คำถามคือ เป้าหมายนี้สอดคล้องกับการจำกัดอุณหภูมิเฉลี่ยของโลกไม่ให้สูงเกิน 1.5 หรือ 2 องศาเซลเซียสหรือไม่
สถาบันด้านภูมิอากาศศาสตร์ Climate Analytics ซึ่งประกอบด้วยนักวิทยาศาสตร์จากประเทศเยอรมนี สหรัฐอเมริกา และออสเตรเลีย ได้จัดทำโครงการ The Climate Action Tracker (CAT) เพื่อประเมินเป้าหมายและแผนการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของนานาประเทศว่าสอดคล้องกับเป้าหมายตามความตกลงปารีสมากน้อยแค่ไหน พร้อมกับให้คำแนะนำที่เหมาะสม
CAT แบ่งระดับการประเมินเป็น
1.5 ํC Paris Agreement Compatible - สอดคล้องกับการจำกัดอุณหภูมิไม่ให้สูงขึ้นเกิน 1.5 องศาเซลเซียส
Almost Sufficient - เกือบจะสอดคล้อง แค่ปรับปรุงบางประการก็จะสอดคล้อง
Insufficient - ต้องปรับปรุงอย่างมากเพื่อให้สอดคล้อง
Highly Insufficient - ไม่สอดคล้อง และแผนที่วางไว้จะปล่อยก๊าซเรือนกระจกมากขึ้น แทนที่จะลดลง
Critical Insufficient - ความมุ่งมั่นมีน้อย และไม่สอดคล้องอย่างสิ้นเชิง
ผลการประเมินสำหรับแผนที่นำทางฯ ของประเทศไทยอยู่ในกลุ่มล่างสุด คือ Critical Insufficient
CAT วิจารณ์ว่าแผนของไทยไม่ได้กำหนดเป้าหมายแยกตามภาคส่วนที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจก ที่สำคัญคือไม่ได้อธิบายด้วยว่า ทำไมเป้าหมายที่ตั้งไว้จึงสอดคล้องกับความตกลงปารีส คำแนะนำของ CAT คือเป้าหมายการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกต้องเพิ่มจาก 30% เป็น 57% ภายในปี ค.ศ. 2030 เรียกว่าเกือบสองเท่าจากที่ตั้งเป้าหมายไว้
ประเทศต่าง ๆ ตามการประเมินของ CAT พบว่าไม่มีประเทศใดสอดคล้องกับการจำกัดอุณหภูมิไม่ให้สูงขึ้นเกิน 1.5 องศาเซลเซียส
CAT ยังประเมินด้วยว่าถ้าทำตามแผนที่ไทยวางไว้ในปี ค.ศ. 2030 แทนที่ไทยจะปล่อยก๊าซเรือนกระจกลดลงแต่กลับจะเพิ่มขึ้น 17-22% เมื่อเทียบกับการปล่อยในปี ค.ศ. 2021 แถมด้วยว่า (เหมือนจะแอบเหน็บ) ถ้าประเทศอื่น ๆ เดินตามรอยประเทศไทย โลกจะร้อนขึ้นถึง 4 องศาเซลเซียส
แต่ไทยไม่ได้ถูกจับมายืนนอกห้องคนเดียว ในกลุ่มที่ถูกประเมินไว้ย่ำแย่สุด หรือ Critical Insufficient ตอนนี้มีอยู่อีกหกประเทศ (ข้อมูล เมษายน ค.ศ. 2023) คือ อิหร่าน เม็กซิโก รัสเซีย สิงคโปร์ ตุรกี และเวียดนาม ส่วนประเทศอื่น ๆ อยู่ในกลุ่มแย่น้อยกว่า หรือเกือบผ่าน และยังไม่มีประเทศใดเลยที่มีเป้าหมายและแผนสอดคล้องกับ 1.5 องศาเซลเซียส ถ้าไม่ลืมรายงานของ IPCC ที่กล่าวไปแล้วก็แสดงทิศทางไม่น่าพึงพอใจทำนองเดียวกัน
จากการประเมิน ณ ขณะนี้ (ค.ศ. 2023) เป้าหมายตามความตกลงปารีสก็ดูน่าจะเป็นหมัน
หากบริษัทชั้นนำ องค์กร อุตสาหกรรมต่าง ๆ ประกาศ net zero ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกโดยอิงตามแผน NDC ของประเทศไทย ก็จะเป็นเพียงตู้รถไฟในขบวนรถไฟที่กำลังวิ่งไปผิดเส้นทาง ออกห่างจากจุดหมายที่ต้องการไปถึง
ภาพลวงตาของคำว่า ยั่งยืน, net zero, carbon neutrality กลับมาอีกครั้ง เพราะเมื่อตัดสินที่สถานีปลายทาง อุณหภูมิเฉลี่ยของโลกกำลังมุ่งหน้าไปไกลกว่า 1.5 องศาเซลเซียส แทบจะแน่นอน
แต่ไทยไม่ได้ถูกจับมายืนนอกห้องคนเดียว ในกลุ่มที่ถูกประเมินไว้ย่ำแย่สุด หรือ Critical Insufficient ตอนนี้มีอยู่อีกหกประเทศ (ข้อมูล เมษายน ค.ศ. 2023) คือ อิหร่าน เม็กซิโก รัสเซีย สิงคโปร์ ตุรกี และเวียดนาม ส่วนประเทศอื่น ๆ อยู่ในกลุ่มแย่น้อยกว่า หรือเกือบผ่าน และยังไม่มีประเทศใดเลยที่มีเป้าหมายและแผนสอดคล้องกับ 1.5 องศาเซลเซียส ถ้าไม่ลืมรายงานของ IPCC ที่กล่าวไปแล้วก็แสดงทิศทางไม่น่าพึงพอใจทำนองเดียวกัน
