ส่วนช่างภาพใช้กล้องนิคอน SLR รุ่น F2A เก็บบันทึกภาพทีละภาพลงบนฟิล์มสไลด์ ม้วนหนึ่งกดชัตเตอร์ได้ประมาณ ๓๖ ภาพ จะกดชัตเตอร์แต่ละครั้งจึงต้องมั่นใจพอสมควรและไม่มีทางรู้ว่าภาพที่ถ่ายเป็นอย่างไรเลย จนกว่าจะกลับจากการลงพื้นที่มาส่งม้วนฟิล์มสไลด์ให้ร้านภาพเจ้าประจำล้างฟิล์มออกมาดู ซึ่งก็ไม่ได้เสร็จในวันเดียว ยังต้องรอไปอีก ๒-๓ วัน

การมาถึงของสไลด์ที่ล้างเสร็จแล้วจึงเรียกความตื่นเต้นคึกคักให้กับทั้งนักเขียนและช่างภาพ

เกิดการมุงกันที่ “กล่องไฟ” ผลัดกันก้มหัวใช้แว่นขยายแบบแว่นส่องพระ ส่องดูภาพสไลด์ขนาด ๓๕ มิลลิเมตรไปทีละแถวทีละกรอบภาพ ลุ้นว่าในม้วนหนึ่ง ๓๖ ภาพ จะได้ภาพที่สวยงามตามจินตนาการไว้ไหม รวม ๆ แล้วจากฟิล์มหลายม้วนที่ถ่ายมามีภาพครบถ้วนเพียงพอใช้ตีพิมพ์หรือไม่ บางครั้งอาจโดนแจ็กพอตฟิล์มเสียทั้งม้วนเพราะการล้างผิดพลาด

เวลาจะนัดหมายแหล่งข่าวก็มีทั้งเขียนจดหมายส่งทางไปรษณีย์หรือใช้โทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน มีทั้งแบบหมุนเลขบนแป้นกลมและแบบกดปุ่มหนา ๆ บนเครื่อง  ใช้เครื่องบันทึกเทปแบบพกพาอัดเสียงคนให้สัมภาษณ์ ตลับเทปความยาว ๖๐ นาที หรือ ๙๐ นาที ถ้าอัดไปจนหมดหน้าเทปหนึ่งก็ต้องขอพักคนให้สัมภาษณ์ เปิดเครื่องพลิกตลับเทปอีกด้านเพื่ออัดต่อ บางครั้งฟังเพลินจนลืม เผลอพลิกตลับเทปหน้าที่อัดไปแล้วตอนแรกกลับมาอัดซ้ำแทนที่จะเปลี่ยนตลับใหม่ใส่เข้าไป  ตอนกลับมานั่งกรอเทปถอดเสียงเป็นข้อความถึงรู้ตัวว่างานเข้าแล้ว

ส่วนการค้นคว้าเอกสารที่วันนี้เรากูเกิลแล้วได้คำตอบทันที สมัยนั้นคือการเสียเวลานั่งรถเมล์ประจำทางจากสำนักงานไป
ห้องสมุดที่มหาวิทยาลัยและหอสมุดแห่งชาติ  ค่อย ๆ ใช้นิ้วไล่เปิดบัตรรายการหาชื่อหนังสือที่สนใจในตู้ลิ้นชักของห้องสมุด จดหมายเลขหนังสือบนแผ่นกระดาษ และเดินไปไล่หมายเลขหาหนังสือบนชั้น หยิบมานั่งพลิกอ่าน  ทั้งหมดใช้เวลาครึ่งวันหรือ ๑ วัน หรืออาจหลายวันถ้าหาหนังสือไม่เจอ หนังสือถูกคนอื่นยืมไป หรือนักเขียนแอบงีบหลับเพราะห้องสมุดอากาศร้อนมาก

เปิดเข้าสู่ยุค 90s อย่างน่าตื่นเต้นด้วยการมาถึงของเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลที่เริ่มใช้ในสำนักงานขององค์กรต่างๆ  ระบบปฏิบัติการหรือ OS ที่ได้รับความนิยมมาตั้งแต่ยุค 80s คือ MS-Dos พัฒนามาเป็น Microsoft Windows 3.1 ตามมาด้วย Windows 93 ใช้กับเครื่องพีซีตระกูล IBM PC ซึ่งเป็นที่นิยมจนเรียกกันติดปาก แม้ตอนนั้นการผลิตพีซีมีแข่งขันให้คนเลือกหลายยี่ห้อ แต่เจ้าอื่นก็ต้องขายเครื่องตนเองโดยติดป้ายว่าเป็น IBM PC Compatible หมายถึงเทียบเท่าหรือเหมือนกันกับ IBM PC

ส่วนอุปกรณ์เก็บข้อมูลไว้นอกเครื่องคือแผ่น “ดิสเกตต์” (diskette) ตลับพลาสติกสีดำแบนขนาดกว้าง ๓ นิ้วครึ่ง เข้ามาแทน “ฟลอปปีดิสก์” (floppy disk) แผ่นดิสก์บาง ๆ ขนาด ๕ นิ้วเศษ  ดิสเกตต์ให้ความรู้สึกทนทานกว่าเยอะและเพิ่มความจุมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงครองความนิยมยาวนานเกือบตลอดยุค 90s เลยทีเดียว  บางคนอาจเคยส่งงานด้วยการใส่ดิสเกตต์ไปในซองจดหมาย เพราะช่วงแรกยุค 90s ยังไม่มีอินเทอร์เน็ต

