ท้องฟ้า หลังคา แสงเงา

ปลด ปล่อย เปล่า

ประพันธ์ : สุวิชานนท์ รัตนภิมล
ถ่ายภาพ : วิจิตต์ แซ่เฮ้ง

เหมือนง่าย งามง่าย หากเห็นเส้นตัดความจริงตรงหน้าชัด ๆ
แยกแปลก แตกต่าง เส้นแบ่งอันไร้ความมั่นคงใดใด
ต้องการเพียงหยุดนิ่งชั่วขณะ ขณะหนึ่งขณะเดียวเท่านั้น
ท้องฟ้า หลังคา แสงเงากลมกลืนในกันและกัน

สิ่งมีชีวิตเพียงน้อยนิดในโลกอันกว้างใหญ่
ในความลี้ลับสุดขอบฟ้า สิ้นสุดเงาพาดผ่านไปแล้ว
วาดไหวแบ่งแดนคลุมเครือให้กันและกัน
รู้สึกท้องฟ้าสีฟ้า ความจริงหลังคาสีแดง เงาแสงสีดำ
เกิดขึ้นมาใหม่ในฉากใหม่ เกาะเกี่ยวกันไปในชั่วขณะ

เป็นขอบโลกแสดงตัว ต่างสะท้อนคุณค่าความหมายดีงามให้กัน
แตกต่างจึงมากมาย กลมกลืนจึงหลอมรวม
อยู่เคียงชิดกัน เหนือรูปทรงวาดไว้ล่วงหน้า
จับต้องได้เหมือนมีอยู่จริง พอมองเห็นเหมือนไม่มีอยู่จริง
สัมผัสล่วงรู้ถึงความจริงนอกสายตาตลอดเวลา
ระยะตา ระยะใจส่งผ่านให้กันและกัน
เกิดอะไรขึ้นกับใจ ยามได้มองเห็นความงามแตกต่างข้างหลังความจริง
ยามพอใจ จะเผื่อแผ่ไปถึงเรื่องใดได้บ้าง
พอใจในเหลี่ยมสีแสง ก็ข้ามพ้นความคาดหวังใดใด
เส้นแบ่งความจริงระหว่างกัน ยังคงอยู่ชั่วขณะ
มองให้เห็นความจริงชีวิตเหล่านั้น
ตั้งวางอยู่บนความพึงใจหรือไม่พึงใจก็พ้นผ่านไปจนได้