จากการประเมิน ณ ขณะนี้ (ค.ศ. 2023) เป้าหมายตามความตกลงปารีสก็ดูน่าจะเป็นหมัน
หากบริษัทชั้นนำ องค์กร อุตสาหกรรมต่าง ๆ ประกาศ net zero ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกโดยอิงตามแผน NDC ของประเทศไทย ก็จะเป็นเพียงตู้รถไฟในขบวนรถไฟที่กำลังวิ่งไปผิดเส้นทาง ออกห่างจากจุดหมายที่ต้องการไปถึง
ภาพลวงตาของคำว่า ยั่งยืน, net zero, carbon neutrality กลับมาอีกครั้ง เพราะเมื่อตัดสินที่สถานีปลายทาง อุณหภูมิเฉลี่ยของโลกกำลังมุ่งหน้าไปไกลกว่า 1.5 องศาเซลเซียส แทบจะแน่นอน
วิกฤตการทำลายป่าธรรมชาติ แต่ส่งเสริมการปลูกต้นไม้ไม่กี่ชนิดแทน ทำลายทั้งแหล่งกักเก็บคาร์บอนที่มีความยั่งยืนและความหลากหลายทางชีวภาพ
ภาพ : Unsplash/Matt Palmer
ภาพ : Unsplash/Matt Palmer
ฟอก
เขียว
เขียว
ผู้อ่านอาจสงสัยว่าการรณรงค์รักษ์โลกต่าง ๆ ที่ผ่านมาไม่มีส่วนช่วยลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเลยหรืออุตส่าห์ใช้ถุงผ้า พกขวดน้ำ ไม่เอาหลอด ไม่เอาถุงพลาสติกไม่เอากล่องโฟม ลดขยะ แยกขยะ ใช้ของแบบคุ้มค่าใช้ของมือสอง ใช้ของรีไซเคิล ใช้อุปกรณ์ประหยัดไฟ ขี่จักรยาน นั่งรถไฟฟ้า นั่งรถสาธารณะ ปลูกต้นไม้ ประหยัดน้ำ ลดขยะอาหาร ไม่กินเนื้อ กินข้าวอินทรีย์ กินพืชผักตามฤดูกาล ฯลฯ
ผู้เขียนเชื่อว่ามีแน่นอน และเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ ถ้าทุกคนทำได้ แต่ปัญหาโลกร้อนต้องการมากกว่าพฤติกรรมเชิงบวกของแต่ละคน
หากมองแง่ร้าย การรณรงค์ของรัฐหรือองค์กรต่าง ๆ ว่าให้ทุกคนช่วยกันรักษ์โลก กลับสร้างมายาคติของการแก้ปัญหา โดยผลักความรับผิดชอบมาให้ประชาชน ทั้งที่ภาครัฐและภาคธุรกิจอุตสาหกรรมต่างหากควรเป็นผู้รับผิดชอบตัวหลักของการปล่อยก๊าซเรือนกระจก และมีศักยภาพที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้มากกว่า
วันนี้เราเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงมากขึ้นจากภาคธุรกิจอุตสาหกรรม เพราะมีสินค้าและผลิตภัณฑ์ที่ประกาศหรือติดฉลากว่า “เขียว” “กรีน” “เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม” “ลดโลกร้อน” “ลดคาร์บอนฟุตพรินท์” ออกมาตอบสนองกระแสตลาดทั่วโลกที่สนใจความยั่งยืน
ผู้เขียนเชื่อว่ามีแน่นอน และเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ ถ้าทุกคนทำได้ แต่ปัญหาโลกร้อนต้องการมากกว่าพฤติกรรมเชิงบวกของแต่ละคน
หากมองแง่ร้าย การรณรงค์ของรัฐหรือองค์กรต่าง ๆ ว่าให้ทุกคนช่วยกันรักษ์โลก กลับสร้างมายาคติของการแก้ปัญหา โดยผลักความรับผิดชอบมาให้ประชาชน ทั้งที่ภาครัฐและภาคธุรกิจอุตสาหกรรมต่างหากควรเป็นผู้รับผิดชอบตัวหลักของการปล่อยก๊าซเรือนกระจก และมีศักยภาพที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้มากกว่า
วันนี้เราเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงมากขึ้นจากภาคธุรกิจอุตสาหกรรม เพราะมีสินค้าและผลิตภัณฑ์ที่ประกาศหรือติดฉลากว่า “เขียว” “กรีน” “เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม” “ลดโลกร้อน” “ลดคาร์บอนฟุตพรินท์” ออกมาตอบสนองกระแสตลาดทั่วโลกที่สนใจความยั่งยืน
หนึ่งในการรณรงค์เรื่องโลกร้อน คือการยุติการใช้ถ่านหิน ซึ่งเป็นแหล่งใหญ่ของการปล่อยก๊าซเรือนกระจก
ภาพ : Unsplash/Markus Spiske
ภาพ : Unsplash/Markus Spiske
ผู้บริโภคสายรักษ์โลกก็ดีใจ แต่คงต้องตั้งสติกันนิดหนึ่งเพราะเป็นเรื่องยากมากที่จะรับประกันได้ว่าสินค้าไหนกรีนจริงหรือไม่จริง
