พระติช นัท ฮันห์ พระสงฆ์ชาวเวียดนามผู้ล่วงลับ เขียนหนังสือเรื่อง ศิลปะแห่งการสื่อสาร (The Art of Communicating) กล่าวไว้ว่า การสื่อสารคืออาหารชนิดหนึ่ง ซึ่งไม่ได้กินทางปาก แต่ผ่านทางหู ตา และจมูก อาหารทุกอย่างที่เรารับเข้ามาล้วนมีผลต่อร่างกายและจิตใจ ไม่เชิงการเยียวยาก็เป็นพิษร้ายทำลายทั้งตัวเราและผู้อื่น

เมื่อเราพูดสิ่งดีมีประโยชน์หล่อเลี้ยงและชุบชูจิตใจ เท่ากับเรากำลังให้อาหารที่เปี่ยมด้วยความรักและความกรุณาต่อตัวเองและผู้อื่น แต่หากเราพูดหรือกระทำสิ่งที่ทำให้เกิดความเครียด โกรธกริ้ว ไม่มั่นคง ไม่ดีพอ เท่ากับเรากำลังให้อาหารแก่ความรุนแรงและความทุกข์เช่นกัน ซึ่งการสื่อสารแบบหลังนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ทั้งต่อตัวเอง ครอบครัว คนใกล้ชิด หรือที่ทำงานไปไม่รอด

การตระหนักรู้หรือสติคือสิ่งที่จะช่วยกลั่นกรองการสื่อสารของเรา หากเรามีสติรู้และใคร่ครวญอยู่เสมอว่าสิ่งที่จะสื่อสารออกไปหรือรับเข้ามาเป็นอาหารที่ดีหรือร้าย เราจะสามารถส่งสารที่ดีมีประโยชน์ หรืองดส่งสารหรือรับสารที่เปรียบเสมือนอาหารพิษได้

ในหนังสือเล่มนี้กล่าวถึงความเหงาและความโดดเดี่ยวว่าเป็นความทุกข์แห่งยุคสมัย เมื่อรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวเราก็อยากเชื่อมโยงกับผู้คน หาสิ่งมาเติมเต็มความว่างเปล่าภายในใจ เราคิดว่าการมีเพื่อนคุยจะทำให้หายเหงา และเลือกสื่อสารผ่านโทรศัพท์มือถือ แต่โทรศัพท์มือถือเป็นแค่ “ช่องทาง” การสื่อสารสิ่งสำคัญกว่าคือเนื้อหาหรือคอนเทนต์ต่างหาก

บางครั้งเราอยู่หน้าจอนาน ๆ รับข่าวสารแย่ ๆ มากมาย โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังได้รับอาหารพิษ คิดว่าเทคโนโลยีช่วยให้เราสื่อสารกันมากขึ้น แต่นั่นเป็นภาพลวงตา ทุกวันนี้เราตัดขาดจากตัวเอง สูญเสียการเชื่อมโยงกับตัวเองอย่างสิ้นเชิง เราไม่รู้ตัวว่ากำลังยืน เดิน นั่ง นอนอย่างไร

ขอแค่หยุดสิ่งที่กำลังทำ นั่งลงแล้วเชื่อมโยงกับตัวเองด้วยการรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายเรา “รู้เนื้อรู้ตัว”  บางคนดูความรู้สึกร้อน-หนาว บางคนดูลมหายใจ เมื่อหายใจเข้ากลับมาอยู่กับตัวเอง เมื่อหายใจออกปลดปล่อยความเครียด เพียงเท่านี้ก็ถือว่าได้สร้างความตระหนักรู้และเชื่อมโยงกับตัวเองแล้ว

ถ้าจะให้ลึกกว่านั้นคือรับรู้อารมณ์ ความรู้สึก และความนึกคิดของตัวเองซึ่งเหล่านี้เปรียบเสมือนการ “กลับบ้าน” ที่แท้จริง จะช่วยให้เรารู้สึกอบอุ่น มั่นคง ปลอดภัย หลังเราออกจากบ้านไปนานมาก บ้านถูกทิ้งร้าง การกลับบ้านนั้นอยู่ไม่ไกลเลย แค่นั่งและสังเกตลมหายใจ ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าเรารู้ว่าจะหายใจอย่างไร เราก็รู้ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอนอย่างไร

ที่สำคัญคือการหยุดแล้วสื่อสารกับตัวเองคือการปฏิวัติเพราะจะทำให้เราหยุดหลงทางหรืออยู่กับสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเรา และสติคือช่องทางการสื่อสารที่จะช่วยให้ร่างกายและจิตใจเราสื่อสารกันได้ เพราะขณะมีสติรู้ลมหายใจ เราจะไม่ได้พูดหรือคิด สมองจะโปร่งโล่ง เราอาจเห็นความเครียด ความเจ็บปวดตามร่างกาย ที่ไม่อาจรับรู้ได้ขณะพูดหรือคิด สติจะทำให้เราได้ยินเสียงความเจ็บปวด ความทุกข์ ความเศร้าภายในของเรา เมื่อเราหายใจเข้า-ออก กายและใจจะสื่อสารและอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ตัวอยู่ทางใจอยู่ทางดังที่เคยเป็น แต่สติจะทำให้เรารับรู้ได้ว่า “ตัวอยู่ไหนใจอยู่นั่น”

พระติช นัท ฮันห์ จึงเขียนไว้ในหนังสือเล่มนี้ว่าสติคือเทพผู้คุ้มครองเรา และเราควรพกสติติดตัวมากกว่าโทรศัพท์มือถือเพราะสติจะช่วยให้เราทุกข์น้อยลง