ถ้าถามว่าโปรแกรมอะไรในคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีใครไม่เคยเล่น คำตอบคือ “เกม”  Pac-Man, Space Invaders, ไพ่ Solitaire, เกมหาระเบิด Minesweeper ฯลฯ ติดกันจนหลายคนแอบเล่นระหว่างทำงาน  ความนิยมเกมคอมพิวเตอร์ตั้งแต่ยุค 80s ทำให้เกิดผลิตภัณฑ์ใหม่ในยุค 90s คือ เครื่องเล่นเกมขนาดกระเป๋าอย่าง “เกมบอย” และวิดีโอเกมต่อกับจอโทรทัศน์ ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นอุตสาหกรรมความบันเทิงที่ยิ่งใหญ่มาก

นี่คือยุคของ Windows 95 ระบบปฏิบัติการยอดนิยมยาวนานตลอดครึ่งหลังทศวรรษ ก่อนที่ Windows 98 จะเข้ามาในช่วงปลาย แต่หลายคนยังยอมใช้ Windows 95 ต่อไปอีกหลายปีกว่าจะเปลี่ยนมาใช้ Windows 98 ซึ่งรองรับแผ่นเก็บข้อมูล CD/DVD เพราะแผ่น CD กำลังเป็นที่นิยมใช้แทนแผ่นดิสเกตต์ เช่นเดียวกับแผ่น CD เพลงและหนังเข้ามาแทนที่ตลับเทปคาสเซ็ตและวิดีโอ VHS

ในต่างประเทศ อินเทอร์เน็ตและ World Wide Web กำเนิดขึ้นตั้งแต่ต้นยุค 90s แต่กว่าจะมีผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต หรือ ISP ให้คนไทยได้เล่นกันก็เข้าสู่กลางยุค  เวลาเข้าอินเทอร์เน็ตสมัยแรก ๆ จะได้ยินเสียงตื๊ดด… ตามด้วยเสียงความถี่สูง ๆ ต่ำ ๆ ตามหมายเลขต่ออินเทอร์เน็ต…เสียงเหมือนสัญญาณจากอวกาศ...เสียงซ่าลากยาวววว ราวกับจะขาดใจ… ทั้งต่อสายติดบ้าง หรืออาจต่อสายไม่ติด หรือเล่น ๆ อยู่สัญญาณหลุดหายไปก็มี สัญญาณอินเทอร์เน็ตเมืองไทยเริ่มดีขึ้นหลังจากการวางสายเคเบิลใยแก้วนำแสง (fiber optics) เป็น “ทางด่วนข้อมูลสารสนเทศ” - information superhighway ตอนปลายยุค 90s และที่สำคัญคือมีหมายเลขโทรศัพท์ให้อีกกว่า ๒ ล้านครัวเรือน ทำให้คิวต่อแถวตู้โทรศัพท์ค่อย ๆ หมดไป  เช่นเดียวกับเว็บไซต์ที่องค์กรและหน่วยงานราชการต่าง ๆ สร้างขึ้นเผยแพร่ข้อมูลและความรู้ ก็เกิดเป็นแหล่งค้นคว้าใหม่ที่ง่ายดายและค่อย ๆ ลดทอนบทบาทของห้องสมุดมาจนถึงทุกวันนี้

สื่อความหมายถึง ค.ศ. ๒๐๐๐ โดย Y ย่อจาก year  K ย่อจาก kilo คือ ๑,๐๐๐  ในปลายยุค 90s ยังเป็นคำเรียกวิกฤตปัญหาครั้งใหญ่ของอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่โลกตื่นตระหนกหวาดเกรงกันว่าอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์จะขัดข้องจนใช้งานไม่ได้ และอาจเกิดผลร้ายต่างๆ ที่ไม่คาดคิดตามมา

จุดเริ่มต้นของปัญหามาจากการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ใช้งานกันมาตั้งแต่ยุค 70s 80s ด้วยการเก็บข้อมูล ค.ศ. ด้วยเลขสองหลัก เช่น ค.ศ. ๑๙๘๕ ก็จะสนใจแค่ค่า “๘๕” เพื่อประหยัดเมมโมรีหรือหน่วยความจำ  ปัญหาคือเมื่อก้าวเข้า ค.ศ. ๒๐๐๐ โปรแกรมจะมองเห็นค่าเป็น “๐๐” หมายถึง ค.ศ. “๑๙๐๐” การเปรียบเทียบค่าตามเงื่อนไขต่างๆ จึงอาจผิดพลาด  หน่วยงานต่างๆ ทั่วโลกจึงระดมเขียนโปรแกรมแก้ปัญหา รวมถึงเปลี่ยนอุปกรณ์ฮาร์ดแวร์ให้คอมพิวเตอร์เก็บค่าปีและแสดงผลเป็นสี่หลักตามที่ควรจะเป็น  คาดว่ามีการใช้เงินแก้ปัญหา Y2K สมัยนั้นมากถึง ๓-๖ แสนล้านดอลลาร์สหรัฐ

ท่ามกลางกระแสโลกแตกใน ค.ศ. ๒๐๐๐ ปัญหา Y2K ถูกขยายความน่ากลัวและพ่วงเข้าไปเป็นตัวแปรหนึ่งของหายนะ แต่เมื่อพ้นเที่ยงคืนสิ้นปีเก่า ก้าวเข้าวันที่ ๑ มกราคม ค.ศ. ๒๐๐๐ คอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่ก็ทำงานตามปรกติ (เพราะแก้ไขไปเรียบร้อยแล้ว)

เมื่อมองย้อนกลับไป หลายคนจึงรู้สึกว่า Y2K เป็นเรื่องหลอกลวง