ศัพท์ที่ควรทดไว้ในใจคือ “การฟอกเขียว” - greenwashing หมายถึงการสร้างภาพลักษณ์ของบริษัทหรือองค์กรว่าใส่ใจสิ่งแวดล้อมและความยั่งยืน เมื่อตรวจสอบกันจริง ๆ สินค้าหรือองค์กรนั้นอาจลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมได้แค่บางส่วนหรือบางแง่มุมเล็ก ๆ ขณะยังสร้างผลกระทบด้านอื่น ๆ อีกมาก เข้าทำนองใช้คำโฆษณาโต ๆ โม้มากกว่าที่ทำได้จริง แย่กว่านั้นคือสิ่งที่กล่าวอ้างยังไม่ได้รับการตรวจสอบจากหน่วยงานที่น่าเชื่อถือ
หากไม่ฉุกคิด เราก็จะหลงเชื่อว่าได้มีส่วนช่วยแก้ปัญหาโลกร้อนและสิ่งแวดล้อม สินค้านั้นดี บริษัทนั้นเป็นคนดีที่เราน่าสนับสนุนสินค้าเขาต่อไป
ต้นปี ค.ศ. 2023 สถาบัน New Climate รายงานการตรวจสอบบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลก 24 บริษัทที่ประกาศตัวว่าเป็นผู้นำด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและ net zero โดย 24 บริษัทนี้รวมกันปล่อยก๊าซเรือนกระจกคิดเป็น 4% ของทั้งโลกในปี ค.ศ. 2019
ผลการตรวจสอบคือมีถึง 15 บริษัทที่กลยุทธ์การลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเชื่อถือได้น้อยถึงน้อยมากเกือบทั้ง 24 บริษัทห่างไกลจากเป้าหมายที่ตั้งไว้ในปี ค.ศ. 2030 และมีเพียง 5 บริษัทที่อาจบรรลุเป้าหมายลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ถึง 90% ตามปีที่บริษัทตั้งไว้ว่าจะเป็น net zero แต่เมื่อถึงปลายทางทั้ง 24 บริษัท น่าจะลดรวมกันได้แค่ 36% เท่านั้น
ศัพท์ที่ควรทดไว้ในใจคือ “การฟอกเขียว” - greenwashing หมายถึงการสร้างภาพลักษณ์ของบริษัทหรือองค์กรว่าใส่ใจสิ่งแวดล้อมและความยั่งยืน เมื่อตรวจสอบกันจริง ๆ สินค้าหรือองค์กรนั้นอาจลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมได้แค่บางส่วนหรือบางแง่มุมเล็ก ๆ ขณะยังสร้างผลกระทบด้านอื่น ๆ อีกมาก เข้าทำนองใช้คำโฆษณาโต ๆ โม้มากกว่าที่ทำได้จริง แย่กว่านั้นคือสิ่งที่กล่าวอ้างยังไม่ได้รับการตรวจสอบจากหน่วยงานที่น่าเชื่อถือ
หากไม่ฉุกคิด เราก็จะหลงเชื่อว่าได้มีส่วนช่วยแก้ปัญหาโลกร้อนและสิ่งแวดล้อม สินค้านั้นดี บริษัทนั้นเป็นคนดีที่เราน่าสนับสนุนสินค้าเขาต่อไป
ต้นปี ค.ศ. 2023 สถาบัน New Climate รายงานการตรวจสอบบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลก 24 บริษัทที่ประกาศตัวว่าเป็นผู้นำด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและ net zero โดย 24 บริษัทนี้รวมกันปล่อยก๊าซเรือนกระจกคิดเป็น 4% ของทั้งโลกในปี ค.ศ. 2019
ผลการตรวจสอบคือมีถึง 15 บริษัทที่กลยุทธ์การลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเชื่อถือได้น้อยถึงน้อยมากเกือบทั้ง 24 บริษัทห่างไกลจากเป้าหมายที่ตั้งไว้ในปี ค.ศ. 2030 และมีเพียง 5 บริษัทที่อาจบรรลุเป้าหมายลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ถึง 90% ตามปีที่บริษัทตั้งไว้ว่าจะเป็น net zero แต่เมื่อถึงปลายทางทั้ง 24 บริษัท น่าจะลดรวมกันได้แค่ 36% เท่านั้น
โปสเตอร์ความรู้เรื่อง Net Zero ของโครงการ Care the Bear ที่ดำเนินงานโดยตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย
https://climate.setsocialimpact.com/carethebear/article/detail/28
https://climate.setsocialimpact.com/carethebear/article/detail/28
ปัญหาการฟอกเขียวทำให้กลุ่มผู้เชี่ยวชาญระดับสูงด้านความมุ่งมั่นในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเป็นศูนย์ของสหประชาชาติ (UN High - Level Expert Group on the Net Zero Emissions Commitments) ต้องออกรายงานเมื่อปลายปีที่แล้ว (ค.ศ. 2022) ชื่อ “Integrity Matters : Net Zero Commitments by Businesses, Financial Institutions, Cities and Regions” เพื่อขีดวงล้อมการฟอกเขียวขององค์กรต่าง ๆ ที่ไม่ใช่ภาครัฐ
