รังสรรค์

ปลดปล่อย เปล่า

ประพันธ์ : ซะการีย์ยา อมตยา
ถ่ายภาพ : ประเวช ตันตราภิรมย์

ดูเถิด สรรพสิ่งทั้งหลาย
มนุษย์ผู้กล้าผลาญทำลาย
รังสรรค์ปาฏิหาริย์กลางเวหา
กำซาบหมู่เงาและมวลเมฆา
ฉาบทายืมสีท้องฟ้าและผืนทะเล
วิจิตรตระการประดับประดา
แซมความจริงด้วยความลวง
สิ่งมิอาจมองเห็นด้วยดวงตา
ผ่านปริซึมแสงตกกระทบ
สัมผัสรู้สึกด้วยจินตนาการ
เส้นสายยึดโยงโครงครอบ
ระนาบขอบฟ้ากั้นสายลม
โครงสร้างระโยงระยาง
ห่อหุ้มปกปิดความรกเรื้อ
เกล็ดเปลือกเกาะซ้อนทับ
จากผืนผิวถนนสู่ระฟ้าละลิ่ว
เงาสะท้อนกระจกสะท้าน
ใจเราหวิววาบหวามคร้าม
ยามมองลงมาจากเบื้องสูง
ผู้ใดกันเล่าปรารถนาเกิดต้อยต่ำ
รกร้างว่างเปล่าในห้วงคำนึง
ทุบทำลายกร่อนหินผาแกร่ง
บ่มกลั่นซากฟอสซิลกลายน้ำมัน
เขยื้อนขยับจักรกลส่องสว่าง
เศษกากคลุกหินปูลาดถนนหนทาง
หมู่ตึกแทรกตัวในมุมเมือง
วางเรียงรายบนผืนดินมุ่งสู่ฟ้า
ดุจป้อมปราการศตวรรษใหม่
ราวแท่งโขดหินสโตนเฮนจ์
ยุคก่อนประวัติศาสตร์
วงศิลาซ้อนวงกลมศิลาอจินไตย