ร่องรอยเหยื่อ

ปลด ปล่อย เปล่า

ประพันธ์ : สุวิชานนท์ รัตนภิมล
ภาพ : วิจิตต์ แซ่เฮ้ง

เหลืออยู่ให้เห็น  ขนปีกยับเยินกระจุยกระจาย
เหยื่อนิรนามปีกหักบนเส้นทางที่ใช้ร่วมกัน
มองหา ไม่เห็นตัว  ปีกแยกชิ้นเศษย่อย
ทิ้งเกลื่อน มากพอให้เห็นชะตากรรม
ดิ้นรนรับรู้มากมายแค่ไหน ?  แม้รู้สึกไปเอง…

จินตนาการไปถึงนาทีเหยื่อถูกล่าสังหาร
ลี้ลับเกินจะถามไถ่  แค่ร่องรอยคงอยู่อีกชั่วขณะ
คงไม่มีใครผ่านมากล้ำกลืน เศร้าซ้ำตามไปด้วย
เหยื่อตัวนั้นหายไป  นอกกรอบกติกาใดใด
คลุมเครืออยู่บนเส้นแบ่งถูกผิด
ขาวดำ ไม่มีความหมายใดใดเลย
ชีวิตบางเบาเยี่ยงขนนก  
กลบเกลื่อน หรือกลมกลืนในความเห็นชอบ
พึงพาใจตัวเองไปอยู่ในที่ปลอดภัย
การปรากฏตัวของเหยื่อ เกิดในช่วงเวลาไร้ความหมายเสมอ
มองเห็น มองผ่าน ย้อนกลับก็คงอยู่แค่นั้น
พื้นที่สีดำสีขาวยังมีรอยต่อเนื่องถึงกัน
ความชัดเจนในสิ่งมีอยู่แล้ว
ถอยร่นออกมาอีกก้าว  ถอยห่างออกมาอีกก้าว
ให้พ้นผ่านจากสายตาพื้นที่สังหาร
พาใจให้ปลอดภัย  ไม่ปล่อยให้จมแดดิ้นไปกับเหยื่อ
ไม่ตกเป็นเหยื่อของมือสังหารซ้ำลงไปอีกครั้ง
ออกไปจากสถานการณ์ ตกเป็นเหยื่อของเหยื่อให้ได้