แคเทอรีน แม็กเคนนา (Catherine McKenna) ประธานกลุ่มผู้เชี่ยวชาญฯ กล่าวว่า “ขณะนี้โลกไม่อาจยอมรับความล่าช้า การแก้ตัว หรือการฟอกเขียวได้อีก”
ส่วน อันโตนิโอ กูเตอร์เรส (Antonio Guterres) เลขาธิการสหประชาชาติคนปัจจุบันประกาศว่า “เราต้องไม่ยอมรับการฟอกเขียวเรื่อง net zero” และเรียกร้องให้กลุ่มประเทศที่พัฒนาแล้ว “หยุดเสพติดเชื้อเพลิงฟอสซิล”
แคเทอรีน แม็กเคนนา (Catherine McKenna) ประธานกลุ่มผู้เชี่ยวชาญฯ กล่าวว่า “ขณะนี้โลกไม่อาจยอมรับความล่าช้า การแก้ตัว หรือการฟอกเขียวได้อีก”
ส่วน อันโตนิโอ กูเตอร์เรส (Antonio Guterres) เลขาธิการสหประชาชาติคนปัจจุบันประกาศว่า “เราต้องไม่ยอมรับการฟอกเขียวเรื่อง net zero” และเรียกร้องให้กลุ่มประเทศที่พัฒนาแล้ว “หยุดเสพติดเชื้อเพลิงฟอสซิล”
กราฟิกแสดงบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลก 24 บริษัท ในรายงานของ New Climate มีเพียง 5 บริษัทที่สามารถจะบรรลุเป้าหมายลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเป็นศูนย์ที่ 90% และมีถึง 15 บริษัท ที่การจะบรรลุเป้าหมายนั้นต่ำเกินประเมิน 24 บริษัทที่อยู่ในรายงานนี้ ได้แก่ Ahold Delhaize, Amazon, American Airlines, Arcelor Mittal, Apple, Carrfour, Deutsche Post DHL, Fast Retailing, Foxconn, Google, H&M Group, Holcim, Inditex, JBS, Maersk, Mercedes-Benz, Microsoft, Nestle , Pepsico, Samsung, Stellantis, Thyssenkrupp, Volkswagen และ Walmart
https://newclimate.org/resources/publications/corporate-climate-responsibility-monitor-2023
https://newclimate.org/resources/publications/corporate-climate-responsibility-monitor-2023
ภาวะโลกร้อนใน 4 กราฟ
ข้อมูลและภาพ : เว็บไซต์ Climate Science, Risk&Solutions
ในนามของ
“การพัฒนา”
และ “เทคโนโลยี”
“การพัฒนา”
และ “เทคโนโลยี”
การเดินสู่เป้าหมาย net zero ต้องใช้สองขา
ขาหนึ่ง คือหาเทคโนโลยีลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกให้มากที่สุด แต่ทุกคนรู้ดีว่าทำอย่างไรก็ไม่มีทางลดลงจนเป็นศูนย์ จึงต้องพึ่งอีกขา คือการดูดซับก๊าซเรือนกระจกที่ปล่อยสู่อากาศ เอากลับมาเก็บกักไว้ที่ไหนสักแห่ง เพื่อให้ผลลัพธ์สุทธิเท่ากับศูนย์
ถ้าขาเป๋ - ดูดซับเองไม่ได้ ก็ต้องหาทาง “ชดเชย” คือไปขอซื้อการเก็บกักก๊าซเรือนกระจกจากคนอื่นที่ทำได้ กลายเป็นตลาดซื้อขายกันตามเศรษฐกิจทุนนิยม
(carbon neutrality สามารถซื้อชดเชยได้เลย แต่ net zero ต้องลดให้ได้ 90% ที่เหลือจึงซื้อชดเชยได้)
จะเห็นว่า “สุทธิ” ก็คือตัวเลขทางบัญชีนั่นเอง มีรายการบวกและรายการลบ ซึ่งน่าคิดว่าอะไรที่เป็นตัวเลขจากการคำนวณก็มีโอกาสคลาดเคลื่อน ตั้งแต่ระดับยอมรับได้ ผิดเพี้ยนไปมาก หรือถึงขั้นโกงตัวเลข เช่นเดียวกับการตกแต่งบัญชีทางธุรกิจที่ทุกหน่วยงานทำกันเป็นปรกติ จนบางครั้งก็สร้างวิกฤตเศรษฐกิจระดับโลก
หากแต่ละหน่วยย่อยบวกลบผิด ผลรวมบัญชีของหน่วยใหญ่ก็ยิ่งเพี้ยนจากความจริงกันไปใหญ่
เราคงไม่อาจให้มนุษย์มารับรองและเออออกันเองว่ามาถูกทาง คำนวณถูกต้อง หรือหลอกตัวเองว่าฉันทำโน่นทำนี่อย่างดีแล้ว แต่คงต้องสดับฟังเสียงจากผู้พิพากษาตัวจริง คือ mother earth - พระแม่โลก
จากเสียงเคาะดังของอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้น และเสียงตวาดก้องของภัยธรรมชาติ
บทความนี้ไล่เรียงความพยายามที่ดูจะล้มเหลวของการรับมือกับปัญหาโลกร้อน จากระดับนานาชาติ ระดับประเทศ จนถึงระดับองค์กรและบริษัท ซึ่งชวนให้หดหู่อย่างแท้จริงสำหรับใครก็ตามที่ใส่ใจ เป็นข้อเท็จจริงอีกด้านที่น่าขบคิด เพราะวันนี้เรากำลังอยู่บนทางสองแพร่งของเส้นทางสู่อนาคต
เส้นทางหนึ่งคือการมอบอนาคตไว้กับความเชื่อมั่นใน“พระเจ้าเทคโนโลยี” ที่ยังมาไม่ถึง ส่วนอีกเส้นทางคือการยอมศิโรราบแก่ “พระเจ้าธรรมชาติ”
พวกเราเป็นมนุษย์ยุคอุตสาหกรรมซึ่งเสพติดเชื้อเพลิงฟอสซิลจนยากเกินกว่าจะเลิก ทุกอย่างรอบตัวในสังคมทันสมัยได้มาจากการพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี โดยอาศัยเชื้อเพลิงฟอสซิลคือ น้ำมัน ถ่านหิน ก๊าซธรรมชาติ เป็นทรัพยากรรากฐาน มอบความสะดวกสบายที่เรียกว่า “คุณภาพชีวิต” ทั้งไฟฟ้า อินเทอร์เน็ต โทรศัพท์มือถือ วัสดุจากพลาสติกนานาชนิด ตึกอาคารคอนกรีตจากปูนซีเมนต์และเหล็ก อาหารจากอุตสาหกรรมเกษตร ฯลฯ
ขาหนึ่ง คือหาเทคโนโลยีลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกให้มากที่สุด แต่ทุกคนรู้ดีว่าทำอย่างไรก็ไม่มีทางลดลงจนเป็นศูนย์ จึงต้องพึ่งอีกขา คือการดูดซับก๊าซเรือนกระจกที่ปล่อยสู่อากาศ เอากลับมาเก็บกักไว้ที่ไหนสักแห่ง เพื่อให้ผลลัพธ์สุทธิเท่ากับศูนย์
ถ้าขาเป๋ - ดูดซับเองไม่ได้ ก็ต้องหาทาง “ชดเชย” คือไปขอซื้อการเก็บกักก๊าซเรือนกระจกจากคนอื่นที่ทำได้ กลายเป็นตลาดซื้อขายกันตามเศรษฐกิจทุนนิยม
(carbon neutrality สามารถซื้อชดเชยได้เลย แต่ net zero ต้องลดให้ได้ 90% ที่เหลือจึงซื้อชดเชยได้)
จะเห็นว่า “สุทธิ” ก็คือตัวเลขทางบัญชีนั่นเอง มีรายการบวกและรายการลบ ซึ่งน่าคิดว่าอะไรที่เป็นตัวเลขจากการคำนวณก็มีโอกาสคลาดเคลื่อน ตั้งแต่ระดับยอมรับได้ ผิดเพี้ยนไปมาก หรือถึงขั้นโกงตัวเลข เช่นเดียวกับการตกแต่งบัญชีทางธุรกิจที่ทุกหน่วยงานทำกันเป็นปรกติ จนบางครั้งก็สร้างวิกฤตเศรษฐกิจระดับโลก
หากแต่ละหน่วยย่อยบวกลบผิด ผลรวมบัญชีของหน่วยใหญ่ก็ยิ่งเพี้ยนจากความจริงกันไปใหญ่
เราคงไม่อาจให้มนุษย์มารับรองและเออออกันเองว่ามาถูกทาง คำนวณถูกต้อง หรือหลอกตัวเองว่าฉันทำโน่นทำนี่อย่างดีแล้ว แต่คงต้องสดับฟังเสียงจากผู้พิพากษาตัวจริง คือ mother earth - พระแม่โลก
จากเสียงเคาะดังของอุณหภูมิที่เพิ่มสูงขึ้น และเสียงตวาดก้องของภัยธรรมชาติ
บทความนี้ไล่เรียงความพยายามที่ดูจะล้มเหลวของการรับมือกับปัญหาโลกร้อน จากระดับนานาชาติ ระดับประเทศ จนถึงระดับองค์กรและบริษัท ซึ่งชวนให้หดหู่อย่างแท้จริงสำหรับใครก็ตามที่ใส่ใจ เป็นข้อเท็จจริงอีกด้านที่น่าขบคิด เพราะวันนี้เรากำลังอยู่บนทางสองแพร่งของเส้นทางสู่อนาคต
เส้นทางหนึ่งคือการมอบอนาคตไว้กับความเชื่อมั่นใน“พระเจ้าเทคโนโลยี” ที่ยังมาไม่ถึง ส่วนอีกเส้นทางคือการยอมศิโรราบแก่ “พระเจ้าธรรมชาติ”
พวกเราเป็นมนุษย์ยุคอุตสาหกรรมซึ่งเสพติดเชื้อเพลิงฟอสซิลจนยากเกินกว่าจะเลิก ทุกอย่างรอบตัวในสังคมทันสมัยได้มาจากการพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี โดยอาศัยเชื้อเพลิงฟอสซิลคือ น้ำมัน ถ่านหิน ก๊าซธรรมชาติ เป็นทรัพยากรรากฐาน มอบความสะดวกสบายที่เรียกว่า “คุณภาพชีวิต” ทั้งไฟฟ้า อินเทอร์เน็ต โทรศัพท์มือถือ วัสดุจากพลาสติกนานาชนิด ตึกอาคารคอนกรีตจากปูนซีเมนต์และเหล็ก อาหารจากอุตสาหกรรมเกษตร ฯลฯ
บทความ “Too Hot to Live : Climate Change in Thailand” เขียนโดย Owen Mulhen รายงานถึงการวิจัยที่วิเคราะห์ว่า ในปี ค.ศ. 2070 ประเทศไทยจะร้อนเท่า ๆ กับทะเลทรายซาฮารา คืออุณหภูมิเฉลี่ยตลอดทั้งปีสูงกว่า 29 องศาเซลเซียส
ภาพ : https://earth.org/data_visualization/
too-hot-to-live-in/
ภาพ : https://earth.org/data_visualization/
too-hot-to-live-in/
เราเชื่อว่าสังคมบริโภคนิยมจะพัฒนาและเติบโตต่อไปเรื่อย ๆ อย่างที่เป็นมาในช่วง 100 ปี ปัญหาทุกเปลาะแก้ได้ด้วยเทคโนโลยี ทั้งนวัตกรรมใหม่ด้านพลังงานที่จะมาปฏิวัติสังคมแทนที่เชื้อเพลิงฟอสซิลอย่างหมดจด และเทคโนโลยีการดูดซับและกักเก็บคาร์บอนหรือก๊าซเรือนกระจก ซึ่งทั่วโลกกำลังลงทุนแข่งขันกันเพื่อเร่งวิจัยและพัฒนาในนามของ “ธุรกิจแห่งอนาคต” และเก็ง “กำไร” จากอุตสาหกรรมใหม่ที่เรียกว่า New S-Curve
ทั้งหมดนี้ยังไม่มีใครรับรองว่าจะสำเร็จและช่วยผ่อนเบาหายนะจากธรรมชาติได้ทันการ
เราเหมือนนักพนันที่ไม่มีไพ่เด็ดอะไรอื่นอีกในมือ นอกจากเสี่ยงดวงกับเทคโนโลยีที่ยังไม่เกิดขึ้น
ระหว่างทางนี้เราซื้อเวลาด้วยการใช้ไพ่การ์ดพลังงานแสงอาทิตย์ พลังงานลม ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกลงเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังต้องถือไพ่อีแก่กินน้ำไว้ในมือ คือเผาน้ำมันและถ่านหินต่อไป และทางเดียวที่ทุกคนจะเอาตัวรอดเฉพาะหน้าในรอบนี้ คือการหยิบไพ่ “ปลูกป่า” ซึ่งต้องแลกกับการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ เพราะการปลูกต้นไม้ให้ดูดซับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ อาจต้องเน้นต้นไม้โตเร็วไม่กี่ชนิด ขณะที่การทำลายความหลากหลายทางชีวภาพ กำลังนำไปสู่การล่มสลายของระบบนิเวศ และการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ของสิ่งมีชีวิต ซึ่งสร้างวิกฤตรุนแรงไม่แพ้โลกร้อน
ธรรมชาติมีขีดจำกัด เมื่อข้ามผ่านไปแล้วจะเข้าสู่สมดุลใหม่ สภาพแวดล้อมใหม่ ระบบนิเวศใหม่ สิ่งมีชีวิตใหม่ ๆ จะวิวัฒนาการเข้าแทนที่สิ่งมีชีวิตในโลกเก่า เช่นเดียวกับอุกกาบาตเมื่อ 65 ล้านปีก่อนที่ทำลายไดโนเสาร์ไปจนหมด แต่ก็เปิดทางให้สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กวิวัฒนาการมาเป็นมนุษย์
กบพากันว่ายวนในหม้อต้ม คิดว่ายังมีเวลาอีกนานหลายปีตามอายุขัยของตัวเอง
ทั้งหมดนี้ยังไม่มีใครรับรองว่าจะสำเร็จและช่วยผ่อนเบาหายนะจากธรรมชาติได้ทันการ
เราเหมือนนักพนันที่ไม่มีไพ่เด็ดอะไรอื่นอีกในมือ นอกจากเสี่ยงดวงกับเทคโนโลยีที่ยังไม่เกิดขึ้น
ระหว่างทางนี้เราซื้อเวลาด้วยการใช้ไพ่การ์ดพลังงานแสงอาทิตย์ พลังงานลม ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกลงเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังต้องถือไพ่อีแก่กินน้ำไว้ในมือ คือเผาน้ำมันและถ่านหินต่อไป และทางเดียวที่ทุกคนจะเอาตัวรอดเฉพาะหน้าในรอบนี้ คือการหยิบไพ่ “ปลูกป่า” ซึ่งต้องแลกกับการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ เพราะการปลูกต้นไม้ให้ดูดซับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ อาจต้องเน้นต้นไม้โตเร็วไม่กี่ชนิด ขณะที่การทำลายความหลากหลายทางชีวภาพ กำลังนำไปสู่การล่มสลายของระบบนิเวศ และการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ของสิ่งมีชีวิต ซึ่งสร้างวิกฤตรุนแรงไม่แพ้โลกร้อน
ธรรมชาติมีขีดจำกัด เมื่อข้ามผ่านไปแล้วจะเข้าสู่สมดุลใหม่ สภาพแวดล้อมใหม่ ระบบนิเวศใหม่ สิ่งมีชีวิตใหม่ ๆ จะวิวัฒนาการเข้าแทนที่สิ่งมีชีวิตในโลกเก่า เช่นเดียวกับอุกกาบาตเมื่อ 65 ล้านปีก่อนที่ทำลายไดโนเสาร์ไปจนหมด แต่ก็เปิดทางให้สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กวิวัฒนาการมาเป็นมนุษย์
กบพากันว่ายวนในหม้อต้ม คิดว่ายังมีเวลาอีกนานหลายปีตามอายุขัยของตัวเอง
แต่หากเทียบกับอายุขัยของโลกที่ดำรงอยู่มานานหลายพันล้านปี เพียงชั่วกะพริบตา หม้อน้ำก็เดือด
ความเสี่ยงจากการเพิ่มขึ้น
ของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลก
1.5-2 องศาเซลเซียส
ของอุณหภูมิเฉลี่ยของโลก
1.5-2 องศาเซลเซียส
1.5 องศาเซลเซียส
(จากซ้ายไปขวา)
มหาสมุทรอาร์กติกปราศจากน้ำแข็งหน้าร้อนในทุก 100 ปี
ทรัพยากรทางทะเลลดลงเพิ่มขึ้นอีกจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
น้ำท่วมเพิ่มขึ้น 100%
แนวปะการังทั่วโลกจะหายไป 70-90%
ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น 48 เซนติเมตรภายในปี ค.ศ. 2100
ส่งผลกระทบต่อคนกว่า 46 ล้านคน
ผู้อาศัยในเมือง 350 ล้านคนเผชิญกับภัยแล้งรุนแรง
ภายในปี ค.ศ. 2100
ประเทศรายได้ต่ำจะประสบปัญหาเศรษฐกิจยิ่งขึ้นอีก
เมื่ออุณหภูมิเพิ่มจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
ทุก 5 ปีจะมีผู้เผชิญคลื่นความร้อนรุนแรง 1 พันล้านคน
ประเทศเขตร้อนจะผลิตธัญพืชได้ลดลง
6% ของแมลง 8% ของพืช 4% ของสัตว์มีกระดูกสันหลัง
จะสูญเสียถิ่นอาศัยไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง
มหาสมุทรอาร์กติกปราศจากน้ำแข็งหน้าร้อนในทุก 100 ปี
ทรัพยากรทางทะเลลดลงเพิ่มขึ้นอีกจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
น้ำท่วมเพิ่มขึ้น 100%
แนวปะการังทั่วโลกจะหายไป 70-90%
ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น 48 เซนติเมตรภายในปี ค.ศ. 2100
ส่งผลกระทบต่อคนกว่า 46 ล้านคน
ผู้อาศัยในเมือง 350 ล้านคนเผชิญกับภัยแล้งรุนแรง
ภายในปี ค.ศ. 2100
ประเทศรายได้ต่ำจะประสบปัญหาเศรษฐกิจยิ่งขึ้นอีก
เมื่ออุณหภูมิเพิ่มจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
ทุก 5 ปีจะมีผู้เผชิญคลื่นความร้อนรุนแรง 1 พันล้านคน
ประเทศเขตร้อนจะผลิตธัญพืชได้ลดลง
6% ของแมลง 8% ของพืช 4% ของสัตว์มีกระดูกสันหลัง
จะสูญเสียถิ่นอาศัยไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง
2 องศาเซลเซียส
(จากซ้ายไปขวา)
มหาสมุทรอาร์กติกปราศจากน้ำแข็งหน้าร้อนในทุก 10 ปี
ทรัพยากรทางทะเลลดลงเพิ่มขึ้นอีกจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
น้ำท่วมเพิ่มขึ้น 170%
แนวปะการังทั่วโลกจะหายไปมากกว่า 99%
ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น 56 เซนติเมตรภายในปี ค.ศ. 2100
ส่งผลกระทบต่อคนกว่า 49 ล้านคน
ผู้อาศัยในเมือง 410 ล้านคนเผชิญกับภัยแล้งรุนแรง
ภายในปี ค.ศ. 2100
ประเทศรายได้ต่ำจะประสบปัญหาเศรษฐกิจยิ่งขึ้นอีก
เมื่ออุณหภูมิเพิ่มจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
ทุก 5 ปีจะมีผู้เผชิญคลื่นความร้อนรุนแรง 2.7 พันล้านคน
ประเทศเขตร้อนจะผลิตธัญพืชได้ลดลง
18% ของแมลง 16% ของพืช 8% ของสัตว์มีกระดูกสันหลัง
จะสูญเสียถิ่นอาศัยไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง
มหาสมุทรอาร์กติกปราศจากน้ำแข็งหน้าร้อนในทุก 10 ปี
ทรัพยากรทางทะเลลดลงเพิ่มขึ้นอีกจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
น้ำท่วมเพิ่มขึ้น 170%
แนวปะการังทั่วโลกจะหายไปมากกว่า 99%
ระดับน้ำทะเลสูงขึ้น 56 เซนติเมตรภายในปี ค.ศ. 2100
ส่งผลกระทบต่อคนกว่า 49 ล้านคน
ผู้อาศัยในเมือง 410 ล้านคนเผชิญกับภัยแล้งรุนแรง
ภายในปี ค.ศ. 2100
ประเทศรายได้ต่ำจะประสบปัญหาเศรษฐกิจยิ่งขึ้นอีก
เมื่ออุณหภูมิเพิ่มจาก 1.5 เป็น 2 องศาเซลเซียส
ทุก 5 ปีจะมีผู้เผชิญคลื่นความร้อนรุนแรง 2.7 พันล้านคน
ประเทศเขตร้อนจะผลิตธัญพืชได้ลดลง
18% ของแมลง 16% ของพืช 8% ของสัตว์มีกระดูกสันหลัง
จะสูญเสียถิ่นอาศัยไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง
ภาพกราฟิกจัดทำโดย World Wildlife Fund (WWF)
เปรียบเทียบความเสี่ยงจากภาวะโลกร้อนที่สูงขึ้น 1.5 องศาเซลเซียส และ 2 องศาเซลเซียส อ้างอิงข้อมูลของ IPCC
(https://wwf.panda.org/discover/our_focus/climate_and_energy_practice/ipcc152/)
เปรียบเทียบความเสี่ยงจากภาวะโลกร้อนที่สูงขึ้น 1.5 องศาเซลเซียส และ 2 องศาเซลเซียส อ้างอิงข้อมูลของ IPCC
(https://wwf.panda.org/discover/our_focus/climate_and_energy_practice/ipcc152/)
“อันตรายที่แท้จริงไม่ใช่การไม่ลงมือทำ อันตรายที่แท้จริงคือเมื่อนักการเมืองและผู้บริหารองค์กรแสร้งทำให้ดูเหมือนว่าลงมือทำแล้ว แต่แท้จริงไม่ได้ทำอะไรเลย”
เกรตา ทุนเบิร์ก
เยาวชนตัวแทนของคนรุ่นใหม่ที่ปลุกกระแสการเรียกร้องให้ผู้มีอำนาจดำเนินการเรื่องปัญหาโลกร้อนอย่างจริงจัง
เยาวชนตัวแทนของคนรุ่นใหม่ที่ปลุกกระแสการเรียกร้องให้ผู้มีอำนาจดำเนินการเรื่องปัญหาโลกร้อนอย่างจริงจัง
การละลายของแผ่นน้ำแข็ง (ice sheet) บริเวณขั้วโลกกำลังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจากภาวะโลกร้อน และนักวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถคาดการณ์ได้อย่างแม่นยำถึงการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเล ไม่ช้าก็เร็วมนุษยชาติจะต้องเผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่จะมาถึง
ภาพ : Unsplash/William Bossen
ภาพ : Unsplash/William Bossen
แหล่งข้อมูลอ้างอิง
https://climateprimer.mit.edu/climate-science/#a-brief-history-of-climate-science
https://earth.org/data_visualization/too-hot-to-live-in/
https://www.germanwatch.org/en/19777
https://theconversation.com/climate-scientists-concept-of-net-zero-is-a-dangerous-trap-157368
https://www.greenpeace.org/international/story/48180/why-net-zero-offsets-wont-solve-climate-crisis/
https://climateactiontracker.org/countries/thailand/targets/#expand_target
https://newclimate.org/resources/publications/corporate-climate-responsibility-monitor-2023
https://heatmap.news/climate/the-5-quotes-you-need-to-know-from-the-ipcc-report
https://sdg.iisd.org/news/experts-issue-guide-to-prevent-net-zero-greenwashing-by-non-state-actors/
https://www.ipcc.ch/sr15/#:~:text=Limiting%20warming%20to%201.5%C2%B0C%20implies%20reaching%20net%20zero,particularly%20methane%20(high%20confidence)
https://climateprimer.mit.edu/climate-science/#a-brief-history-of-climate-science
https://earth.org/data_visualization/too-hot-to-live-in/
https://www.germanwatch.org/en/19777
https://theconversation.com/climate-scientists-concept-of-net-zero-is-a-dangerous-trap-157368
https://www.greenpeace.org/international/story/48180/why-net-zero-offsets-wont-solve-climate-crisis/
https://climateactiontracker.org/countries/thailand/targets/#expand_target
https://newclimate.org/resources/publications/corporate-climate-responsibility-monitor-2023
https://heatmap.news/climate/the-5-quotes-you-need-to-know-from-the-ipcc-report
https://sdg.iisd.org/news/experts-issue-guide-to-prevent-net-zero-greenwashing-by-non-state-actors/
https://www.ipcc.ch/sr15/#:~:text=Limiting%20warming%20to%201.5%C2%B0C%20implies%20reaching%20net%20zero,particularly%20methane%20(high%20confidence)